Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, DRUGOAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Mislim, da, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Fotografija – razmišljanja o ob Rally starih avtomobilov MOTOCLASSIC gradu Topacz

19 Avgust 2015RAZSTAVE, FLASH, DRUGO, TEHNOLOGIJAAndrzej Malyszko

Privlačne dogodki povlecite množice, mnogi med njimi imajo fotografske opreme. Pogovorimo se o njem, kako fotografirati te dogodke, da ima material vrednost reportaži, in ni bil le “Nedelja” spominki…

Reportaža je ekipa igra – zelo dobro poročilo lahko sestavljena iz vsaj dobre slike, eno veliko sliko, ne da bi, z zbirko slik v povprečju dajejo dobre pokritosti, in ena slaba slika je sposoben uničiti dobro celoto.

Feature to zgodbo – Obstajati mora nekaj zgodba. Seveda zgodba bolj ali manj. Pokritost dogodka je zgodba manj, Vendar pa je treba sprejeti dramatično skica. Če je odprtina art, Lahko povem po datumu: prišli prvi gostje, odpre – nekaj “govor” in predstavitev avtorjev, obiskovalcev za ogled razstave, Skupina Razprave, prizori, nekatera razstavljena umetniška dela (vendar brez pretiravanja, da nie katalog). Se lahko osredotočite na umetnika, in kaj se dogaja okoli njega; ali razdeljen na poglavja: umetniki in uradniki, gledalci gledajo razstavo, Shutter moralno in trivia… Obstaja veliko možnosti, vam ni treba vedeti, ko se odločite,, kaj je bogat material pozneje imeli dovolj, da izberejo.
Fotografiranje iz koncerta, Junak je ponavadi ekipa, in mu namenjajo največ pozornosti – Vendar ne pozabite,, enostavno dolgčas, z veliko slikami eno ekipo, pogosto iz ene lokacije. Naj se o različnih načrtih, fotografujmy občinstvo, zanimivih likov in vedenja. In če vam je uspelo, da gredo v zakulisju po razstavi, imamo priložnost, da zajame “backstage”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz ta zunanji srečanje starih in novih avtomobilov. Dogodek privablja množice obiskovalcev – na koncu smo vsi radi avtomobilizma. Mislim, da, da bi bila največja napaka, da ustreli le vozila, ne glede na to, koliko je star, ali razkošje, ki jih. Če želimo pokazati tudi najbolj, Galerija bo na stotine in komaj kdo jih vse obejrzałby. Seveda fotografujmy eksponati, in veliko je, vendar naj ne poskušajo tekmovati s fotografsko kariero – nimamo možnosti za fotografiranje oglaševanja. Dovolite nam, poskusite najti svoj način pripovedovanja, Standardna priznanje Izpolnite podrobnosti, nenavadna perspektiva, operujmy globina polja, zorni kot. Ne izogibajte se sztafażu, To se pogosto spreminja podobo.
Ampak tudi fotografujmy ljudi, nekaj zanimivih znakov, prizori. Včasih je nekdo čudno oblečena, v drugih časih vrsti za pijačo ali otrok v smešno pozo. Ne bojte se, da se obrnete fotografirali – včasih ne opazite, jih fotografirali, v drugih časih skwitują nasmehom (Pomembno, da ni napet, naj bi nasmeh najprej), in včasih traja igro, zapozują, Govorijo ali zaprosi za širjenje slike. Moraš biti odprt… Če nekdo ne želi, da – nima smisla za potiskanje, Opravičujemo se in odstopi (razen če to temo vredno greha, potem boste morali poskusiti, vendar, da posnamete sliko, ampak diskretno, brawl služijo ničemur). Za primer naj bi velika in široka dogodek ga praznujejo dvakrat, Prvi je ni obvestila vse, in poleg tega lahko enojna bypass narejeno z enim optiko (standardni zoom – v mojem primeru Tamron 17-50 2.8), in eden od drugega (in – Samyang 8mm f3 5 ae ribje oko za spremembo od Pentax 135 2.5), ki prihrani konstantne leče sprememb.
MOTOCLASSIC dogodek, kot da ni res kronologija – Veliko stvari se dogaja hkrati v mnogih krajih, ni važno, ko prideš – Vidiš skoraj vse. Ni linearna pripoved, Tako da boste morali poiskati drugo ključ do pripovedi. Lahko graditi odsek poročilo (starih avtomobilov, Novo, občinstvo, Dodatne atrakcije…), in lahko mix teme, tako da so vrinjeni? Izbira ni vedno enostavno.

Pridelek je bogat, zato se prepričajte, da ga pregledajo in vrgel proč, kolikor je to mogoče,, v prvi vrsti slik neuspešnih – Poudarek, slabo uokvirjena (poskusite obrezati v fazi fotografiranjem, okvirjanje v končni, čeprav bi morala visoka ločljivost biti zadnja možnost, Ne, ko imamo več leč, Potem je nekaj za trim), ali je tak dolgočasen, Nikoli ne bom uporabil – preveč intimno, fotografirali čez izrazito neugodnih pogojev; ne bomo paparaci. Prav tako odstrani podvojene fotografije, tudi če so vse zdelo super, Ti pusti, ki se zdi, da je najboljša – drugi nikoli uporabne. In tako bo veliko fotografij.

Naslednji korak je, da izberete scenarij in predizbor fotografij za predelavo. Tiskana poročila vsebujejo več – več slik. Na internetu, tako da ni potrebe po omejitvi – tako omrežje in gledal prenašati več. Ampak vedno spominjal, da znesek ne pomeni, da kakovost in celo najboljše fotografije v velikih količinah utrujenost – če je material obsežna in vredno prikazuje, ga je mogoče razdeliti na več delov, np. vsak del malo nečesa drugega.
Objave na internetu, zlasti tistih Poročanje, Oni ne potrebujejo zdravljenja, kot so katalogi ali razstavi. Nima smisla, da izpostavi pri polni resoluciji – ni dovolj, da komaj kdo bo v gledanje, je še vedno sami izpostavljajo piratstvom in zlorabami naše intelektualne lastnine, na primer, z uporabo publikacij brez našega privoljenja. Z velikostjo današnjih monitorjev 1024 pik povsem dovolj dolga stran. Poleg spreminjanje velikosti, moramo popraviti – kjer so nekoliko pretirano ali premalo osvetljena (težje popraviti premajhnemu) svetlost, beline in druge manjše pomanjkljivosti. Slike z velikimi napakami nimamo več – Jih vrgel smo že.
Večina programov za razvoj / obdelavo digitalnih slik ima potencial za take prilagoditve in paketnih delovna mesta (serije) – ali več fotografij naenkrat.

Vedno sem fotografirali v RAW, bo, najprej sem dovolj velik za pomnilniško kartico, in drugi le RAW daje polne zmogljivosti za predelavo. Ni problem bodisi bere ali predizbira, ali celo enostavna priprava – prosti program IrfanView + plugins podpira praktično vse slikovne formate.

Po predizbora in razporeditvi slik v območju od izbranega scenarija pristop za izbiro spet. Dovolite nam, pregledala gradivo, poskušam gledati z vidika bralca. Oglejmo brišete, kot je, Ne skupno ujemanje, odstopa tehnično ali podnebje, ki bi lahko kršile nekdo je očitno dobro. To ni vredno objave slike “oglaševanje” – na koncu nihče ne bomo plačali za to. Skorygujmy naročilo, tako da je bil naš um jasen in čitljiv. In končno (Na splošno je to mišljenje) bodimo vprašati za mnenje nekoga, ki ga poznam.

In zdaj nekaj primerov MOTOCLASSIC gradu Topacz:

organizacija Vsebina

Vozila – Različni posnetki (Celoten, Podrobnosti, perspektiva…)

prizori, hostese…

Spremljevalni znamenitosti

Več fotografij tukaj (in ne pričakujejo, da vse, kar sem napisal zgoraj, velja tudi v mojem poročanja – je enostaven za uporabo…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Poljsko-nemški medijski dnevi v Szczecinu 21-22.05.2015

31 Maj 2015RAZSTAVE, FLASH, DRUGOAndrzej Malyszko

V dneh 21-22.05.2015, tokrat v Szczecinu, Sledili so naslednji poljsko-nemški dnevi medijev. Pomembno je, ciklični dogodek, namenjen profesionalcem, katerega cilj je večdimenzionalna analiza vloge medijev v sodobnem svetu, s posebnim poudarkom na poljsko-nemških sosedskih odnosih.

Voditeljske naloge je opravljal znani televizijski novinar, specializiran za vprašanja – v širšem smislu – ruski, avtor serije odličnih reportaž “Široke proge”, Barbara Włodarczyk. Slavnostni govor je imel Adam Bodnar “stročnice” Jerzy Margański, Veleposlanik Republike Poljske v Berlinu in Rolf Nikel, Veleposlanik Zvezne republike Nemčije v Varšavi.

Nato je sledila razprava z naslovom. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, imamo opravka z različnimi položaji. Novinarji, ki so neposredno poročali o dogodkih v Ukrajini, so bili v svojih ocenah zadržani, Zanimalo me je stališče Paweła Kowala (čeprav sem daleč od njegovih političnih preferenc), ki je bil pozoren na stvari, ki so med konfliktom zgrešeni ali namerno izpuščeni: dvoumen odnos same Ukrajine, politična nestabilnost, oligarhija, čakajoč odnos Evrope in Poljske i – kar ima lahko posledice za celotno Unijo – tekmovanje med organi EU za prevlado, kar ima za posledico oslabitev Evropskega parlamenta v korist Evropske komisije, to je posledično proces slabljenja položaja državljanov EU do njene uprave.

Naslednja točka dnevnega reda so bile delavnice – na eno od izbranih tem ste se morali predhodno prijaviti:

Delavnica 1: Vloga »evropske vojske« v varnostni in obrambni politiki Evropske unije.

Delavnica 2: Novi izzivi Borderlanda.

Delavnica 3: Kako novi mediji spreminjajo zahteve do novinarjev.

Delavnica g 4: Medijski management v času krize - delavnica za vodje in odgovorne urednike medijev.

Delavnica 5: Koncept "poljskih koncentracijskih taborišč" in njegova recepcija v tujih medijih.

Zvečer je potekala slavnostna podelitev novinarske nagrade. Tadeusz Mazowiecki 2015.
Prvo mesto v kategoriji Press je pripadlo Magdaleni Grzebałkowski za reportažo »Poj, Hitlerji!”, ki se je pojavil v "Duży Format". V kategoriji Radio je zmagala oddaja treh avtorjev: Tomaž Sikora, Roman Nuck in Tomáš Kopecký pt. "Dododiczek Osobisticczek, ali New Border Realism". TV reportaža "Mama arbeitet im Westen - Eine Kindheit in Polen" Åse Svenheim Drivenes predvajana na MDR, zmagala v kategoriji Televizija. Posebno priznanje »Novinarstvo na meji« je bilo podeljeno že drugič, tokrat financirata Maršalski urad Zahodnopomorjanskega vojvodstva in Fundacija za poljsko-nemško sodelovanje. Nagrado sta prejela Joanna in Krzysztof Skonieczni za oddajo "Mała Polka ze Staffelde", oddaja Polskie Radio Szczecin. Zmagovalci tekmovanja so prejeli denarne nagrade – po 5000 evro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Naslednji dan druga delavnica, zahvaljujoč kateri se je bilo mogoče udeležiti dveh delavnic, po kosilu v Grajski restavraciji v renesančnem gradu Pomorjanskih vojvod smo se podali na križarjenje z ladjo Odra / Peene Quenn okoli pristanišča Szczecin.

Moram poudariti, da tako vsebinski del kot “kulturno” ostala na visoki ravni, Projekt je bil organizacijsko zelo uspešen. To je bila tudi priložnost, da malo bolje spoznam Szczecin, skozi katerega sem se do sedaj samo peljal.

Prvi dan, prvi del:

[wptf id=”8″]

Prvi dan, Drugi del:

[wptf id=”9″]

Drugi dan:

[wptf id=”10″]

Richard Kopec je mrtev.

13 Maj 2015UMETNOST, FLASH, DRUGOAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

V letih 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Maj 2015DRUGOAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015UMETNOST, FLASH, DRUGOAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”