Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 kwietnia 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

“Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 kwietnia 2016 R, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

Виставка, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, фото. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 Ікс 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 Ікс 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 Ікс 6 м, zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 років, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

[wptf id=”16″]

Нижньої Сілезії Фото Центр агентство Центру культури та мистецтва у Вроцлаві. Готель розташований в історичному Будинку дівиць Trzebnickie, найстаріший житловий будинок у Вроцлаві з 1208 рік.

Надано Національного музею. M.K. Чюрльоніс в Каунасі Нижньої Сілезії центр фотографії закінчена фотокопії оригіналу 76 фото, показуючи повсякденне життя біженців у Вільнюсі в кінці 1939 Я 1940 рік. Фотографії увічнені литовців, Поляки і євреї.

Болеслав і Едмунд Zdanowscy “З невизначеністю в невизначеності: біженці війни у ​​Литві під час Другої світової війни” – 6.08-26.09.2015

“З невизначеністю в умовах невизначеності: Військові біженці у Литві під час Другої світової війни

В 2014 Пройшов рік 75 років після, gdy po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 września 1939 Литва була затоплена натовпами біженців - цивільних осіб і солдатів інтернували польський. Трохи пізніше, Жовтень 1939 рік, також прибув жителів Німеччини і Радянського Союзу, Вони змусили влади там, щоб покинути свою країну.
Ці події були величезною проблемою для уряду Литовської Республіки, незабаром після здобуття Вільнюс (10 października 1939 рік) вже вони були вирішити багато проблем, пов'язані з прийняттям нових надходжень, m.in. Безпека, Реєстрація, Житло, посадка, розподіл посібників, надання медичних послуг, догляд для дітей-сиріт, освіту та інші. За оцінками Червоного Хреста Литви 2 grudnia 1939 roku zarejestrowano 18311 прибулих: 3273 Литовці, 7728 Поляки, 6860 Євреї, і в середині січня 1940 roku takich osób na Litwie przypuszczalnie było już 34 939: 4173 Литовці, 17297 Поляки, Білоруси, Росіяни і 13469 Євреї.
Департамент Fototeka та документації в Національному музеї мистецтв. М. До. Чюрльоніс має унікальну колекцію 76 фото. Для того, щоб привернути увагу до того, що музей підготував виставку під назвою "Від невпевненості в невизначеності: біженці війни у ​​Литві під час Другої світової війни ", біженці, що представляють сучасну повсякденне життя, сильно відзначений клеймом складних міжнародних відносин, які резонують відгомони донині.
Атмосфера у Вільнюсі в кінці 1939 - На початку 1940 була увічнена в ваших фотографій, Едмунд (1905-1984) і Болеслав (Cut-Kelpšaitė, 1908-1982) Zdanowscy, який в 1945 Вони були репатрійовані в Гдині. Дочка відомого фотографа Яніна таллати-Kelpšienė, виріс в Каунасі, Він прийшов у Вільнюс, щоб вчитися у видатного польського і литовського фотографа Джона Булгак (1876-1950), є також була, одружитися Едмунда Zdanowski - студент і співробітник самого майстра.
Zdanowscy взявся виконати цю місію за запитом допомоги суспільства Wileńszczyźnie (Суспільство підтримки Вільнюський край). Кожна фотографія позначена увігнутою відбиток (E.B.ZDANAUSKAI / ВИЛЬНЮС), на задній стороні має печатку Zdanowskich (І. Ir B. Zdanauskai / ФОТО - Вільнюс / Вільнюс, г-VE 25 б. 5) і склеєні шматок паперу з друкованою спогади опису, представленого зображення, підготовлений представником Товариства. Обидва самі фотографії, jak i komentarze są cennym ikonograficznym źródłem wiedzy o codzienności pozostającej w cieniu wydarzeń historycznych 1939 рік, які відображають соціально, Соціальна, культурні та емоційні та психологічні аспекти життя біженців у Вільнюсі.
Виставка запрошує звернути увагу на загальнолюдських цінностей, визнати важливість організації та громадських об'єднань, такі, як Червоного Хреста, Благодійне товариство Литви Вільнюс (Благодійне товариство Вільнюс Литви), Комітет Жіноча допомогу (Комітет Догляд Жіноча) я в., який намалював руку допомоги людям, постраждалим від стихійних лих війни.
Плюс колекція історичних і документальних фотографій Zdanowskich був вперше показаний в Національному музеї мистецтв. М. До. Čiurlionisa w Kownie w dniach 6 XI 2014 - 18 Я 2015. Фотографії увічнені литовців, Поляки і євреї. Хотілося б вірити,, що більшість біженців пережили потрясіння війни і вижив - Литва - почав нове життя у своїй країні або за її межами.
Зустріч з історією за допомогою фотографій піднімає всі види почуттів. Бо багато хто з зображень представлені діти різного віку, можливо, знайдуться люди, у літніх людей, що - вдячний за дар довгого життя - визнати у фотографіях себе або своїх близьких.
(...) Середній розмір справжні фотографії 11,6 Ікс 17,7 см.”
Куратор виставки Вайда Sirvydaitė-Rakutienė [Матеріали для преси HTTP окис://www.okis.pl/site/dla_mediow/n/1/n/1.html]

Виставку відкрив директор Нижньої Сілезії центру Фото – Ян Борткевич, Директор Національного художнього музею в Каунасі – Багато Освалдас Ораз RADCY – Міністр у посольстві Литовської Республіки в Польщі – Д-р Олександр Аудрюс Žulys.

[http://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

Про Хартвиг, що кожен чув, хто відноситься до фотографії серйозно. Це один з найвідоміших польських фотографів. Син відомого портретиста, Він показав, починаючи з ранніх тридцятих роках дев'ятнадцятого століття. Він був одним з перших, які відкололися від традиції bułhakowskiej, випускаючи фотографію ідей Булгак “сервітути” фото. Хартвиг ​​був надзвичайно різнобічним художником, Він практикував різні типи фотографії, пейзаж, фотографія фігурної, репортаж… Нагородами, Автор численних виставок і публікацій.

Виставка “Туманний і кольору” ілюструє широкий діапазон творчих фотографа. Ви знайдете гарні, Чорне і біле, і ще імпресіоністські пейзажі і абстрактні, кольорові фотографії з кінця періоду творчості.

[wptf id=”12″]