Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 december 2015FLASH, ANDRAAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Jag tror, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photo – reflektioner med anledning av rallyt av gamla bilar MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 augusti 2015UTSTÄLLNINGAR, FLASH, ANDRA, TEKNOLOGIAndrzej Malyszko

Attraktiva evenemang drar massorna, många av dem har fotoutrustning. Låt oss tala om det, hur man fotografera dessa händelser, att materialet har ett värde på reportage, och han var inte bara “Söndag” souvenir…

Reportage är ett lagspel – mycket bra betänkande kan bestå av minst bra bilder, stor en bild gör inte, med en samling bilder av genomsnitt ger god täckning, och en dålig bild kan förstöra en bra helhet.

Feature denna historia – Det måste finnas någon berättelse. Naturligtvis historien mer eller mindre. Täckning av händelsen är berättelsen mindre, Dock bör en dramatisk sketch antas. Om det är konst öppning, Du kan berätta efter datum: kommer första gäster, öppnar – några “tal” och presentation av författarna, besökare att se utställningen, Gruppdiskussioner, scener, vissa utställda konstverk (men utan överdrift, till Nie katalog). Du kan fokusera på konstnären, och vad som händer runt omkring honom; eller uppdelat i kapitel: artister och tjänstemän, tittarna att titta på utställningen, Shutter moraliska och trivia… Det finns många möjligheter, du behöver inte veta när du väljer, låt oss rikligt material för att sedan ha mycket att välja mellan.
Ta bilder från konserten, hjälten är vanligtvis laget, och han ägnar mest uppmärksamhet – Men kom ihåg, lätt uttråkad av många bilder av ett lag, ofta från en plats. Låt ut om olika planer, fotografujmy publik, intressanta karaktärer och beteenden. Och om du lyckas gå backstage efter showen, vi har en chans att fånga “i kulisserna”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz denna utomhus insamling av gamla och nya bilar. Evenemanget lockar mängder av besökare – i slutet vi alla älskar bilismen. Jag tror, att det största misstaget vore att skjuta endast fordon, oavsett hur gammal eller lyx som de. Om vi vill visa även de mest, galleri skulle vara hundratals och knappast någon obejrzałby dem alla. Naturligtvis fotografujmy utställningar, och massor av det, men låt oss inte försöka konkurrera med fotografering karriär – vi har ingen chans att ta bilder av reklam. Låt oss försöka hitta sitt eget sätt att berättarröst, Standard erkännande Fyll i detaljerna, ovanligt perspektiv, operujmy skärpedjup, betraktningsvinkel. Undvik inte sztafażu, Det varierar ofta bilden.
Men också fotografujmy människor, några intressanta karaktärer, scener. Ibland är det någon märkligt klädd, vid andra tillfällen kön för drycker eller ett barn i en rolig pose. Var inte rädd för att kontakta fotograferade – ibland du inte märker, de är fotograferade, vid andra tillfällen skwitują leende (viktigt, inte vara spänd, bör le först), och ibland ta spelet, zapozują, De talar eller begär att sprida bilder. Du måste vara öppen… Om någon inte vill – Det är ingen mening att driva, Vi ber om ursäkt och avgå (såvida inte ett ämne värt syndens, då måste man försöka, men att ta en bild, men diskret, bråk tjänar inget syfte). För en sådan stor och bred händelsen bör fira den två gånger, det första är inte allt meddelande, och dessutom kan vi enda bypass göras med en optik (en standard zoom – i mitt fall Tamron 17-50 2.8), och en från en annan (och – Samyang 8mm f3 5 ae fisk öga för en förändring från Pentax 135 2.5), vilket sparar konstant förändring linser.
MOTOCLASSIC händelse som det egentligen inte finns kronologi – en massa saker händer samtidigt på många håll, oavsett när du kommer – Du ser nästan allt. Ingen linjär berättelse, Så du måste leta efter en annan nyckel till berättelsen. Det kan bygga rapportdelen (gamla bilar, ny, publik, Andra sevärdheter…), och kan blanda ämnen, så att de varvas med? Valet är inte alltid lätt.

Utbytet är riklig, så se till att granska den och kasta bort så mycket som möjligt, i första raden av bilder misslyckade – fokus, dåligt inramade (Försök att beskära i det skede då du tar ett foto, inramning i den slutliga, även en hög upplösning bör vara en sista utväg, inte efter att vi har flera linser, Sedan något att trimma), om en sådan tråkig, Jag aldrig kommer att använda – alltför intima, fotograferad i en avgjort ofördelaktiga villkor; vi är inte paparazzi. Det tar också bort dubbletter bilder, även om de alla verkade bra, Dessa lämnar, vilket verkar vara det bästa – andra aldrig användbara. Och så kommer en massa bilder.

Nästa steg är att välja ett scenario och förval av foton för bearbetning. Tryckta rapporter innehåller flera – flera bilder. På Internet, så ingen anledning att begränsa – både nätet och titta mer uthållig. Men kom alltid ihåg, att det belopp som inte gör kvalitet och även de bästa bilder i större mängder trötthet – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, den kan delas upp i flera delar, np. varje del en liten bit av något annat.
Publikationer på Internet, särskilt de Rapportering, De kräver inte behandling kataloger eller utställningen. Det är ingen mening att exponera i full upplösning – inte tillräckligt, att knappast någon kommer att vara i watching, det är fortfarande utsätta sig för piratkopiering och missbruk av våra immateriella rättigheter, till exempel genom användning av publikationer utan vårt medgivande. Med storleken på dagens monitorer 1024 pixlar långsida ganska tillräckligt. Förutom storleksändring, måste vi rätta – där de lätt överexponerad eller underexponerad (svårare att korrigera underexponering) ljusstyrka, vitbalans och andra smärre brister. Bilder med stora brister vi inte längre har – Vi kastade dem tidigare.
De flesta program för att utveckla / bearbetning av digitala bilder har potential för sådana justeringar och batchjobb (sats) – eller flera bilder på en gång.

Jag fotograferar alltid i RAW, kommer, För det första jag tillräckligt stor minneskort, och andra bara RAW ger fullständig processkapacitet. Det är inga problem vare visning eller förhandsval, eller ens en enkel beredning – ett gratis program Irfan + plugins stöder praktiskt taget alla bildformat.

Efter ett första urval och arrangemang av bilder i storleksordningen det valda scenariot tillvägagångssättet för val igen. Låt oss granska materialet, försöker se ur läsaren. Låt oss ta bort bilder som, inte total matchnings, avvikande tekniskt eller klimat, som kan bryta någons klart bra. Det är inte värt att publicera bilder “reklam” – i slutändan ingen vi inte betala för det. Skorygujmy ordning, så att vårt sinne var klar och läsbar. Och slutligen (Generellt är det önsketänkande) Låt oss be yttrande från någon jag känner.

Och nu några exempel på MOTOCLASSIC Castle Topacz:

organisation Innehåll

fordon – olika skott (hel, detaljer, perspektiv…)

scener, värdinnor…

atrakcje towarzyszące

Fler bilder här (och förvänta dig inte, att allt jag skrev ovan är tillämplig i min rapportering – det är lätt att hantera…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Tysk-polska mediedagarna i Szczecin 21-22.05.2015

31 maj 2015UTSTÄLLNINGAR, FLASH, ANDRAAndrzej Malyszko

Från 21-22.05.2015, denna gång i Szczecin, obyły annan tysk-polska mediedagarna. Detta är en viktig, utformad för yrkesverksamma cyklisk händelse, vars syfte är flerdimensionell analys av mediernas roll i den moderna världen, med särskild tonvikt på grann polska-tyska relationerna.

Ansvar värd hon var välkänd TV-journalisten, som specialiserat sig på frågor – i vid bemärkelse – Ryska, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 maj 2015KONST, FLASH, ANDRAAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

I år 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 maj 2015ANDRAAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie - Självporträtt av den moderna människan

25 april 2015KONST, FLASH, ANDRAAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”