Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Ман фикр, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Расмҳои – мулоҳизаҳои худро ба муносибати ин раҳпаймоӣ аз мошинҳои кӯҳна MOTOCLASSIC Замок Topacz

19 August 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Чорабиниҳои ҷолиб кашола мардум дар, бисёре аз онҳо дорои таҷҳизоти аксҳои. Биёед дар бораи он сӯҳбат, чӣ тавр ба аксбардории ин воқеаҳо, ки маводи дорои арзиши reportage, ва Ӯ нест, фақат ин буд, “Якшанбе” тӯҳфа…

Reportage бозӣ дастаи аст – гузориш хеле хуб метавонанд аз расмҳои ҳадди ақал хуб иборат, бузург як акс намехоҳад, ки, бо ҷамъоварии суратҳои миёна дод фарогирии хуб, ва як расм бад қодир ба кӯшид маҷмӯъ хуб аст,.

Мавзӯҳои ин достони – Бояд баъзе достони бошад. Албатта достони бештар ё камтар. Фарогирии чорабинӣ аст, хабари камтар, Бо вуҷуди ин, нащша драмавӣ бояд қабул. Агар кушодани санъат кард, Шумо метавонед бо санаи мегӯям,: омада меҳмонони аввал, мекушояд – баъзе “сухан” ва пешнињоди муаллифон, меҳмонони дидани намоишгоҳ, Муҳокимаҳо гурӯҳ, саҳнавӣ, баъзе корҳои намоиш санъат (Аммо бе муболиға, ба katalog nie). Шумо метавонед дар бораи рассом равона, ва он чӣ дар атрофи ӯ рӯй; ё ба бобҳои тақсим: рассомон ва шахсони мансабдори, тамошобинон тамошои намоишгоҳи, Парда маънавӣ ва молӣ… Бисёр имкониятҳои, шумо лозим нест, ки медонанд, вақте ки шумо интихоб, маводи фаровон биёед, то баъдтар ҷадал интихоб аз кардаанд.
Аз бардоштани аксҳо аз консерт, қаҳрамон аст, одатан дастаи, ва ӯ мавриди таваҷҷӯҳ қарор сарф – Вале, дар хотир доред, ба осонӣ аз бисёр тасвирҳои аз як даста дилгир, зуд-зуд аз як макон ба макони. Биё аз дар бораи нақшаҳои гуногун, шунавандагон fotografujmy, Аломатҳои шавқовар ва рафтори. Ва агар шумо идора рафта backstage пас аз нишон, мо имконият барои гирифтани доранд “backstage”.

MOTOCLASSIC Замок Topacz ин ҷамъомади берунӣ аз мошинҳои кӯҳна ва нав. Дар чорабинии мардум аз меҳмонон ҷалб – дар охир ҳамаи мо дӯст motoring. Ман фикр, ки бузургтарин хато мебуд, ки ба тир танҳо нақлиёт, новобаста аз чӣ гуна сола ё айшу, ки ба онҳо. Агар мо мехоҳем, ки нишон ҳатто бештар, галерея бояд садҳо ва базӯр касе ҳамаро obejrzałby. Намунаи албатта fotografujmy, ва Бисёре аз он, Аммо биёед кӯшиш намекунанд, ба рақобат бо касб аксбардорӣ – мо ягон имконият барои гирифтани тасвирҳо аз реклама. Биёед кӯшиш барои ёфтани роҳи худ аз Муслим, Эътирофи стандарт Анљом додани тафсилоти, дурнамои ғайриоддӣ, чуқурии operujmy соҳаи, тамошои кунҷи. Оё sztafażu пешгирӣ нест,, Он дар аксар гуногун тасвир.
Балки мардум fotografujmy, баъзе аломатҳои шавқовар, саҳнавӣ. Баъзан он касе Аҷибаш ин либоси, дар замони дигар ба навбат барои нӯшокиҳои ё як кӯдак дар як тањдид хандовар. Натарс дар тамос акс нест, – баъзан шумо пай намебаред, онҳо акс шудаанд, дар дигар бор skwitują табассум (муҳим, нест, ки муташанниҷ, бояд аввал табассум), ва баъзан бозӣ мегиранд, zapozują, Онҳо гап ё мепурсанд, барои паҳн тасвирҳо. Шумо бояд кушода бошад,… Агар касе ба намехоҳад, – Ин ба ақл дарнамеёбед ба тела, Мо бахшиш ва истеъфо (магар ин ки як маблағи мавзӯъ аз гуноҳ, пас шумо бояд кӯшиш, аммо барои гирифтани як расм, вале эҳтиёткорона, муноқиша хизмат нест маќсади). Барои чунин як чорабинии калон ва васеъ бояд аз он ду бор ҷашн, аввал аст, ҳама чиз пай намебаред, ва дар баробари мо обрав ягона анҷом дода, бо як оптика (як Мой стандартӣ – Дар мавриди ман Tamron 17-50 2.8), ва он як аз дигар (ва – Samyang F3 8mm 5 моҳӣ А.Э. чашм барои тағйир аз PENTAX 135 2.5), ки ба сарфа линзаҳо тағйирёбии доимии.
Чорабинии MOTOCLASSIC мисли он ҷо аст, дар ҳақиқат хронология нест, – бисёр чиро, ки бар ҳамзамон рафта, дар бисёр ҷойҳо, новобаста аз вақте ки шумо меояд – Шумо мебинед, ки қариб ҳама чизро. Нест тавсифӣ хатиро, Бинобар ин, шумо, ки барои калиди дигар ба назар тавсифӣ. Он метавонад фасли гузориши сохтани (мошинҳои кӯҳна, нав, аудитория, Тамошобоб иловагӣ…), ва метавонад мавзӯъҳои омехта, Ба тавре ки онҳо бо лоиҳаҳо? Интихоби на ҳамеша осон аст.

Ҳосили фаровон аст,, то боварӣ ба он баррасӣ шавад ва дур қадри имкон бипартоед, дар сатри аввал аз тасвирҳо бемуваффақият – Маҳалли, бад ҳошиякашӣ (кӯшиш кунед, ки зироат дар давраи гирифтани як акс, framing дар даври ниҳоӣ, ҳатто як қатънома баланд бояд чораи охирин, нест, пас мо якчанд линзаҳо, Он гоҳ чизе ба trim), оё чунин дилгиркунанда, Ман ҳеҷ гоҳ истифода мешавад – ҳам наздик, акс дар шароити номусоид decidedly; мо paparazzi нест,. Он дур хабарнигори такрорӣ, ҳатто агар ҳама менамуд бузург, Ин тарк, ки ба назар мерасад, ки беҳтарин – дигар ҳеҷ гоҳ муфид. Ва ҳамин тавр хоҳад бисёр хабарнигори.

Қадами оянда аст, ки ба интихоби як сенарияи ва пеш аз интихоби хабарнигори барои коркарди. Гузоришҳо чоп дорои якчанд – якчанд тасвирҳо. Дар Интернет, то ҳеҷ зарурат ба маҳдуд – ҳам шабака ва тамошои тоб бештар. Аммо ҳамеша дар хотир, , ки ба андозаи тавр сифат ва ҳатто беҳтарин хабарнигори ба миrдори калон хастагӣ кунад нест, – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, он метавонад ба якчанд қисмҳо ҷудо, NP. ҳар як қисми як каме чизи дигаре.
Нашрияҳо дар Интернет, бахусус онҳое, ки ҳисоботи, Онҳо ба сифати табобати каталогҳо ё намоишгоҳ талаб намекунад. Ин ба ақл дарнамеёбед ошкор дар ҳалли пурраи – кофӣ нест, Саволе ба касе, дар тамошои мешавад, он ҳам худ ба роҳзанӣ ва сӯиистифода аз моликияти зеҳнӣ мо ошкор, масалан, тавассути истифодаи адабиёти бе розигии мо. Бо андозаи назорат имрӯза 1024 пиксел тараф дароз хеле кофӣ. Дар илова ба Тағирдиҳии, мо бояд ислоҳ – ки онҳо каме overexposed ё underexposed (сахттар ба ислоҳ underexposure) дурахши, Баланси сафед ва дигар камбудиҳои ноболиғ. Тасвирҳо бо камбудиҳои калон мо дигар лозим нест – Мо ба онҳо қабл аз партофт.
Бештари барномаҳои рушди / коркарди тасвирҳои рақамӣ дорои иқтидори барои чунин дигаргуниҳоро ва ҷойҳои партияи (партияи) – ё хабарнигори якчанд маротиба.

Ман ҳар вақт дар хом аксбардории, хоҳад, Корти аввалан ман калон хотираи кофӣ, ва дуюм танҳо хом медиҳад имкониятҳои коркарди пурраи. Аст, масъала ё тамошои ё пеш аз интихоби он ҷо, ё ҳатто тайёр оддӣ – барномаи IrfanView озод + воридҳо дастгирӣ қариб ҳама форматҳои тасвири.

Пас аз як интихоби қаблӣ ва ташкили тасвирҳо бо тартиби аз равиши сенарияи интихоб барои интихоби нав. Биёед дида маводи, кӯшиш ба аз нуқтаи назари хонанда назар. Бигзор тасвирҳо монанд нест, муқоисаи умумии нест,, каҷраванд техникӣ ё иқлим, , ки шояд касе вайрон мекунанд равшан хуб. Дар он аст, ба маблағи нашр тасвирҳо нест, “реклама” – дар охир ҳеҷ кас мо барои он пардохт накардааст. Skorygujmy тартибот, ба тавре ки ақли мо равшан ва хоно шуд. Ва дар охир (умуман ба он орзуи онҳост) биёед мепурсанд, ки фикри аз касе ки ман медонам,.

Ва мисолҳо ҳоло чанд аз MOTOCLASSIC Замок Topacz:

ташкили Мундариҷа

воситаҳои нақлиёт – аксҳоро гуногун (тамоми, Тафсилоти, дурнамои…)

саҳнавӣ, hostesses…

atrakcje towarzyszące

Хабарнигори бештар дар ин ҷо (Ва умед надоранд,, ки ҳар он чизе ки ман дар боло навишта истифода дар ҳисоботи ман аст, – он ба осонӣ ба ӯҳдаи аст,…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 May 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 May 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Дар солњои 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 May 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Юҳона Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”