Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 دسمبر 2015فلیش, دیگرAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? مجھے لگتا ہے کہ, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa فوٹوگرافی – پرانی کاروں MOTOCLASSIC کیسل Topacz کی ریلی کے موقع پر مظاہر

19 اگست 2015نمائشوں, فلیش, دیگر, ٹیکنالوجیAndrzej Malyszko

کشش واقعات ہجوم کو کھینچ کر لائیں, ان میں سے کئی فوٹو گرافی کا سامان ہے. اس کے بارے میں بات کرتے ہیں, ان واقعات کی تصویر کے لئے کس طرح, مواد رپورٹ کی ایک قیمت ہے کہ, اور وہ نہ صرف تھا “اتوار” سمارکا…

رپورٹ ایک ٹیم کا کھیل ہے – بہت اچھی رپورٹ میں کم از کم اچھی تصاویر پر مشتمل ہو سکتا, عظیم ایک تصویر نہیں ہے, اوسط کی تصاویر کا ایک مجموعہ کے ساتھ اچھی کوریج دے, اور ایک بری تصویر ایک اچھا پوری برباد کرنے کے قابل ہے.

اس کہانی کی خاصیت – کچھ کہانی وہاں ہونا ضروری ہے. کورس کے کہانی زیادہ یا اس سے کم. ایونٹ کی کوریج کہانی کم ہے, تاہم، ایک ڈرامائی خاکہ منظور کیا جانا چاہئے. یہ آرٹ افتتاحی ہے تو, آپ کو تاریخ کی طرف سے بتا سکتے ہیں: پہلے مہمان آئے, کھولتا ہے – کچھ “تقریر” اور مصنفین کی پریزنٹیشن, زائرین نمائش کو دیکھنے کے لئے, گروپ بحث, مناظر, فن کے کچھ کام کی نمائش (لیکن اعلی درجے کے بغیر, Nie کی katalog سے). آپ آرٹسٹ پر توجہ مرکوز کر سکتے ہیں, اور جو اس کے ارد گرد کیا ہو رہا ہے; یا ابواب میں تقسیم کیا: فنکاروں اور حکام, نمائش دیکھ ناظرین, شٹر اخلاقی اور trivia… بہت سے امکانات ہیں, آپ کا انتخاب کرتے ہیں جب آپ کو معلوم کرنے کی ضرورت نہیں, چلو پرچر مال بعد میں سے منتخب کرنے کے لئے کافی حاصل کرنے.
کنسرٹ سے تصاویر لینے کے, ہیرو عام طور پر ٹیم ہے, اور وہ سب سے زیادہ توجہ وقف – تاہم، یاد, آسانی سے ایک ٹیم کے بہت سے تصاویر کی طرف سے ؤب, اکثر ایک مقام سے. مختلف منصوبوں کے بارے میں باہر آنے دو, fotografujmy سامعین, دلچسپ حروف اور طرز عمل. اور آپ کو شو کے بعد پیچھے جانے کے لئے منظم ہے, ہم پر قبضہ کرنے کا موقع ہے “فورم کے پیچھے”.

MOTOCLASSIC کیسل Topacz نئی اور پرانی کاروں کے اس بیرونی اجتماع. واقعہ زائرین کے ہجوم کو اپنی طرف متوجہ – آخر میں ہم سب موٹرنگ محبت. مجھے لگتا ہے کہ, سب سے بڑی غلطی صرف گاڑیوں کو گولی مار کرنے کے لئے ہو جائے گا کہ, کوئی بات نہیں کس طرح پرانے یا عیش و آرام کی ہے کہ وہ اس. ہم بھی سب سے زیادہ ظاہر کرنے کے لئے چاہتے ہیں، تو, گیلری، نگارخانہ سینکڑوں ہو جائے گا اور شاید ہی کسی کو ان سب obejrzałby. کورس fotografujmy نمائش, اور اس کے بہت سے, لیکن فوٹو گرافی کیریئر کے ساتھ مقابلہ کرنے کی کوشش نہ دو – ہم تشہیر کی تصاویر لینے کے لئے کوئی موقع نہیں ہے. ہماری روایت کا اپنا راستہ تلاش کرنے کی کوشش کرتے ہیں, سٹینڈرڈ شناخت کی تفصیلات مکمل کریں, غیر معمولی نقطہ نظر, میدان کے operujmy گہرائی, دیکھنے کے زاویہ. sztafażu ٹالو مت, یہ اکثر تصویر مختلف ہوتی ہے.
بلکہ لوگوں fotografujmy, کچھ دلچسپ حروف, مناظر. کبھی کبھی یہ کسی دلچسپ ملبوس ہے, دوسرے اوقات مشروبات کے لئے قطار یا ایک مضحکہ خیز لاحق میں ایک بچے میں. تصاویر سے رابطہ کرنے سے ڈرتے نہیں ہو – کبھی کبھی آپ کو محسوس نہیں کرتے, وہ تصاویر ہیں, دوسرے اوقات skwitują مسکراہٹ پر (اہم, پریشان نہیں ہونا, پہلی مسکراہٹ چاہئے), اور کبھی کبھی کھیل لے, zapozują, وہ بات یا تصاویر کو پھیلانے کے لئے سے دعا گو ہیں. آپ کو کھلی ہونا پڑے گا… کسی کو نہیں چاہتا ہے تو – اسے دھکا کوئی احساس نہیں کرتا, ہم معذرت خواہ ہیں اور استعفی (گناہ کا ایک موضوع قابل جب تک, تو آپ کو ایک تصویر لینے کے لئے، تاہم، کی کوشش کی ہے, لیکن احتیاط, جھگڑا کوئی مقصد کی خدمت). ایسے لوگوں کے لئے ایک بڑی اور وسیع واقعہ دو بار اسے منانا چاہیے, پہلی سب کچھ نوٹس نہیں ہے, اور اس کے علاوہ ہم ایک بائی پاس ایک آپٹکس کے ساتھ کیا کر سکتے ہیں (ایک معیاری زوم – میرے معاملے میں Tamron کے 17-50 2.8), اور ایک دوسرے سے (اور – Samyang 8MM F3 5 Pentax کے سے ایک تبدیلی کے لئے Ae مچھلی کی آنکھ 135 2.5), جس میں مسلسل تبدیلی لینس بچاتا ہے.
وہاں کی طرح MOTOCLASSIC ایونٹ واقعی کالکرم نہیں ہے – چیزوں کی ایک بہت بہت سے مقامات میں بیک وقت چل رہا, کوئی بات نہیں آپ آتے ہیں جب – آپ تقریبا سب کچھ دیکھیں. کوئی لکیری داستان, تو تم داستان ایک اہم تلاش کرنے کے لئے ہے. یہ رپورٹ حصے کی تعمیر کر سکتے ہیں (پرانی کاروں, نئی, سامعین, اضافی پرکشش مقامات…), اور موضوعات ملا کر سکتے ہیں, تاکہ وہ ساتھ interspersed ہیں? انتخاب ہمیشہ آسان نہیں ہے.

پیداوار پرچر ہے, تو اس کا جائزہ لینے کے اس بات کا یقین اور دور جتنا ممکن پھینک, ناکام تصاویر کی پہلی صف میں – توجہ, بری طرح فریم (ایک تصویر لینے کے مرحلے میں تراشنے کی کوشش, فائنل میں ڈھانچوں, یہاں تک کہ ایک اعلی قرارداد کی ایک آخری حربے ہونا چاہئے, ہم نے کئی لینس ہے نہیں کے بعد, پھر کچھ ٹرم کے لئے), اس طرح بورنگ چاہے, میں استعمال کریں گے کبھی نہیں – بھی مباشرت, ایک decidedly تخوداجنک لحاظ سے تصاویر; ہم اس paparazzi کی نہیں کر رہے ہیں. یہ بھی ڈپلیکیٹ تصاویر کو ہٹاتا ہے, وہ تمام عظیم لگ رہا تھا یہاں تک کہ اگر, یہ چھوڑ, جو سب سے بہتر ہو رہا ہے – مفید کبھی دوسروں. اور ایسا ہی تصاویر کی ایک بہت.

اگلے مرحلے پروسیسنگ کے لئے تصاویر کی ایک جائزہ اور قبل از انتخاب کو منتخب کرنے کے لئے ہے. طباعت کی رپورٹیں کئی مشتمل – کئی تصاویر. انٹرنیٹ، تو محدود کرنے کی ضرورت پر – نیٹ ورک اور برداشت دیکھ دونوں. لیکن ہمیشہ یاد, رقم معیار اور بڑی مقدار تھکاوٹ میں بھی بہترین تصاویر بنانے نہیں ہے کہ – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, اس کے کئی حصوں میں تقسیم کیا جا سکتا, NP. ہر حصے کسی اور چیز کا تھوڑا سا.
انٹرنیٹ پر مطبوعات, خاص طور پر ان کی رپورٹنگ, وہ کیٹلاگ یا نمائش کے طور پر علاج کی ضرورت نہیں ہے. یہ مکمل قرارداد میں بے نقاب کرنے کے کوئی احساس نہیں کرتا – کافی نہیں, کہ شاید ہی کسی کو دیکھنے میں ہو جائے گا, یہ اب بھی ہماری ملکیت دانش کا قزاقی اور غلط استعمال کرنے کے لئے خود کو بے نقاب ہے, مثال کے طور پر، ہماری اجازت کے بغیر مطبوعات کے استعمال کے ذریعے. آج کے مانیٹر کے سائز کے ساتھ 1024 کافی طویل طرف پکسلز. نیا سائز کے علاوہ میں، ہم درست کرنا ضروری ہے – وہ تھوڑا سا سے overexposed یا انڈرایکسپوز کر رہے ہیں جہاں (underexposure درست کرنے کے لئے مشکل) چمک, سفید توازن اور دیگر معمولی خامیوں. ہم اب کوئی ہے بڑے نقائص کے ساتھ تصاویر – ہم پہلے پھینک دیا.
/ ترقی ڈیجیٹل تصاویر کی پروسیسنگ کے لئے سب سے زیادہ پروگراموں اس طرح کی ایڈجسٹمنٹ اور بیچ ملازمتوں کے لئے کی صلاحیت ہے (بیچ) – ایک بار میں یا ایک سے زیادہ تصاویر.

میں نے ہمیشہ را میں تصویر, گے, سب سے پہلے میں کافی بڑا میموری کارڈ, اور صرف دوسرے را مکمل پروسیسنگ کی صلاحیتوں دیتا ہے. کوئی مسئلہ دیکھنے یا تو قبل از انتخاب نہیں ہے, یا اس سے بھی ایک سادہ تیاری – ایک آزاد پروگرام IrfanView + پلگ ان تقریبا تمام تصویری بناوٹ کی حمایت.

انتخاب کے لئے منتخب کیا منظر نامے کے نقطہ نظر کی ترتیب میں تصاویر کی ایک پہلے سے انتخاب اور انتظام کے بعد ایک بار پھر. ہمارے مواد کا جائزہ لینے کے, قاری کے نقطہ نظر سے دیکھنے کے لئے کی کوشش کر رہے. کی طرح تصاویر کو خارج کر دیں ہیں, نہیں کل ملاپ, تکنیکی طور پر یا آب و ہوا انحراف, کہ خلاف ورزی کر سکتے کسی واضح طور پر اچھا ہے. یہ تصاویر شائع کرنے کے قابل نہیں ہے “اشتہارات” – آخر میں ہم اس کے لئے کوئی ایک ادا نہیں کرتے. Skorygujmy حکم, تاکہ ہمارے ذہن صاف اور واضح تھا. اور آخر میں (عام طور پر اچرچھاداری سوچ یہ) ہمیں اس میں جانتے ہیں کہ کسی کی رائے سے دعا گو ہیں.

اور MOTOCLASSIC کیسل Topacz اب چند مثالیں:

فہرست کی تنظیم

گاڑیاں – مختلف انداز (پوری, تفصیلات, نقطہ نظر…)

مناظر, hostesses کے…

atrakcje towarzyszące

یہاں مزید تصاویر (اور توقع نہیں ہے, میں نے اوپر لکھا ہے کہ سب کچھ میری رپورٹنگ میں قابل عمل ہے – اس کو ہینڈل کرنے کے لئے آسان ہے…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

بحالی میں جرمن پولستانی میڈیا دنوں 21-22.05.2015

31 مئی 2015نمائشوں, فلیش, دیگرAndrzej Malyszko

سے 21-22.05.2015, بحالی میں اس وقت, ایک جرمن پولستانی میڈیا دنوں obyły. یہ ایک اہم ہے, پیشہ ور افراد کے لئے ڈیزائن کیا چکریی واقعہ, جس کا مقصد جدید دنیا میں میڈیا کے کردار کی کثیر جہتی تجزیہ ہے, پولستانی جرمن تعلقات ہمسایہ پر خصوصی زور دینے کے ساتھ.

میزبان کی ذمہ داریاں وہ معروف ٹی وی صحافی تھے, مسائل میں مہارت – وسیع معنوں میں – روسی, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 مئی 2015یآرٹی, فلیش, دیگرAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

سالوں میں 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 مئی 2015دیگرAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 اپریل 2015یآرٹی, فلیش, دیگرAndrzej Malyszko

"Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: جواننا Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”