Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 kwietnia 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

“Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 kwietnia 2016 r, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

Pameran, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, foto. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 x 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 x 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 x 6 m, zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 taun, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

[wptf id=”16″]

Suda Silesia Photography Center iku sawijining lembaga Pusat Budaya lan Seni ing Wroclaw. Located in House sajarah saka wadon Trzebnickie, bangunan omah paling tuwa ing Wrocław karo 1208 taun.

Duweni saka Museum Nasional. M.K. Čiurlionis ing Kaunas Lower Silesia Photography Center wis rampung photocopies asli 76 foto, nuduhake urip saben dina saka pengungsi ing Vilnius ing pungkasan 1939 i 1940 taun. Foto sing kawéntar Lithuanians, Cagak lan wong-wong Yahudi.

Boleslaw lan Edmund Zdanowscy “Karo kahanan sing durung mesthi ing kahanan sing durung mesthi: pengungsi perang ing Lithuania sak Perang Donya II” – 6.08-26.09.2015

“WITH kahanan sing durung mesthi Ing kahanan sing durung mesthi: Pengungsi perang ing Lithuania sak Perang Donya II

Ing 2014 taun sampun liwati 75 taun sawise, gdy po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 września 1939 Lithuania iki flooded karo akeh pengungsi - sipil lan prajurit magang Polandia. A little mengko, Oktober 1939 taun, uga teka residents saka Jerman lan Uni Soviet, Padha dipeksa dening panguwasa ana kanggo ninggalake negara sing.
Sing acara iku tantangan ageng pamaréntahan Republik Lithuania, wiwit sakcepete sawise regaining Vilnius (10 października 1939 taun) wis padha kanggo ngatasi akeh perkara kang magepokan karo Adoption Nenekan anyar, m.in. Keamanan, Pendhaftaran, Penginapan, asrama, persediaan saka tunjangan, panentu saka layanan medical, Care kanggo anak yatim piatu, pendidikan lan liya-liyane. Miturut prakiraan saka Red Cross Lithuanian 2 grudnia 1939 roku zarejestrowano 18311 kedatangan: 3273 Lithuanians, 7728 Cagak, 6860 Yahudi, lan ing agêng-Januari 1940 roku takich osób na Litwie przypuszczalnie było już 34 939: 4173 Lithuanians, 17297 Cagak, Belarusians, Rusia lan 13469 Yahudi.
Ing Fototeka lan Documentation Departemen National Museum of Art. Lanang. K. Čiurlionis koleksi unik 76 foto. Supaya tarik manungsa waé kanggo kasunyatan sing museum wis disiapake pameran kanthi irah-irahan "Saka kahanan sing durung mesthi ing kahanan sing durung mesthi: pengungsi perang ing Lithuania sak Perang Donya II ", pengungsi pun saben dinten gesang kontemporer, banget ditandhani dening stigma hubungan internasional rumit, kang mantul resonate kanggo dina iki.
Ing atmosfer ing Vilnius ing mburi 1939 - Ing awal 1940 iki kawéntar ing potret, Edmund (1905-1984) lan Boleslaw (Cut-Kelpšaitė, 1908-1982) Zdanowscy, sing ing 1945 Padha dibalekake kanggo Gdynia. Putri photographer kondhang Janina Tallat-Kelpšienė, wungu ing Kaunas, Tekané Yohanes namung kanggo Vilnius kanggo sinau karo unggul Polandia lan photographer Lithuanian John Bułhak (1876-1950), ana uga wis, marrying Edmund Zdanowski - mahasiswa lan collaborator saka master piyambak.
Zdanowscy mundur kanggo nindakake misi iki ing request Aid Society Wileńszczyźnie (Society of Vilnius support wilayah). Saben foto labeled ing weton concave (E.B.ZDANAUSKAI / Vilnius), ing sisih mburi Bears perangko saka Zdanowskich (Lan. Ir B. Zdanauskai / PHOTOS - Vilnius / Vilnius, g-VE 25 b. 5) lan glued Piece saka kertas karo gambaran evocative dicithak gambar presented, disiapake dening wakil saka Society. Loro-lorone ing foto piyambak, jak i komentarze są cennym ikonograficznym źródłem wiedzy o codzienności pozostającej w cieniu wydarzeń historycznych 1939 taun, nggambarake sosial, Sosial, aspèk budaya lan emosi lan psikologis gesang pengungsi ing Vilnius.
Pameran ngajak kanggo mbayar manungsa waé kanggo angka universal, ngakoni wigatining hubungan organisasi lan sosial, kayata Red Cross, Amal Society Lithuanian Vilnius (Vilnius Lithuania Society amal), Komite pitulungan feminin (Komite Care wanita) i ing., kang narik kawigaten tangan ngewangi wong kena pengaruh keapesan perang.
Plus koleksi foto sajarah lan dokumen Zdanowskich pisanan diketokake ing National Museum of Art. Lanang. K. Čiurlionisa w Kownie w dniach 6 XI 2014 - 18 Aku 2015. Foto sing kawéntar Lithuanians, Cagak lan wong-wong Yahudi. Siji seneng pracaya, sing mayoritas pengungsi slamet krusuhan perang lan - slamet dening Lithuania - miwiti urip anyar ing negarane dhewe utawa ngluwihi wates.
Manggih karo Sajarah liwat foto ngundakake kabeh limo raos. Amarga akeh gambar sing presented anak benten abad, mbok menawa bakal ana wong ing wong tuwa, sing - matur nuwun kanggo hadiah gesang - ngenali ing foto awake dhewe utawa gedhe-gedhe tresna.
(...) Ukuran rata-rata punika foto asli 11,6 x 17,7 cm.”
Kurator pameran Vaida Sirvydaitė-Rakutienė [Pencet bahan http okis://www.okis.pl/site/dla_mediow/n/1/n/1.html]

Pameran iki dibukak dening direktur Lower Silesian Pusat Photography – Jan Bortkiewicz, Direktur National Museum of Arts ing Kaunas – Akeh osvaldas oraz RADCY – Mentri Kedutaan Besar Republik Lithuania ing Polandia – Dr. Audrius Alexander Žulys.

[http://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

About Hartwig manawa everyone krungu, sing nambani motret akeh. Iki minangka salah siji saka tukang Polandia paling kondhang. Anaké portraitist kesuwur, Panjenenganipun dipameraken wiwit thirties awal abad XIX. Panjenenganipun salah siji saka kawitan, sing nyuwil adoh saka tradisi bułhakowskiej, ngeculake foto gagasan Bułhak “easements” foto. Hartwig ana artis banget Versatile, Panjenenganipun praktek akeh jinis photography, malang, motret figural, reportage… Menehi-menang ing, penulis numerous pameran lan publikasi.

Pameran “Hazy lan werna” nggambaraké sawetara saka sudhut photographer Creative. Sampeyan bakal nemokake ayu, ireng lan putih, lan durung mujur nengen impressionistic lan abstrak, foto werna saka periode pungkasan kreatifitas.

[wptf id=”12″]