Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 kwietnia 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

“Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 kwietnia 2016 r, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

Erakusketa, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, Argazki. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 x 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 x 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 x 6 m, zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 urte, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

[wptf id=”16″]

Silesia Beherean Argazkia Center Kultura Zentroaren du eta Art Wroclaw da. Dontzeila Etxea historikoa Trzebnickie kokatuta dago, Wroclaw etxebizitza eraikin zaharrenak 1208 Urte.

Museo Nazionala adeitasuna. M.K. Kaunas Silesia Beherean Argazkia Center Čiurlionis da jatorrizko fotokopia amaitu 76 Argazki, Eguneroko errefuxiatu bizitzari Vilnius erakutsiz finales 1939 i 1940 Urte. Argazkiek betikotu dira lituaniarrak, Poloniarrak eta juduak.

Boleslaw eta Edmund Zdanowscy “Ziurgabetasuna ere ziurgabetasuna: gerra errefuxiatu Lituania, Bigarren Mundu Gerran” – 6.08-26.09.2015

“Ziurgabetasuna ziurgabetasun CON: Gerra errefuxiatu Lituania, Bigarren Mundu Gerran

In 2014 Urte igaro da 75 urte ondoren, gdy po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 września 1939 Lituania errefuxiatu ditugu gainezka - zibilen eta soldaduen barneratutako Poloniako. Apur bat geroago, Urria 1939 Urte, ere iritsi Alemania eta Sobietar Batasunaren biztanleek, Agintariek ez behartu beren herrialdeak utzi nahi dute.
Gertakari horiek Lituaniako Errepublikaren gobernuaren erronka handi bat izan ziren, handik geroztik Vilnius berreskuratzen ondoren (10 października 1939 Urte) Dagoeneko helduera berriak hartzea lotutako arazo asko konpondu behar izan dute, m.in. Zaintza, Izen-ematea, Ostatua, barnetegi, hobariak esleipena, mediku-zerbitzuak emateko, umezurtzak zaintzeko, hezkuntza eta beste batzuk. Lituaniako Gurutze Gorriaren estimazioen arabera 2 grudnia 1939 roku zarejestrowano 18311 helduera: 3273 Lituaniarrak, 7728 Poloniarrak, 6860 Juduak, eta urtarrilaren erdialdean 1940 roku takich osób na Litwie przypuszczalnie było już 34 939: 4173 Lituaniarrak, 17297 Poloniarrak, Belarusians, Errusiarrak eta 13469 Juduak.
Fototeka eta dokumentazioa Museo Nazionala Arte eta Kultura Sailak. M. K. Čiurlionis bilduma berezia dauka 76 Argazki. Jendearen arreta Izan ere, museoa ziurgabetasuna ziurgabetasuna aurrera izenburua "erakusketa bat prestatu du ere: gerra errefuxiatu Lituania, Bigarren Mundu Gerran ", Errefuxiatu eguneroko bizitzan garaikidea aurkezteko, Biziki nazioarteko harreman korapilatsu estigma markatuko, bertan oihartzunak egun honetarako resonate.
Vilnius giroa azkenean 1939 - Hasieran 1940 Zure argazkiak, Edmund betikotu zen (1905-1984) eta Boleslaw (Ebaki-Kelpšaitė, 1908-1982) Zdanowscy, nor 1945 Ziren Gdynia repatriated. Janina Tallat-Kelpšienė argazkilari ezagunak alaba da, Kaunas planteatu, Etorri Vilnius zuen Poloniako bikainek eta John Bułhak argazkilari Euskara ikastera (1876-1950), han ere izan da, Edmund Zdanowski ezkontzea - ​​ikaslea eta kolaboratzailea maisuak berak.
Zdanowscy konprometitu misio honen eskaera laguntzak Gizartea Wileńszczyźnie burutzeko (Vilnius eskualdean laguntza Gizartea). Argazki bakoitzak aztarna ahurra etiketatu (E.B.ZDANAUSKAI / Vilnius), Atzeko aldean daraman Zdanowskich seilua (Eta. Ir B. Zdanauskai / ARGAZKIAK - Vilnius / Vilnius, g-VE 25 b. 5) eta paper zati itsatsita inprimatutako aurkeztu irudiaren deskribapen iradokitzaileak dituzten, Gizartea ordezkaria prestaturiko. Biak argazkiak beraiek, jak i komentarze są cennym ikonograficznym źródłem wiedzy o codzienności pozostającej w cieniu wydarzeń historycznych 1939 Urte, soziala islatzen, Gizarte, errefuxiatu bizitzako alderdi kultural eta emozional eta psikologikoa Vilnius.
Erakusketa arreta jartzea balio unibertsalak gonbidatzen, antolaketa eta gizarte elkarteen garrantzia aitortu, Gurutze Gorriak, besteak beste,, Ongintza Society lituaniera Vilnius (Vilnius lituaniera ongintza Gizartea), Femenino Laguntza Batzordea (Emakumeen Arreta Committee) i ere., bertan laguntzen esku bat marraztu zuen gerrak kaltetutako hondamendien pertsonei.
Plus argazki historiko eta dokumental bilduma bat Zdanowskich lehen Museo Nacional del Arte erakutsi zen. M. K. Čiurlionisa w Kownie w dniach 6 XI 2014 - 18 I 2015. Argazkiek betikotu dira lituaniarrak, Poloniarrak eta juduak. Sinetsi nahi One litzateke, errefuxiatu gehienak iraun gerrako iskanbila, - Lituania bizirik - bizitza berri bat hasi bere herrialdean edo bere mugak gainditzen.
Historia topaketa bat argazkien bidez sentimenduak, era guztietako altxatzen. Irudi asko adin desberdinetako haurrak aurkezten dira delako, agian ez Adinekoen pertsona izango da, hori - bizitza luzea oparia eskertzen - beraiek edo beren maiteak argazkietan aitortu.
(...) Batez besteko tamainak benetakoa argazkiak dago 11,6 x 17,7 cm.”
Erakusketaren Vaida Sirvydaitė-Rakutienė komisarioa [Prentsa materialen http okis://www.okis.pl/site/dla_mediow/n/1/n/1.html]

Erakusketa Lower Silesian Center of Photography zuzendariak inauguratu du – Jan Bortkiewicz, Museo Nazionalean Arts Kaunas zuzendaria – Osvaldas askok oraz RADCY – Ministroa Lituaniako Errepublikaren Enbaxadako Polonia – Dr. Audrius Alexander Žulys.

[http://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

Hartwig buruz ziur denek entzun, Argazkian serio tratatzen duten. Hau da, ezagunena Poloniako argazkilari bat. Ospe handiko erretratu Semea, Erakusgai zuen XIX mendeko hogeita hamar urte hasieran geroztik. Lehenengo bat izan zen, Beste aldeko hautsi bułhakowskiej tradiziotik, ideia argazki bat askatuz Bułhak “zortasun” Argazki. Hartwig artista oso polifazetikoa izan zen, Argazkilaritza mota asko praktikatzen zuen, paisaia, Argazkian figural, erreportajean… Saritutako, erakusketa eta argitalpen ugariren egilea.

Erakusketa “Lainotsua eta koloreak” Argazkilari sormen-sorta zabala erakusten du. Ederra aurkituko duzu, beltza eta zuria, eta oraindik inpresionistez paisaiak eta abstraktuak, sormena epea berandu batetik kolorezko argazkiak.

[wptf id=”12″]