7. svibnja naš prijatelj je umro, Rysiu Kopec. Čovjek – povijest naše Udruge.

Mislim da sam upoznao Rycha kad sam bio student – Već nekoliko godina strastveno se bavim fotografijom, i bio sam spreman za neku organiziranu aktivnost. Ne sjećam se kako (tada nije bilo interneta) Našao sam fotografski klub u blizini stambene zadruge. Otišao sam i tako je počelo.

Mladoženja, šaljivac, super društvo i dečko s puno talenta – ležerno je fotografirao, nonšalantno… i fotke su bile super. Bio je život zabave, unatoč razlici od nekoliko godina (u mojim godinama to je moglo biti važno, Bio sam ljut) ne samo, da nije bilo udaljenosti, ali brzo smo postali prijatelji. Uvukao me u WTF (sada DSAFiTA), izleti na otvorenom – uključujući i poznati Open Air Nude. Njegove nevjerojatne dijaporame koje je napravio zajedno s Kazijem Kwiatkowskim, malo za društvo (susreti u Lubinu), i odmah pobjeđuje na brojnim natjecanjima. Grupa portreta koja djeluje u Oleśnici s Arturom Balińskim. Zahvaljujući njemu upoznala sam puno sjajnih ljudi, fotografi i modeli.

Kralj brzine vatre – mogao je snimiti rolu filma u nekoliko sekundi, ne prestajući ispričati još jednu anegdotu.

Zajedno smo koristili njegov studio u podrumu bloka u kojem je živio. Radili smo crno-bijela povećanja i nismo mogli postići pravi kontrast. Unatoč kontrastnim papirima, fotografije su ispale bljutavo – Podešavanje kondenzatora nije pomoglo, zamjena žarulje u uvećavaču. Sumnja je pala na električnu grijalicu, ispuštajući blagi crveni sjaj, međutim, isključivanje nije pomoglo. Oboje smo imali puno iskustva i nismo znali što je tome uzrok. Jednog dana, Ne sjećam se zašto, zamijenili smo leću na povećalu i tada smo primijetili, da su se leće razdvojile i to je izazvalo efekt zamućenja… Takve avanture zbližavaju muškarce.

U godinama 1982-1985 Ryszard Kopeć obnašao je dužnost predsjednika naše Udruge (zatim Wrocławsko fotografsko društvo). Bio je aktivan i kreativan.

Vidimo se uskoro, Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “plan” obnova sjedišta Udruge

Ryszard Kopec, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopec, Wójtowice 2012.

Nekoliko slika sa sprovoda (fot. Mariuszova avantura)

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”