Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, EGYÉBAndrew MALYSZKO

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Azt hiszem,, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photography – gondolatok az alkalomból a Rally a régi autók MOTOCLASSIC vár Topacz

19 Augusztus 2015KIÁLLÍTÁS, FLASH, EGYÉB, MŰSZAKIAndrew MALYSZKO

Vonzó események húzza a tömeget, sokan közülük fényképészeti eszközök. Beszéljünk róla, Hogyan kell fényképezni ezeket az eseményeket, hogy az anyag értéke riport, és ő nemcsak “Vasárnap” ajándéktárgy…

Riport egy csapatjáték – nagyon jó jelentés állhat legalább jó képek, nagy ember fotó nem tesz, gyűjteménye a kép átlagos fedést, és egy rossz képet képes tönkretenni egy jó egész.

Jellemző ez a történet – Kell, hogy legyen valami történetet. Természetesen a történet több vagy kevesebb. Lefedettség az esemény a történet kevésbé, Azonban drámai vázlatot kell elfogadni. Ha ez művészet nyitó, Azt lehet mondani dátum: jön az első vendég, Megnyílik – néhány “beszéd” és bemutatása szerzők, látogatók a kiállítás, Csoportos beszélgetések, jelenetek, Egyes kiállított képeket (de túlzás nélkül, Nie Katalógus). Akkor elsősorban a művész, és mi történik körülötte; vagy fejezetekre oszlik: a művészek és a tisztviselők, nézők figyelte a kiállítás, Redőny erkölcsi és apróságok… Sok lehetőség van, Önnek nem kell tudni, hogy mikor úgy dönt,, nézzük bőséges anyagot, hogy később sok közül lehet választani.
A képek a koncertről, A hős általában a csapat, és ő szentelje legtöbb figyelmet – Azonban ne feledjük,, egyszerűen unatkozik sok kép az egyik csapat, Gyakran egy helyről. Kiengedte a különböző tervek, fotografujmy közönség, érdekes karakterek és viselkedések. És ha sikerül menni a színfalak mögött a koncert után, van egy esélyt, hogy rögzítse “színfalak mögötti”.

MOTOCLASSIC vár Topacz ez a kültéri összegyűjtése a régi és az új autók. A rendezvény sok-sok látogató – a végén mindannyian szeretjük az autózás. Azt hiszem,, hogy a legnagyobb hiba az, hogy lőni csak a járművek, nem számít, hány éves vagy luxus, hogy. Ha meg akarjuk mutatni még a leginkább, Galéria lenne száz és szinte senki obejrzałby mindet. Természetesen fotografujmy kiállítások, és sok is, de ne próbálja felvenni a versenyt fotózás karrier – nincs esélyünk, hogy a képek a reklám. Próbáljuk megtalálni a maguk módján a narráció, Normál elismerést Töltse ki a részleteket, szokatlan perspektíva, operujmy mélységélesség, látószög. Ne feledkezzünk meg a sztafażu, Gyakran változik a kép.
Hanem fotografujmy emberek, néhány érdekes karakter, jelenetek. Néha valaki kíváncsian öltözött, máskor a sorban italokat, vagy egy gyermek egy vicces jelentenek. Ne félj a kapcsolatot fényképezett – Néha észre sem veszi, ők fényképezett, máskor skwitują mosoly (fontos, Nem is feszült, mosolyogjon első), és néha a játék, zapozują, Azt mondják, vagy kérjen terjedő képek. Meg kell nyitni… Ha valaki nem akar – nincs értelme, hogy álljon, Elnézést kérünk, és lemond (kivéve, ha a téma megér bűn, akkor meg kell próbálni, azonban, hogy a kép, de diszkréten, verekedés semmilyen célt nem szolgálnak). Az ilyen nagy és széles esemény megünneplésére kétszer, Az első nem minden értesítés, és emellett tudunk egyetlen bypass tenni egy optika (szabványos zoom – az én esetemben Tamron 17-50 2.8), és egy másik (és – Samyang 8mm f3 5 ae hal szeme a változás Pentax 135 2.5), ami megmenti az állandó változás lencsék.
MOTOCLASSIC esemény, mint nincs igazán kronológia – egy csomó dolog folyik egyszerre sok helyen, nem számít, ha jön – Látod szinte mindent. Nem lineáris narratíva, Tehát meg kell keresni egy másik kulcsa az elbeszélés. Meg lehet építeni jelentés szakasz (régi autók, új, közönség, További látnivalók…), és keverjük össze témák, úgy, hogy azok tarkított? A választás nem mindig könnyű.

A hozam bőséges, így biztos, hogy vizsgálja felül, és dobja el, amennyire csak lehet, az első sorban a képek sikertelen – fókusz, rosszul keretes (próbálja vágni a szakaszában fotózás, kialakítása a végső, még egy nagy felbontású legyen a legvégső, Nem követően már több lencsék, Aztán valami vágni), hogy az ilyen unalmas, Soha nem fogja használni – túl intim, fényképezett egy határozottan kedvezőtlen feltételek; nem vagyunk paparazzi. Azt is eltávolítja duplikált fotók, akkor is, ha mindannyian úgy tűnt nagyszerű, Ezek elhagyni, amely úgy tűnik, hogy a legjobb – mások soha nem hasznos. És így lesz egy csomó fotó.

A következő lépés az, hogy válassza a forgatókönyv és az előzetes kiválasztás a fényképek feldolgozása. Nyomtatott jelentések tartalmazhat több – több kép. Az interneten, így nem kell korlátozni – a hálózat és figyelte kitartóbb légy. De mindig emlékezni, hogy az összeg nem teszi a minőség, és még a legjobb fotók nagy mennyiségben fáradtságot – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, meg lehet osztani több részre, np. minden egyes rész egy kicsit valami más.
Kiadványok az interneten, különösen a jelentéstétel, Nem igényelnek kezelést katalógusok, illetve a kiállítás. Semmi értelme, hogy ki teljes felbontásnál – nem elég, hogy szinte senki sem lesz a nézés, ez még mindig ki magukat a kalózkodás és a visszaélés a mi szellemi tulajdon, például, használata révén publikációk beleegyezésünk nélkül. A méret a mai monitorok 1024 képpont hosszú oldalon elég. Amellett, hogy átméretezés, meg kell szüntetni, – ahol enyhén túlexponált vagy alulexponált (nehezebb korrigálni alulexponáltságra) fényesség, fehéregyensúly és egyéb kisebb hibák. Kép nagy hibák már nem kell – Dobtuk őket korábban.
A legtöbb program kidolgozására / feldolgozása a digitális képek megvan a lehetőség az ilyen kiigazítások és kötegelt feladatok (tétel) – vagy több fotó egyszerre.

Én mindig fényképezni RAW, akarat, először is elég nagy memóriakártyát, és a második csak RAW ad teljes feldolgozási képességek. Nincs semmi probléma sem megtekintés vagy előválogató, vagy akár egy egyszerű előkészítésen – egy ingyenes program IrfanView + plugins támogatja szinte minden képformátum.

Miután egy előválogató és a képek elrendezése a sorrendben a kiválasztott forgatókönyv megközelítést kiválasztására újra. Nézzük át az anyagot, próbál keresni szemszögéből az olvasó. Nézzük törölni képeket, mint, Nem teljes egyezés, eltérő műszaki vagy éghajlati, amely sérti mások egyértelműen jó. Nem érdemes a kiadói képek “hirdetés” – a végén senki nem fizet érte. Skorygujmy érdekében, úgy, hogy a tudatunk tiszta volt és jól olvasható. És végül (Általában vágyálom) hadd kérdezzük meg véleményét ismerősöm.

És most néhány példát MOTOCLASSIC vár Topacz:

szervezése Tartalom

járművek – különböző lövéseket (egész, részletek, távlati…)

jelenetek, hostessek…

atrakcje towarzyszące

További képek itt (és nem várnak, hogy mindent írtam fent alkalmazható az én jelentési – ez könnyen kezelni…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Május 2015KIÁLLÍTÁS, FLASH, EGYÉBAndrew MALYSZKO

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Május 2015ART, FLASH, EGYÉBAndrew MALYSZKO

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Azokban az években, 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Május 2015EGYÉBAndrew MALYSZKO

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 Április 2015ART, FLASH, EGYÉBAndrew MALYSZKO

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”