Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata

Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 kwietnia 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 kwietnia 2016 r, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

Wystawa, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Zabawa suwakami

Dzisiaj zaprezentujemy, co można uzyskać, jeśli poszalejemy trochę suwakami programu do edycji zdjęć… Nie jest to metoda uniwersalna na “dzieła sztuki”, ale przyznacie, efekty bywają ciekawe. Urok takiej zabawy leży w tym, że nie da się przewidzieć do końca efektów. Przypomina to trochę analogowe techniki specjalne, szczególnie solaryzację. Z tą różnicą, że tutaj nie marnuje się papier fotograficzny, a efekt jest widoczny od razu. Ale nie należy sądzić, że manipulując suwakiem zrobimy ciekawy obraz z marnego zdjęcia. Może tak się udać, ale sugerowałbym do tej zabawy wybierać zdjęcia z jakimś potencjałem, które dobrze wyglądają w standardowej obróbce. Wszystkie zdjęcia Andrzej Małyszko.

[wptf id=”17″]

METRO by Ignacy50

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, fotografii. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 x 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

  1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 x 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 x 6 m, zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 lat, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

 [wptf id=”16″]

Uratowany dworek

Dolny Śląsk to kraina zamków, pałaców i dworków. Bardzo wiele z setek zabytkowych obiektów ucierpiało lub zostało zniszczonych w trakcie ostatniej wojny, ale, paradoksalnie, największe spustoszenia to okres Polski Ludowej, i niestety III Rzeczpospolitej. Próby ratowania tego co zostało, poprzez prywatyzację, różnie się udawały, nierzadko się nie udawały (dramatyczne losy Książa, wreszcie przejętego przez gminę Wałbrzych). Na szczęście jest wiele pozytywnych przykładów – są prywatni inwestorzy, dysponujący odpowiednimi środkami, mający jakąś wizję zagospodarowania obiektów i skutecznie te wizje realizujący. Mamy wiele obiektów pełniących funkcje hotelowo – eventowe, rekreacyjne, turystyczne (Korbielowice, Jugowice, Henryków…). Są także adaptacje prywatne, na użytek własny. O takim pałacu dzisiaj opowie znany przewodnik dolnośląski Wojtek Radliński, a ja zilustruję zdjęciami:

Machnice na Wzgórzach Trzebnickich (zwanych także Górami Kocimi).  Jadąc z Wrocławia w kierunku Trzebnicy, tuż za Wysokim Kościołem (dosłownie i w przenośni) skręcamy w prawo i… krótka jazda w dół do miejscowości Machnice. Tam zderzenie dwóch światów – historycznego i obecnego. W tym pierwszym jest min. piękny pałac o ciekawej historii. Kiedy w XIX w. teren ten otrzymał w posiadanie z rąk cesarza zasłużony w wojnach napoleońskich  Moritz von Obernitz, postanowił wybudować tam pałac wg. projektu bardzo znanego architekta śląskiego Karla Gottfrieda Geisslera. Jest to budynek murowany dwukondygnacyjny,  z licznymi ciekawymi elementami architektonicznymi.   Obiekt przebudowano i powiększono w drugiej połowie XIX w. Po drugiej wojnie światowej była tu siedziba PGR. Obecnie w rękach prywatnych, wrocławskiego przedsiębiorcy Edwarda Ptaka. Gruntownie i z wielką pieczołowitością wyremontowany z ciekawym, historycznym wyposażeniem wnętrz prezentuje się wspaniale.

Inwestor zagospodarowuje rozległy teren na cele rekreacyjne i biznesowe: elegancka sala restauracyjno – wystawienniczo – konferencyjna, kryty kort tenisowy i miejsce na zawody jeździecki najwyższej krajowej marki. Tuż obok miejscowości … szok! Stok narciarski, oświetlony, ratrakowany , dośnieżany. Czyli najbliższej zimy na narty i sanki pod Wrocław, w Góry Kocie do Starego Folwarku w Machnicach!

 Trip_001Trip_031 Trip_004 Trip_005Trip_030 Trip_007 Trip_008 Trip_009 Trip_010 Trip_011 Trip_012 Trip_013 Trip_014 Trip_015 Trip_016 Trip_017 Trip_018 Trip_021 Trip_022 Trip_023 Trip_025 Trip_026 Trip_027

Trip_029 Trip_028

 

Plener “magiczny” w maju! – Magic photo workshop in May

Zapraszamy do udziału w “II Międzynarodowym Plenerze Fotograficznym”, który odbędzie się w dniach 26.05 do 29.05. 2016 r. Podczas pleneru odbędą się warsztaty fotografii atelierowej ze szkoleniem z użycia Studia błyskowego “MULTIBLITZ” i pomiarów światła błyskowego światłomierzem oraz fotografii kreacyjnej i portretu. Zapisy do 31 marca 2016 r. Decyduje kolejność zgłoszeń. Chętni do udziału winni pisać na adres e-mail Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych : dsafita@gmail.com Gdzie uzyskają regulamin i kartę zgłoszenia udziału w plenerze.

We invite you to participate in the “Second International Photographic Workshop,” which will be held from 26.05 to 29.05. 2016. During the workshop, there will be workshops of photography atelier training with the use of flash Studies “Multiblitz” and measure the flash light meter and creative photography and portraits. Records of up to 31 March 2016. First come first served basis. Those willing to participate should write to the email address of the Photographic and Audiovisual Artists Association of Lower Silesia – Poland: dsafita@gmail.com Where you can get the rules and the card application for participation in the photographic workshop.

Street photography: Katarzyna Marianna Romaszewska

Fotografia uliczna – fotografia spontaniczna, incydentalna, ekspresyjna, poruszająca… To ważny i jeden z najstarszych nurtów fotografii. To fotografia sytuacji zastanych, chwilowych, ciekawych czy poruszających, w miejscach publicznych. Nazwę należy traktować rozszerzająco – to nie tylko fotografia na ulicy, ale wszelkich publicznych miejscach. To nie tylko fotografia człowieka, także miejskiego – albo industrialnego krajobrazu, detalu. O przynależności do tego nurtu decyduje emocjonalność i nastrój.

Pionierzy to Charles Nègre fotografujący paryskie ulice w 1851r., Eugene Atget, niezwykle popularny w Paryżu zawodowy fotograf, dokumentujący także życie ulicy i architekturę Paryża. Szkot John Thomson wykonał tysiące fotografii na ulicach całego świata, a Paul Martin fotografował różnorodne przejawy ludzkiej witalności w Londynie i okolicach, na przełomie XIX i XX wieku. Znaczącą postacią pierwszej połowy XX wieku był francuski fotograf Henri Cartier-Bresson, mistrz “candid photography” – fotografii “z zaskoczenia”, nie pozowanej, najczęściej wykonanej bez wiedzy modela.
W Ameryce podwaliny tego nurtu tworzyli między innymi Garry Winogrand, Robert Frank.

Polska fotografia zainteresowała się ulicą stosunkowo późno, przełom XIX i XX to głównie fotografia studyjna i “artystyczna”, pejzaże, portrety, duże wydarzenia. Fotografia uliczna pojawiła się jako “odprysk” fotografii prasowej (Konrad Brandel). W okresie międzywojennym pojawili się jednak fotografowie, których można przypisać do omawianego nurtu – Aleksandr Minorski dokumentujący życie biednych mieszkańców Warszawy. Roman Vishniak i Mojżesz Worobiejczyk portretowali polskich Żydów. Benedykt Dorys – dokumentalista międzywojennej biedy.

Fotografia uliczna miała swoje lepsze i gorsze okresy, teraz widoczny jest wyraźny wzrost popularności, nie tylko na świecie ale także w Polsce. Wiąże się to pewnie z rewolucją cyfrową, ułatwiającą fotografowanie (praktycznie brak limitu zdjęć, wyeliminowanie procesów chemicznych, powiększania itp), dostępność sprzętu i oczywiście modę. Jak to zwykle bywa, ogromna popularność fotografii nie oznacza wysypu artystów. Zrobienie dobrego zdjęcia (także technicznie dobrego) wciąż wymaga talentu. A talentu nie da się wyprodukować marketingiem…

Takim talentem niewątpliwie jest Katarzyna Marianna Romaszewska. Poznałem ją podczas wernisażu mini-wystawy we wrocławskiej mini-galerii – raptem kilka zdjęć, ale jakich. Fotografia uliczna w najlepszym, klasycznym wydaniu. Bardzo esencjonalne, czarno-białe, skłaniające się ku low key obrazy zatrzymujące ciekawe uliczne momenty. Ciekawe ze względu na pewną anegdotę, ale także świetnie zakomponowane, ze światłem budującym specyficzny, lekko tajemniczy nastrój. Katarzyna jest aktywna w mediach społecznościowych, gdzie można niemalże codziennie oglądać jej nowe prace. Mimo takiej “płodności” fotografie zachowują świeżość i opowiadają zawsze interesujące historie.

Oddajmy głos autorce i jej fotografiom:

Kiedy zrobiłam pierwsze zdjęcie ?- nie wiem. Do 2009 robiłam ich wiele .
2009-2011 to okres krajobrazów, kwiatów, struktur, budynków oraz ludzi obecnych w moim życiu.
Pasja do sztuki ulicy, murali, graffiti, fotografii i długich spacerów połączyła mnie w 2012 z Jolantą Waniowską i jej stroną Streetart in Poland. W miarę możliwości chodziłyśmy po ulicach Wrocławia, fotografując ludzi, ściany, kamienice, dachy, fabryki, psy. To wszystko co można było nazwać ,,street “, wszystkim, co mogło zapisać obraz.
-,,Czy dziś jest dobre światło?”… później kawa. Tak wygląda mój poranek. Fotografuję świat , który dobrze znam, który mnie otacza. To proste kadry, momentami skomplikowane ujęcia toczącego się życia ulicy. Przedstawione w B&W. Aparat jest zawsze ze mną. Kadruję, ustawiam i ,,strzelam”. Podchodzę do ludzi na ulicy bardzo blisko, 2 metry, 1 metr by uzyskać odpowiednią ostrość. Zdarzają się sytuacje bliższego kontaktu, rozmowy. Chwile, w których słucham. I tak w 2015 powstał mój mały projekt dłoni.
Robię małe sesje b&w, kolor, portrety, reportaże. Lubię naturalne światło. Nie używam lampy, sztucznych oświetleń, statywów, blend. Wszystko odbywa się na ulicy. Ponoć praca ze mną to przyjemność, a efekty nierzadko zaskakują.
Inspirują mnie prace Antanasa Sutkusa, Jodi Bieber, Jindřicha Štreita, Jacoba Aue Sobola, Arthura Tressa, Andersa Petersena, Elliotta Erwitta i wielu innych.
Obecnie coraz częściej sięgam do aparatu analogowego.
Chcę, żeby moje zdjęcia były oglądane i to przez jak największą liczbę ludzi. Nie wyobrażam sobie życia bez aparatu trzymanego w dłoni.
Jestem w trakcie realizacji trzech dużych projektów.
-2016 ? lista konkursów, w których chcę wziąć udział, leży przygotowana na stole – oczywiście street, street i reportaż.
KMR

1044202_983323715032082_2265629550946685184_n 10998389_984321971598923_5932748350482929923_n 11084298_1621707308061693_5043341054355548346_n 11209347_1005943246103462_3286936685472354053_n CRW_0315 CRW_1461 CRW_3644 CRW_6523 CRW_6651 CRW_7739-2 CRW_7766-2 CRW_8837 CRW_9340 CRW_9478 IMG_4149 IMG_7295 IMG_7930

“Z niepewności w niepewność” wernisaż wystawy w Domku Romańskim

Dolnośląskie Centrum Fotografii jest agendą Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu. Mieści się w zabytkowym Domu Panien Trzebnickich, najstarszym budynku mieszkalnym Wrocławia z 1208 roku.

Dzięki uprzejmości Muzeum Narodowego im. M.K. Čiurlionisa w Kownie Dolnośląskie Centrum Fotografii wykonało fotokopie oryginalnych 76 fotografii, ukazujących codzienne życie uchodźców w Wilnie na przełomie 1939 i 1940 roku. Na fotografiach uwiecznieni są Litwini, Polacy i Żydzi.

Bolesława i Edmund Zdanowscy “Z niepewności w niepewność: uchodźcy wojenni na Litwie w latach II Wojny Światowej” – 6.08-26.09.2015

“Z NIEPEWNOŚCI W NIEPEWNOŚĆ: UCHODŹCY WOJENNI NA LITWIE W LATACH II WOJNY ŚWIATOWEJ

W 2014 roku minęło 75 lat od chwili, gdy po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 września 1939 roku Litwę zalały tłumy uchodźców – ludności cywilnej oraz internowanych żołnierzy polskich. Nieco później, w październiku 1939 roku, przybyli też mieszkańcy Niemiec i Związku Sowieckiego, zmuszeni przez tamtejsze władze do opuszczenia swoich krajów.
Tamte wydarzenia były ogromnym wyzwaniem dla rządu Republiki Litewskiej, ponieważ wkrótce po odzyskaniu Wilna (10 października 1939 roku) musiano już rozwiązywać wiele problemów związanych z przyjęciem nowo przybyłych osób, m.in. bezpieczeństwa, rejestracji, zakwaterowania, wyżywienia, przydzielania zasiłków, świadczenia usług medycznych, opieki nad sierotami, oświaty i in. Według szacunkowych obliczeń Litewskiego Czerwonego Krzyża 2 grudnia 1939 roku zarejestrowano 18311 przybyłych osób: 3273 Litwinów, 7728 Polaków, 6860 Żydów, a w połowie stycznia 1940 roku takich osób na Litwie przypuszczalnie było już 34 939: 4173 Litwinów, 17297 Polaków, Białorusinów, Rosjan i 13469 Żydów.
W Dziale Fototeki i Dokumentacji Narodowego Muzeum Sztuki im. M. K. Čiurlionisa znajduje się unikalna kolekcja 76 fotografii. W celu zwrócenia uwagi społeczeństwa na ten fakt muzeum przygotowało wystawę zatytułowaną „Z niepewności w niepewność: uchodźcy wojenni na Litwie w latach II wojny światowej”, prezentującą codzienność ówczesnych uchodźców, silnie naznaczoną piętnem skomplikowanych stosunków międzypaństwowych, których echa pobrzmiewają do dziś.
Atmosferę panującą w Wilnie w końcu 1939 – na początku 1940 roku uwiecznili na swoich zdjęciach Edmund (1905–1984) i Bolesława (Tallat-Kelpšaitė, 1908–1982) Zdanowscy, którzy w 1945 roku repatriowali się do Gdyni. Córka znanej fotografki Janiny Tallat-Kelpšienė, wychowana w Kownie, przyjechała do Wilna na studia u wybitnego polskiego i litewskiego fotografika Jana Bułhaka (1876–1950), tu też została, wychodząc za mąż za Edmunda Zdanowskiego – ucznia i współpracownika samego mistrza.
Zdanowscy podjęli się wykonania tej misji na zamówienie Towarzystwa Pomocy Wileńszczyźnie (Draugija Vilniaus kraštui remti). Każda fotografia jest oznaczona wklęsłym odciskiem (E.B.ZDANAUSKAI/VILNIUS), na tylnej stronie widnieje pieczęć firmowa Zdanowskich (E. Ir B. Zdanauskai / FOTO – VILNIUS / Vilniaus, g-vė 25 b. 5) oraz przyklejona karteczka z wydrukowanym sugestywnym opisem przedstawionego obrazu, sporządzonym przez przedstawiciela Towarzystwa. Zarówno same fotografie, jak i komentarze są cennym ikonograficznym źródłem wiedzy o codzienności pozostającej w cieniu wydarzeń historycznych 1939 roku, odzwierciedlającym socjalne, społeczne, kulturalne i emocjonalno-psychologiczne aspekty życia uchodźców w Wilnie.
Wystawa zachęca do zwrócenia uwagi na wartości ogólnoludzkie, dostrzeżenie znaczenia działalności organizacji i towarzystw społecznych, takich jak Czerwony Krzyż, Towarzystwo Dobroczynności Litwinów Wileńskich (Vilniaus lietuvių labdarybės draugija), Kobiecy Komitet Pomocy (Moterų globos komitetas) i in., które wyciągnęły pomocną dłoń ludziom dotkniętym nieszczęściami wojennymi.
Zbiór powiększonych historyczno-dokumentalnych fotografii Zdanowskich po raz pierwszy został pokazany w Narodowym Muzeum Sztuki im. M. K. Čiurlionisa w Kownie w dniach 6 XI 2014 – 18 I 2015. Na fotografiach są uwiecznieni Litwini, Polacy i Żydzi. Chciałoby się wierzyć, że większość uchodźców przeżyła wojenną zawieruchę i – ocalała przez Litwę – rozpoczęła nowe życie w swojej ojczyźnie lub poza jej granicami.
Spotkanie z historią poprzez fotografie budzi najprzeróżniejsze uczucia. Ponieważ na wielu wizerunkach zostały przedstawione dzieci w różnym wieku, być może znajdą się osoby w podeszłym wieku, które – wdzięczne losowi za dar długiego życia – rozpoznają na fotografiach siebie bądź swoich bliskich.
(…) Średnia wielkość autentycznych fotografii wynosi 11,6 x 17,7 cm.”
Kurator wystawy Vaida Sirvydaitė-Rakutienė [materiały prasowe OKIS http://www.okis.pl/site/dla_mediow/n/1/n/1.html]

Wystawę otworzyli dyrektor Dolnośląskiego Centrum Fotografii – Jan Bortkiewicz, dyrektor NATIONAL MUSEUM OF ARTS w Kownie – Osvaldas Daugelis oraz Radca – Minister w Ambasadzie Republiki Litewskiej w Polsce – dr Audrius Aleksandras Žulys.

DomekRomanski12082015102

DomekRomanski12082015002 DomekRomanski12082015003 DomekRomanski12082015004 DomekRomanski12082015005 DomekRomanski12082015006 DomekRomanski12082015007 DomekRomanski12082015008 DomekRomanski12082015009 DomekRomanski12082015011 DomekRomanski12082015012 DomekRomanski12082015013 DomekRomanski12082015014 DomekRomanski12082015015 DomekRomanski12082015021 DomekRomanski12082015022 DomekRomanski12082015023 DomekRomanski12082015001DomekRomanski12082015024

DomekRomanski12082015026 DomekRomanski12082015027 DomekRomanski12082015028 DomekRomanski12082015029 DomekRomanski12082015031 DomekRomanski12082015034 DomekRomanski12082015038 DomekRomanski12082015040 DomekRomanski12082015042 DomekRomanski12082015044 DomekRomanski12082015045 DomekRomanski12082015046 DomekRomanski12082015047 DomekRomanski12082015048 DomekRomanski12082015049 DomekRomanski12082015050 DomekRomanski12082015051 DomekRomanski12082015052 DomekRomanski12082015053 DomekRomanski12082015054 DomekRomanski12082015057 DomekRomanski12082015058 DomekRomanski12082015059 DomekRomanski12082015060 DomekRomanski12082015061 DomekRomanski12082015062 DomekRomanski12082015063 DomekRomanski12082015064 DomekRomanski12082015065 DomekRomanski12082015066 DomekRomanski12082015067 DomekRomanski12082015068  DomekRomanski12082015070 DomekRomanski12082015071 DomekRomanski12082015072 DomekRomanski12082015076  DomekRomanski12082015078 DomekRomanski12082015079 DomekRomanski12082015080  DomekRomanski12082015082  DomekRomanski12082015085 DomekRomanski12082015086 DomekRomanski12082015087 DomekRomanski12082015088 DomekRomanski12082015089 DomekRomanski12082015090  DomekRomanski12082015092  DomekRomanski12082015094  DomekRomanski12082015096 DomekRomanski12082015097 DomekRomanski12082015098 DomekRomanski12082015099 DomekRomanski12082015100 DomekRomanski12082015101

 

Wrocław – biograficzna plenerowa wystawa poświęcona Witoldowi Romerowi

Od  03 sierpnia 2015 na wrocławskim Rynku będzie można obejrzeć plenerową wystawę biograficzną pt. “Witold Romer – naukowiec i artysta”. Ukazuje ona zainteresowania naukowe i artystyczne wrocławskiego fotografa i chemika oraz osoby i miejsca związane z historią jego życia.

Organizatorem jest Ośrodek “Pamięć i Przyszłość”, a przygotowali ją Barbara Romer i Adama Sobota.

Witold Romer (ur. 14 lipca 1900 we Lwowie, zm. 19 kwietnia 1967 we Wrocławiu) – polski inżynier chemik, profesor Katedry Fototechniki Politechniki Wrocławskiej. Artysta fotografik, od Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej otrzymał tytuł Honoraire Excellence FIAP (HonEFIAP).[https://pl.wikipedia.org/wiki/Witold_Romer]

http://photos.geni.com/p13/0a/37/b2/1c/5344483970047bb7/witold_romer_medium.jpg
[http://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

Wernisaż wystawy fotografii “Pięć lat organizacji światowego konkursu – Wiary i wierni tego świata”

Serdecznie zapraszamy na wernisaż wystawy fotografii “Pięć lat organizacji światowego konkursu – Wiary i wierni tego świata”, wybrane prace fotograficzne.

30 lipca 2015 r., godz. 17:00
Wystawa potrwa do 22 sierpnia 2015 r. Wstęp wolny

Zobacz także Dom Polski Wilno

Zapraszamy do odwiedzenia wystawy i spotkania się z organizatorami,którzy przyjadą z Polski na wernisażu w dniu 30 lipca 2015 r o godzinie 17,00. Wystawa zostanie otwarta w Galerii Domu Kultury Polskiej, ulica Naugarduko 76, Wilno – Litwa

We invite you to visit the exhibition and meetings with the organizers, who will come from Polish at the opening on July 30, 2015 at 5 pm.
We also invite you to read the text of the photographic exhibition in Polish, English, German and French – language just click on the link.
The exhibition will be opened in the Gallery of Polish Culture House, Naugarduko Str. 76, Vilnius – Lithuania

Tekst1 Tekst2 Tekst3
tekst wiary i wierni po angielsku str.1
tekst do wiary i wierni po angielsku str.2

Edward Hartwig – “Zamglenia i kolory” wystawa fotografii w zamku Książ

O Hartwigu słyszeli na pewno wszyscy, którzy traktują fotografię poważnie. To jeden z najbardziej znanych polskich fotografików. Syn znanego portrecisty, wystawiał od wczesnych lat trzydziestych XIX wieku. Był jednym z pierwszych, którzy wyłamali się z tradycji bułhakowskiej, wyzwalając fotografię od idei Bułhaka “służebności” fotografii. Hartwig był artystą niezwykle wszechstronnym, uprawiał wiele typów fotografii, pejzaż, fotografię figuralną, reportażową… Wielokrotnie nagradzany, autor licznych wystaw i publikacji.

Wystawa “Zamglenia i kolory” obrazuje szeroki wachlarz twórczości fotografika. Znajdziemy tam piękne, czarno-białe, a jednak impresjonistyczne pejzaże a także abstrakcyjne, kolorowe fotogramy z późnego okresu twórczości.

[wptf id=”12″]