Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowaການຖ່າຍຮູບ – ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນກ່ຽວກັບວາລະໂອກາດຂອງ Rally ຂອງລົດເກົ່າ MOTOCLASSIC Topacz Castle ໄດ້

19 August 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

ກິດຈະກໍາການລົງທຶນ drag ທີ່ແອອັດໄດ້, ຈໍານວນຫຼາຍຂອງພວກເຂົາມີອຸປະກອນການຖ່າຍຮູບ. ໃຫ້ຂອງສົນທະນາກ່ຽວກັບມັນ, ວິທີການຖ່າຍຮູບກິດຈະກໍາເຫລົ່ານີ້, ວ່າອຸປະກອນທີ່ມີຄຸນຄ່າຂອງ reportage ໄດ້, ແລະເຂົາບໍ່ໄດ້ມີພຽງແຕ່ “ວັນອາທິດ” ເຄື່ອງທີ່ລະນຶກ…

ການລາຍງານເປັນເກມທີ່ທີມງານ – ບົດລາຍງານທີ່ດີທີ່ສຸດອາດຈະປະກອບຂອງຮູບພາບຢູ່ໃນຢ່າງຫນ້ອຍດີ, ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຫນຶ່ງຮູບບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້, ມີການເກັບກໍາຮູບພາບຂອງສະເລ່ຍເປັນໃຫ້ການຄຸ້ມຄອງທີ່ດີ, ແລະຮູບພາບທີ່ບໍ່ດີຫນຶ່ງແມ່ນສາມາດທໍາລາຍໄດ້ທັງຫມົດທີ່ດີ.

ຄຸນນະສົມບັດເລື່ອງນີ້ – ມີຈະຕ້ອງເປັນເລື່ອງບາງ. ແນ່ນອນເລື່ອງ more or less. ການຄຸ້ມຄອງຂອງກໍລະນີທີ່ເປັນເລື່ອງນ້ອຍ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຮ່າງລະຄອນຄວນຈະໄດ້ຮັບການຮັບຮອງເອົາ. ຖ້າຫາກວ່າມັນເປັນການເປີດສິນລະປະ, ທ່ານສາມາດບອກໄດ້ໂດຍວັນທີ: ມາບຸກຄົນທົ່ວໄປຄັ້ງທໍາອິດ, ເປີດ – ບາງ “ປາກເວົ້າ, ຂີດ” ແລະການນໍາສະເຫນີຂອງຜູ້ຂຽນ, ຜູ້ມາຢ້ຽມຢາມເພື່ອເຂົ້າໄປເບິ່ງການວາງສະແດງ, ກຸ່ມສົນທະນາ, scenes, ບາງວຽກງານການວາງສະແດງຂອງສິນລະປະ (ແຕ່ວ່າໂດຍບໍ່ມີການປານນັ້ນ, ການ katalog nie). ທ່ານສາມາດສຸມໃສ່ຈິດຕະນາການ, ແລະສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນປະມານໃຫ້ເຂົາ; ຫຼືແບ່ງອອກເປັນບົດ: ສິລະປິນແລະພະນັກງານ, viewers ການສັງເກດເບິ່ງງານວາງສະແດງໄດ້, Shutter ສົມບັດສິນທໍາແລະ trivia… ມີຄວາມເປັນໄປໄດ້ຈໍານວນຫຼາຍ, ທ່ານບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຮູ້ວ່າເວລາທີ່ທ່ານເລືອກທີ່ຈະ, ໃຫ້ຂອງອຸປະກອນການອຸດົມສົມບູນໄປຕໍ່ມາມີພໍສົມທີ່ຈະເລືອກເອົາຈາກ.
ການກິນຮູບພາບຈາກ Concert ໄດ້, hero ແມ່ນປົກກະຕິແລ້ວທີມງານໄດ້, ແລະພຣະອົງໄດ້ອຸທິດຄວາມສົນໃຈທີ່ສຸດ – ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຈື່, bored ໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍໂດຍຮູບພາບຈໍານວນຫຼາຍຂອງທີມງານ, ຄວາມຈາກສະຖານທີ່ຫນຶ່ງ. ໃຫ້ເຫັນກ່ຽວກັບແຜນການທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ການສົນທະນາ fotografujmy, ລັກສະນະທີ່ຫນ້າສົນໃຈແລະພຶດຕິກໍາ. ແລະຖ້າວ່າທ່ານມີການຄຸ້ມຄອງທີ່ຈະໄປ backstage ຫຼັງຈາກທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນ, ພວກເຮົາມີໂອກາດທີ່ຈະເກັບກໍາເປັນ “backstage”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz ການເກັບກໍາກາງແຈ້ງຂອງລົດເກົ່າແລະໃຫມ່. ເຫດການດັ່ງກ່າວດຶງດູດການແອອັດຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວ – ໃນທີ່ສຸດພວກເຮົາທຸກຄົນຮັກ motoring. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ທີ່ຜິດພາດທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຈະເປັນຫນໍ່ໄມ້ສ່ວນຫຼາຍພາຫະນະພຽງແຕ່, ບໍ່ວ່າເກົ່າຫຼື luxury ເຂົາເຈົ້າວ່າ. ຖ້າຫາກວ່າພວກເຮົາຕ້ອງການທີ່ຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງແມ່ນວ່າຫຼາຍທີ່ສຸດ, ວາງສະແດງຮູບຈະເປັນການຫຼາຍຮ້ອຍຄົນແລະໃຜເວົ້າobejrzałbyພວກເຂົາທັງຫມົດ. ງານວາງສະແດງຂອງ fotografujmy ແນ່ນອນ, ແລະຈໍານວນຂອງມັນ, ແຕ່ໃຫ້ຂອງບໍ່ພະຍາຍາມທີ່ຈະແຂ່ງຂັນກັບການເຮັດວຽກການຖ່າຍຮູບ – ພວກເຮົາມີໂອກາດທີ່ຈະເອົາຮູບພາບຂອງການໂຄສະນາທີ່ບໍ່ມີ. ຂໍໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມເພື່ອຊອກຫາວິທີການຂອງຕົນເອງຂອງ narration, ການຮັບຮູ້ມາດຕະຖານສໍາເລັດການລາຍລະອຽດ, ທັດສະນະຜິດປົກກະຕິ, ຄວາມເລິກ operujmy ຂອງພາກສະຫນາມ, ເບິ່ງມຸມ. ບໍ່ໄດ້ຫຼີກເວັ້ນsztafażu, ມັນມັກຈະແຕກຕ່າງກັນຮູບພາບ.
ແຕ່ກໍຍັງມີ fotografujmy ປະຊາຊົນ, ລັກສະນະທີ່ຫນ້າສົນໃຈ, scenes. ບາງຄັ້ງມັນຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງກໍແປກ, ໃນເວລາອື່ນແຖວສໍາລັບເຄື່ອງດື່ມຫລືເດັກນ້ອຍທີ່ຢູ່ໃນທ່າມາເບິ່ງໄດ້. ບໍ່ໄດ້ຢ້ານທີ່ຈະຕິດຕໍ່ການຖ່າຍຮູບ – ບາງຄັ້ງທ່ານບໍ່ສັງເກດເຫັນ, ພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນການຖ່າຍຮູບ, ທີ່ smile ຄັ້ງອື່ນ ໆ skwitują (ທີ່ສໍາຄັນ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຄໍາ, ຄວນ smile ທໍາອິດ), ແລະບາງຄັ້ງໃຊ້ເວລາເກມໄດ້, zapozują, ພວກເຂົາເຈົ້າສົນທະນາຫຼືຮ້ອງຂໍໃຫ້ມີການກະຈາຍຮູບພາບ. ທ່ານຈະຕ້ອງໄດ້ເປີດ… ຖ້າຫາກວ່າຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງບໍ່ຕ້ອງການ – ວ່າມັນເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ມີການຊຸກດັນໃຫ້, ພວກເຮົາຄໍາແກ້ຕົວແລະລາອອກ (ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າມູນຄ່າຫົວຂໍ້ຂອງຄວາມບາບ, ຫຼັງຈາກນັ້ນທ່ານຕ້ອງພະຍາຍາມ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຈະເປັນຮູບພາບ, ແຕ່ discreetly, ການຜິດຖຽງຮັບໃຊ້ຈຸດປະສົງທີ່ບໍ່ມີ). ສໍາລັບການດັ່ງກ່າວເປັນເຫດການທີ່ມີຂະຫນາດໃຫຍ່ແລະກ້ວາງຄວນສະເຫຼີມສະຫຼອງມັນລະສອງຄັ້ງ, ຄັ້ງທໍາອິດບໍ່ແມ່ນຫນັງສືແຈ້ງການທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ, ແລະນອກຈາກນັ້ນພວກເຮົາສາມາດ bypass ດຽວເຮັດກັບຄົນ optics (ການຂະຫຍາຍມາດຕະຖານ – ໃນກໍລະນີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ Tamron 17-50 2.8), ແລະຫນຶ່ງຈາກຄົນອື່ນ (ແລະ – f3 8mm Samyang 5 ຕາປາ ae ສໍາລັບການປ່ຽນແປງຈາກ Pentax ເປັນ 135 2.5), ເຊິ່ງ saves ທັດສະນະການປ່ຽນແປງຄົງທີ່.
ກໍລະນີ MOTOCLASSIC ຄືບໍ່ມີບໍ່ແມ່ນເຫດການກໍ່ – ຢ່າງຫຼາຍຂອງການສິ່ງທີ່ເຮົາກ່ຽວກັບການຂື້ນພ້ອມກັນຢູ່ຫຼາຍສະຖານທີ່, ບໍ່ວ່າໃນເວລາທີ່ທ່ານເຂົ້າມາ – ທ່ານເບິ່ງເກືອບທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ. ບໍ່ມີເທື່ອເນື່ອງແຂບ, ດັ່ງນັ້ນທ່ານມີເພື່ອຊອກຫາທີ່ສໍາຄັນກັບການເທື່ອເນື່ອງຈາກຄົນອື່ນ. ມັນສາມາດສ້າງບົດລາຍງານພາກ (ລົດອາຍຸ, ໃຫມ່, ການສົນທະນາ, ສະຖານທີ່ເພີ່ມເຕີມ…), ແລະສາມາດປະສົມຫົວຂໍ້, ສະນັ້ນວ່າພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນ interspersed ກັບ? ທາງເລືອກແມ່ນບໍ່ງ່າຍສະເຫມີໄປ.

ຜົນຜະລິດແມ່ນອຸດົມສົມບູນ, ສະນັ້ນໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າການກວດສອບແລະຖິ້ມທັນທີໃຫ້ຫຼາຍເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ໃນແຖວທໍາອິດຂອງຮູບພາບທີ່ບໍ່ສໍາເລັດ – ຈຸດສຸມ, ຂອບດີ (ພະຍາຍາມເພື່ອການປູກພືດຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນຂອງການບັນທຶກພາບໄດ້, framing ໃນຂັ້ນສຸດທ້າຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມລະອຽດສູງຄວນຈະເປັນການສຸດທ້າຍ, ບໍ່ໄດ້ຫຼັງຈາກພວກເຮົາມີທັດສະນະຈໍານວນຫນຶ່ງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຈະຕັດ), ບໍ່ວ່າຈະເປັນຫນ້າເບື່ອເຊັ່ນ:, ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ນໍາໃຊ້ – intimate ເກີນໄປ, ການຖ່າຍຮູບຢູ່ໃນຂໍ້ກໍານົດ decidedly ບໍ່ເອື້ອອໍານວຍ; ພວກເຮົາກໍາລັງບໍ່ paparazzi. ມັນຍັງເອົາຮູບພາບຊ້ໍາ, ເຖິງແມ່ນວ່າຖ້າຫາກວ່າພວກເຂົາເຈົ້າທັງຫມົດທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຍິ່ງໃຫຍ່, ເຫຼົ່ານີ້ອອກຈາກ, ທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຈະດີທີ່ສຸດ – ຄົນອື່ນບໍ່ເຄີຍເປັນປະໂຫຍດ. ແລະດັ່ງນັ້ນຈິ່ງຈະຫຼາຍຂອງຮູບເປັນ.

ຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປແມ່ນການເລືອກເອົາສະຖານະການແລະທາງສ່ວນຫນ້າຂອງການຄັດເລືອກຂອງຮູບພາບສໍາລັບການປຸງແຕ່ງ. ບົດລາຍງານທີ່ພິມປະກອບດ້ວຍຈໍານວນຫນຶ່ງ – ຮູບພາບຈໍານວນຫນຶ່ງ. ກ່ຽວກັບອິນເຕີເນັດໄດ້, ສະນັ້ນຄວາມຕ້ອງການເພື່ອຈໍາກັດບໍ່ມີ – ທັງສອງເຄືອຂ່າຍແລະການສັງເກດເບິ່ງອົດທົນຫຼາຍ. ແຕ່ຈໍາໄວ້ສະເຫມີ, ວ່າຈໍານວນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄຸນນະພາບແລະເຖິງແມ່ນວ່າຮູບພາບທີ່ດີທີ່ສຸດໃນ fatigue ປະລິມານຂະຫນາດໃຫຍ່ – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, ມັນສາມາດແບ່ງອອກເປັນສ່ວນຫຼາຍ, np. ແຕ່ລະພາກສ່ວນເລັກນ້ອຍຂອງບາງສິ່ງບາງຢ່າງອື່ນ.
ສາທາລະນະໃນອິນເຕີເນັດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການລາຍງານ, ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງມີການປິ່ນປົວເປັນລາຍການຫຼືການວາງສະແດງ. ວ່າມັນເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ມີການເປີດເຜີຍຄວາມລະອຽດຢ່າງເຕັມທີ່ – ບໍ່ພຽງພໍ, ທີ່ໃຜເວົ້າຈະຢູ່ໃນການສັງເກດເບິ່ງ, ມັນຍັງເປີດເຜີຍຕົວເອງກັບເມີດລິຂະສິດແລະການໃຊ້ຊັບສິນທາງປັນຍາຂອງພວກເຮົາ, ສໍາລັບການຍົກຕົວຢ່າງ, ໂດຍຜ່ານການນໍາໃຊ້ຂອງສາທາລະນະໂດຍບໍ່ມີການຍິນຍອມເຫັນດີຂອງພວກເຮົາ. ກັບຂະຫນາດຂອງຈໍພາບຂອງມື້ນີ້ 1024 pixels ຂ້າງຍາວທີ່ຂ້ອນຂ້າງພຽງພໍ. ນອກເຫນືອໄປຈາກການປັບຂະຫນາດ, ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ແກ້ໄຂ – ບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກ overexposed ເລັກນ້ອຍຫຼືແສງ (ຍາກທີ່ຈະແກ້ໄຂ underexposures) ຄວາມສະຫວ່າງ, ການດຸ່ນດ່ຽງສີຂາວແລະເມີດວິໄນເປັນການຄ້າຫນ້ອຍອື່ນໆ. ຮູບພາບທີ່ມີຂະຫນາດໃຫຍ່ຜິດປົກກະຕິທີ່ພວກເຮົາມີບໍ່ມີຕໍ່ໄປອີກແລ້ວ – ພວກເຮົາໂຍນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າກ່ອນຫນ້ານີ້.
ບັນດາໂຄງການທີ່ສຸດສໍາລັບການພັດທະນາ / ການປຸງແຕ່ງຂອງຮູບພາບດິຈິຕອນທີ່ມີທ່າແຮງສໍາລັບການປັບຕົວດັ່ງກ່າວແລະວຽກເຮັດງານທໍາ batch ໄດ້ (batch) – ຫຼືຮູບພາບທີ່ຫຼາກຫຼາຍໃນເວລາດຽວ.

ຂ້າພະເຈົ້າສະເຫມີໄປຖ່າຍຮູບໃນວັດຖຸດິບ, ຈະ, ທໍາອິດຂ້າພະເຈົ້າຂະຫນາດໃຫຍ່ກາດຫນ່ວຍຄວາມຈໍາພຽງພໍ, ແລະພຽງແຕ່ສອງວັດຖຸດິບເຮັດໃຫ້ຄວາມສາມາດໃນການປຸງແຕ່ງຢ່າງເຕັມທີ່. ຍັງບໍ່ມີບັນຫາບໍ່ວ່າຈະສະແດງຂໍ້ມູນຫຼືທາງສ່ວນຫນ້າຂອງການຄັດເລືອກແມ່ນ, ຫຼືວ່າເປັນການກະກຽມງ່າຍດາຍ – IrfanView ໂຄງການຟຣີ + plugins ສະຫນັບສະຫນູນ virtually ທັງຫມົດຮູບແບບຮູບພາບ.

ຫຼັງຈາກການຄັດເລືອກທາງສ່ວນຫນ້າຂອງແລະການຈັດການຂອງຮູບພາບຢູ່ໃນຄໍາສັ່ງຂອງວິທີການສະຖານະການການຄັດເລືອກສໍາລັບການຄັດເລືອກອີກເທື່ອຫນຶ່ງ. ຂໍໃຫ້ເຮົາທົບທວນຄືນອຸປະກອນການ, ຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະເບິ່ງຈາກທັດສະນະຂອງຜູ້ອ່ານ. ໃຫ້ລົບຮູບພາບເຊັ່ນ:, ບໍ່ກົງກັບຈໍານວນທັງຫມົດ, deviating ດ້ານວິຊາການດິນຟ້າອາກາດຫຼື, ທີ່ຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງອາດຈະລະເມີດເປັນການດີຢ່າງຊັດເຈນ. ມັນບໍ່ແມ່ນຕົກເປັນມູນຄ່າການຈັດພິມຮູບພາບ “ການໂຄສະນາ” – ໃນທີ່ສຸດບໍ່ມີໃຜທີ່ພວກເຮົາບໍ່ຈ່າຍສໍາລັບມັນ. ຄໍາສັ່ງ Skorygujmy, ດັ່ງນັ້ນໃຈຂອງພວກເຮົາແມ່ນການທີ່ຈະແຈ້ງແລະອ່ານໄດ້. ແລະສຸດທ້າຍ (ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວມັນແນວຄິດຕ້ອງການ) ໃຫ້ພວກເຮົາຮ້ອງຂໍໃຫ້ຄວາມຄິດເຫັນຂອງຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຮູ້.

ແລະຕົວຢ່າງໃນປັດຈຸບັນບໍ່ຫຼາຍປານໃດຂອງ MOTOCLASSIC Topacz Castle:

ອົງການຈັດຕັ້ງຂອງເນື້ອໃນ

ຍານພາຫະນະ – ການສັກຢາຕ່າງໆ (ທັງຫມົດ, ລາຍລະອຽດ, ທັດສະນະ…)

scenes, hostesses…

atrakcje towarzyszące

ຮູບພາບເພີ່ມເຕີມທີ່ນີ້ (ແລະບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງວ່າການ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຂ້າພະເຈົ້າວ່າມາຂ້າງເທິງນັ້ນແມ່ນສາມາດນໍາໃຊ້ໃນບົດລາຍງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ – ມັນເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະຈັດການ…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 May 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 May 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

ໃນປີ 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 May 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska, Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”