Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 אפריל 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

“Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 אפריל 2016 r, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

תערוכה, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, תמונות. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 x 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 x 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 x 6 מ ', zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 שנים, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

[wptf id=”16″]

שלזיה תחתית מרכז צילום הוא סוכנות של המרכז לתרבות ולאמנות וברוצלב. ממוקם בבית ההיסטורי של עלמות Trzebnickie, בניין המגורים העתיק ביותר בוורוצלאב עם 1208 שנה.

באדיבות המוזיאון הלאומי. M.K. Čiurlionis בקובנה שלזיה תחתית מרכז צילום נגמר צילומי מקוריים 76 תמונות, מראה את חיי היום היום של פליטים בווילנה בסוף 1939 אני 1940 שנה. התצלומים הנציחו ליטאים, פולנים ויהודים.

בולסלב ואדמונד Zdanowscy “עם חוסר ודאות בחוסר ודאות: פליטי מלחמה בליטא במלחמת העולם השני” – 6.08-26.09.2015

“עם אי ודאות בחוסר ודאות: פליטי מלחמה בליטא במלחמת העולם השני

ב 2014 חלפה השנה 75 שנים אחרי, לאחר ההתקפה של גרמניה הנאצית על פולין 1 ספטמבר 1939 ליטא הוצפה בהמוני פליטים - אזרחים וחיילים נכלאו פולנים. מעט מאוחר יותר, אוקטובר 1939 שנה, הגיע גם תושבי גרמניה וברית המועצות, הם אולצו על ידי הרשויות שם לעזוב את מדינותיהם.
אירועים אלה היו אתגר עצום לממשלת הרפובליקה של ליטא, מאז זמן קצר לאחר שהשיב את וילנה (10 אוקטובר 1939 שנה) כבר היה עליהם לפתור בעיות רבות הקשורות לאימוץ כניסות החדשות, m.in. אבטחה, רישום, לינה, עלייה למטוס, הקצאת קצבאות, מתן שירותים רפואיים, אכפת ליתומים, חינוך ואחרים. על פי הערכות של הצלב האדום הליטאי 2 דצמבר 1939 נרשמו 18311 כניסות: 3273 ליטאים, 7728 פולנים, 6860 יהודים, ובאמצע ינואר 1940 שנה של אנשים כאלה בליטא כביכול כבר 34 939: 4173 ליטאים, 17297 פולנים, Belarusians, רוסים ו 13469 יהודים.
מחלקת Fototeka ותיעוד של המוזיאון הלאומי לאמנות. M. K. יש Čiurlionis אוסף ייחודי 76 תמונות. על מנת להסב את תשומת לב לעובדה שהמוזיאון הכין תערוכה "מאי הוודאות באי ודאות: פליטי מלחמה בליטא במלחמת העולם השני ", פליטי הצגת חיי היומיום עכשוויים, בתוקף מסומן על ידי הסטיגמה של יחסים בינלאומיים מסובכים, שהדים להדהד עד היום.
האווירה בווילנה בסוף 1939 - בתחילת 1940 הונצח בתמונות שלך, אדמונד (1905-1,984) וולסלב (Cut-Kelpšaitė, 1908-1,982) Zdanowscy, שב 1945 הם הוחזרו לגדיניה. בתו של צלם ידוע ינינה Tallat-Kelpšienė, גדל בקובנה, הוא הגיע לווילנה כדי שילמד עם פולני דגול וצלם ליטאי ג'ון Bułhak (1876-1,950), יש כבר גם, מתחתן אדמונד Zdanowski - תלמיד ומשתף פעולה של האמן עצמו.
Zdanowscy התחייב לבצע משימה זו, על פי בקשת סיוע האגודה Wileńszczyźnie (חברה של תמיכה באזור וילנה). כל תמונה שכותרתו החותם הקעור (E.B.ZDANAUSKAI / וילנה), בצד האחורי נושא חותמת של Zdanowskich (ו. עיר B. Zdanauskai / תמונות - וילנה / וילנה, G-VE 25 ב. 5) והדביק פיסת נייר עם התיאור המעורר המודפס של התמונה שהוצגה, שהוכן על ידי הנציג של האגודה. שני התצלומים עצמם, ותגובות הן מקור איקונוגרפיים ערך של ידע על חיי היומיום נשאר בצללים של אירועים היסטוריים 1939 שנה, משקף חברתי, חברתי, היבטים תרבותיים ורגשיים ופסיכולוגיים של חיים של פליטים בווילנה.
התערוכה מזמינה לשים לב לערכים אוניברסליים, להכיר בחשיבות של עמותות ארגון וחברתיים, כגון הצלב האדום, צדקה החברה הליטאית וילנה (אגודת צדקה וילנה הליטאית), ועדת סיוע נשית (טיפול ועדת נשים) אני ב., שמשך יד לעזרה לאנשים שנפגעו על ידי אסונות של מלחמה.
בנוסף אוסף תצלומים היסטוריים ותיעודיים Zdanowskich הוצג לראשונה במוזיאון הלאומי לאמנות. M. K. Čiurlionis בקובנה ב 6 XI 2014 - 18 אני 2015. התצלומים הנציחו ליטאים, פולנים ויהודים. אחד הייתי רוצה להאמין, כי הרוב המכריע של פליטים שרד את תהפוכות מלחמה ו-- שרדו על ידי ליטא - החל בחיים חדשים בארץ המוצא שלהם או מחוץ לגבולותיה.
מפגש עם ההיסטוריה באמצעות תצלומים מעלה כל מיני רגשות. משום שרבים מהתמונות מוצגים ילדים בגילים שונים, אולי יהיו אנשים בקשישים, ש-- אסיר תודה על מתנת חיים ארוכים - להכיר בתצלומים עצמם או את יקיריהם.
(...) הגודל הממוצע הוא צילומים אותנטיים 11,6 x 17,7 ס"מ.”
אוצרת התערוכה ואידה Sirvydaitė-Rakutienė [חומרים לחץ http okis://www.okis.pl/site/dla_mediow/n/1/n/1.html]

התערוכה נפתחה על ידי מנהל המרכז שלזיה התחתון של צילום – יאן Bortkiewicz, מנהל המוזיאון הלאומי לאמנויות בקובנה – RADCY oraz osvaldas רב – שר בשגרירות הרפובליקה של ליטא בפולין – ד"ר אלכסנדר Audrius Žulys.

[http://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

אודות הרטוויג בטוח שכולם שמעו, המטפלים בתצלום ברצינות. זהו אחד מהצלמים הפולנים הידועים ביותר. בנו של צייר דיוקנים ידועים, הוא הציג מאז תחילת שנות השלושים של המאה התשע-עשרה. הוא היה אחד הראשונים, שפרש מהמסורת של bułhakowskiej, שחרור תצלום של רעיונות Bułhak “הקלות” תמונות. הרטוויג היה אמן מאוד תכליתי, הוא התאמן בסוגים רבים של צילום, נוף, צורני תצלום, רֶפּוֹרטָזָ'ה… עטור הפרסים, מחבר תערוכות רבות ופרסומים.

תערוכה “מעורפל וצבעים” ממחיש את מגוון הרחב של צלם יצירתי. אתה תמצא יפה, שחור ולבן, ובכל זאת נופים ומופשטים אימפרסיוניסטיים, תצלומי צבע מהתקופה המאוחרת של יצירתיות.

[wptf id=”12″]