Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Desemba 2015Kiwango cha, NyingineAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Nadhani, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photography – tafakari juu ya tukio la Rally ya magari ya zamani MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 Agosti 2015Maonyesho, Kiwango cha, Nyingine, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Matukio kuvutia Drag umati, wengi wao kuwa vifaa vya kupiga picha. Hebu majadiliano kuhusu hilo, jinsi ya kupiga picha matukio haya, kwamba vifaa ina thamani ya reportage, wala hakuwa tu “Jumapili” souvenir…

Reportage ni mchezo wa timu – Ripoti hiyo nzuri sana na wajumbe wa picha angalau nzuri, kubwa picha moja hafanyi, na ukusanyaji wa picha za wastani kutoa chanjo nzuri, na moja mbaya picha ni uwezo wa kuharibu nzima nzuri.

Kipengele hadithi hii – Lazima kuna baadhi ya hadithi. Bila shaka hadithi zaidi au chini ya. Chanjo ya tukio hilo ni hadithi chini, Hata hivyo, mchoro makubwa zichukuliwe. Kama ni sanaa ufunguzi, Unaweza kuwaambia kwa tarehe: kuja wageni kwanza, kufungua – baadhi “hotuba” na kuwasilisha waandishi, wageni kuona maonyesho, Kundi Majadiliano, pazia, baadhi ya kazi wameonesha ya sanaa (lakini bila exaggeration, kwa nie katalog). Unaweza kuzingatia msanii, na kile kinachotokea karibu naye; au kugawanywa katika sura: wasanii na maafisa, watazamaji kuangalia maonyesho, Shutter maadili na trivia… Kuna namna nyingi, huna haja ya kujua wakati wa kufanya kuchagua, hebu nyenzo tele kwa baadaye na mengi ya kuchagua.
Kuchukua picha kutoka tamasha, shujaa ni kawaida timu, na yeye kujishughulisha makini zaidi – Hata hivyo, kumbuka, urahisi kuchoka na picha nyingi za timu moja, mara kwa mara kutoka eneo moja. Basi nje kuhusu mipango mbalimbali, fotografujmy watazamaji, kuvutia wahusika na tabia. Na kama wewe kusimamia na kwenda backstage baada ya show, tuna nafasi ya kukamata “Backstage”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz mkutano huu nje ya magari ya zamani na mpya. tukio huvutia makundi ya wageni – katika mwisho sisi wote upendo motoring. Nadhani, kwamba kosa kubwa itakuwa kwa risasi magari tu, bila kujali umri gani au anasa kwamba wao. Kama tunataka kuonyesha hata zaidi, nyumba ya sanaa itakuwa mamia na ni vigumu mtu yeyote obejrzałby wote. Maonyesho Bila shaka fotografujmy, na kura yake, lakini hebu si kujaribu kushindana na kazi ya kupiga picha – hatuna nafasi ya kuchukua picha za matangazo. Tujaribu kutafuta njia yao wenyewe ya simulizi, Standard kutambua Kukamilisha maelezo, mtazamo wa kawaida, operujmy kina cha shamba, kuangalia angle. Je, si kuepuka sztafażu, Ni mara nyingi inatofautiana picha.
Lakini pia fotografujmy watu, baadhi ya wahusika kuvutia, pazia. Wakati mwingine ni mtu ajabu wamevaa, wakati mwingine foleni kwa ajili ya vinywaji au mtoto katika funny pose. Je, si kuwa na hofu ya Mawasiliano picha – wakati mwingine huna taarifa, wao ni picha, wakati mwingine skwitują tabasamu (muhimu, si kwa kuwa uliopo, lazima kutabasamu kwanza), na wakati mwingine kuchukua mchezo, zapozują, Wao majadiliano au kuuliza kwa kueneza picha. Wewe kuwa wazi… Kama mtu hataki – haina mantiki kushinikiza, Tunasikitika na kujiuzulu (isipokuwa mada thamani ya dhambi, kisha una kujaribu, hata hivyo, kuchukua picha, lakini kwa ujasiri, rabsha kutumikia kusudi hakuna). Kwa hiyo tukio kubwa na pana lazima kusherehekea mara mbili, kwanza sio kila kitu ilani, na kwa kuongeza tunaweza bypass moja kufanywa na optics moja (zoom kiwango – katika kesi yangu Tamron 17-50 2.8), na moja kutoka nyingine (na – Samyang 8mm F3 5 ae samaki jicho kwa mabadiliko kutoka PENTAX 135 2.5), ambayo anaokoa mara kwa mara mabadiliko lenses.
MOTOCLASSIC tukio kama kuna si kweli Mwenendo – mambo mengi kinachoendelea wakati huo huo katika maeneo mengi, bila kujali wakati umefika – Unaweza kuona karibu kila kitu. Hakuna maelezo ya linear, Hivyo kuwa na kuangalia kwa ajili ya mwingine ufunguo wa maelezo ya. Ni inaweza kujenga ripoti kifungu cha (magari ya zamani, mpya, watazamaji, Vivutio ziada…), na unaweza kuchanganya mada, ili kwamba wao ni Kukifuatiwa na? Uchaguzi ni mara nyingi sio rahisi.

mavuno ni tele, hivyo kuwa na uhakika wa mapitio hayo na kutupa mbali kama iwezekanavyo, katika safu ya kwanza ya picha aliyeshindwa – lengo, zimeandaliwa vibaya (kujaribu mazao katika hatua ya kuchukua picha, kutunga katika fainali, hata azimio juu lazima mapumziko ya mwisho, si baada tuna lenses kadhaa, Kisha kitu trim), iwapo kama boring, Sijawahi itatumia – pia ionekane, picha katika suala wameamua mbaya; sisi siyo paparazzi. Pia kuondosha duplicate picha, hata kama wote walionekana kubwa, Hizi kuondoka, ambayo inaonekana kuwa bora – wengine kamwe muhimu. Na hivyo mengi ya picha.

hatua inayofuata ni kuchagua mazingira na kabla ya uteuzi wa picha kwa ajili ya usindikaji. Kuchapishwa ripoti vyenye kadhaa – picha kadhaa. Kwenye mtandao, hivyo hakuna haja ya kikomo – wote mtandao na kuangalia kuvumilia zaidi. Lakini daima kumbuka, kuwa kiasi hafanyi ubora na hata picha bora kwa wingi uchovu – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, inaweza kugawanywa katika sehemu kadhaa, np. kila sehemu kidogo ya kitu kingine.
Machapisho kwenye mtandao, hasa wale Taarifa, Wao hawahitaji matibabu kama catalogs au maonyesho. Haina mantiki kuwafichua katika azimio kamili – haitoshi, kwamba ni vigumu mtu yeyote itakuwa Katika kungoja, ni bado nje wenyewe kwa uharamia na matumizi mabaya ya mali zetu akili, Kwa mfano, njia ya matumizi ya machapisho bila ridhaa yetu. Na ukubwa wa wachunguzi wa leo 1024 saizi upande wa muda mrefu kutosha kabisa. Mbali na resizing, ni lazima kusahihisha – ambapo wao ni kidogo overexposed au underexposed (vigumu kusahihisha underexposure) mwangaza, nyeupe mizani na dosari mengine madogo madogo. Picha na kasoro kubwa hatuna tena – Sisi kurusha yao mapema.
Wengi mipango kwa ajili ya kuendeleza / usindikaji wa picha digital ina uwezo kwa ajili ya marekebisho hayo na kundi kazi (kundi) – au picha nyingi kwa mara moja.

Mimi daima kupiga picha katika RAW, mapenzi, kadi kwanza mimi kubwa ya kutosha kumbukumbu, na pili tu RAW inatoa uwezo kamili usindikaji. Hakuna Matata ama kuangalia au kabla ya uteuzi, au hata maandalizi rahisi – bure mpango IrfanView + Plugins inasaidia karibu wote format picha.

Baada ya kabla ya uteuzi na mpangilio wa picha katika utaratibu wa kuchaguliwa mazingira mbinu kwa ajili ya uteuzi tena. Hebu kupitia nyenzo, kujaribu kuangalia kutoka katika mtazamo wa msomaji. Hebu kufuta picha kama, si jumla ya vinavyolingana, wanajitenga kitaalam au hali ya hewa, kwamba kunaweza kukiuka mtu ni wazi nzuri. Ni si thamani kuchapisha picha “matangazo” – katika mwisho hakuna mtu hatuwezi kulipa kwa ajili yake. Skorygujmy ili, hivyo nia yetu wazi na legible. Na hatimaye (Kwa ujumla ni kufikiri wishful) hebu kuuliza maoni ya mtu Najua.

Na mifano sasa wachache wa MOTOCLASSIC Castle Topacz:

Shirika la Yaliyomo

magari – shots mbalimbali (zima, maelezo, mtazamo…)

pazia, wahudumu…

atrakcje towarzyszące

Picha zaidi hapa (na si kutegemea, kwamba kila kitu niliandika juu ni husika katika utoaji wa taarifa yangu – ni rahisi kushughulikia…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Mei 2015Maonyesho, Kiwango cha, NyingineAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Mei 2015ART, Kiwango cha, NyingineAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Katika miaka 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Mei 2015NyingineAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 Aprili 2015ART, Kiwango cha, NyingineAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”