Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Prosinac 2015FLASH, OSTALOAndrew Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Mislim, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Fotografija – razmišljanja povodom rally starih automobila MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 Kolovoz 2015IZLOŽBE, FLASH, OSTALO, TEHNOLOGIJAAndrew Małyszko

Atraktivna događanja povucite gužve, mnogi od njih imaju fotografska oprema. Razgovarajmo o tome, Kako fotografirati te događaje, da materijal ima vrijednost reportaže, a on je ne samo “Nedjelja” suvenir…

Reportaža je momčadska igra – vrlo dobro izvješće može se sastojati od najmanje dobre slike, super jedna fotografija ne bi, sa zbirkom slika prosjeku daju dobru pokrivenost, i jedna loša slika može uništiti dobru cjelinu.

Značajka ovu priču – Tu mora biti neka priča. Naravno priča više ili manje. Pokrivenost događaja je priča manje, Međutim, dramatična skica treba usvojiti. Ako je umjetnost otvaranja, Možete reći po datumu: dolaze prve goste, otvori – neke “govor” i predstavljanje autora, posjetitelji vidjeti izložbu, Grupne rasprave, scene, neki izloženi umjetnine (ali bez pretjerivanja, da nie katalog). Možete se fokusirati na umjetnika, i što se događa oko njega; ili podijeljena u poglavlja: umjetnici i dužnosnici, gledatelji gledaju izložbu, Shutter moralna i trivijalnost… Postoje mnoge mogućnosti, ne trebate znati kada ste odlučili, neka izobilju materijal kasnije imati puno za izabrati iz.
Snimanje fotografija s koncerta, junak je obično tim, i on posvetiti najviše pažnje – Ipak, ne zaboravite, jednostavno dosadno puno slika jednog tima, često s jednog mjesta. Neka se o različitim planovima, fotografujmy publike, zanimljivih likova i ponašanja. A ako ste uspjeli otići iza pozornice nakon koncerta, imamo priliku za hvatanje “iza bine”.

MOTOCLASSIC Dvorac Topacz taj otvoreni okupljanje starih i novih automobila. Događaj privlači mnoštvo posjetitelja – na kraju smo svi vole automobilizam. Mislim, da je najveća pogreška bi bila da puca samo vozila, bez obzira koliko stari ili luksuz koji su. Ako želimo pokazati čak i većina, Galerija će biti na stotine i rijetko tko ih sve obejrzałby. Naravno fotografujmy izložbe, i puno toga, ali nemojmo pokušati natjecati s fotografije karijere – nemamo priliku fotografirati oglašavanje. Pokušajmo pronaći svoj način pripovijedanja, Standardna priznanje Popunite detalje, neobična perspektiva, operujmy dubina polja, Kut gledanja. Ne izbjegavajte sztafażu, Često mijenja sliku.
Ali također fotografujmy ljudi, neke zanimljive likove, scene. Ponekad je netko znatiželjno odjevena, u drugim vremenima redu za piće, ili dijete u smiješno poza. Nemojte se bojati da se obratite fotografiraju – ponekad ne primijetiti, oni su fotografirali, U drugim slučajevima skwitują osmijeh (važna, da ne bude napeta, treba osmijeh prvi), a ponekad se igra, zapozują, Razgovaraju ili pitati za širenje slike. Morate biti otvoren… Ako netko ne želi – nema smisla gurati, Ispričavamo se i ostavku (osim ako je vrijedan grijeha temu, onda morate probati, međutim, da se slika, ali diskretno, svađa ne služe svrsi). Za tako veliki i široki događaj trebao proslaviti dvaput, Prvo nije sve obavijesti, a osim toga možemo zaobići jednu učinio s jednim optike (standardni zoom – u mom slučaju Tamron 17-50 2.8), i jedan od drugoga (i – Samyang 8mm f3 5 ae riblje oko, za promjenu od Pentax 135 2.5), koji štedi stalne promjene leće.
MOTOCLASSIC događaj kao da nije stvarno kronologija – puno stvari događa istovremeno u mnogim mjestima, ma kad dođeš – Vidite gotovo sve. Ne linearni narativ, Dakle, morate tražiti drugi ključ priče. To može graditi izvješće odjeljak (stari automobili, novi, publika, Dodatne znamenitosti…), i može miješati teme, tako da su mjestimice s? Izbor nije uvijek lako.

Prinos je u izobilju, pa budite sigurni da ga pregledati i bacite što je više moguće, u prvom redu slika neuspješnih – fokus, loše uokvirena (pokušati obrezivanje u fazi snimanja fotografije, kadriranja u finalu, čak i visoke rezolucije trebao biti posljednji izbor, Ne nakon što smo nekoliko leće, Onda se nešto smanjiti), je li takvo dosadno, Ja nikada neće koristiti – previše intimna, fotografiran u izrazito nepovoljnim uvjetima; nismo paparazza. Također uklanja duple fotografije, čak i ako su sve činilo super, To ostavite, što se čini da su najbolji – ostali nikad korisne. I tako će puno fotografija.

Sljedeći korak je da odaberete scenarij i pred-odabir fotografija za obradu. Tiskana izvješća sadrže više – nekoliko slika. Na internetu, tako da nema potrebe da se ograniči – i mreža i gledanje duže izdržao. Ali uvijek sjećati, da iznos ne bi kvalitetu i čak najbolje fotografije u velikim količinama umora – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, se može podijeliti u nekoliko dijelova, NP. svaki dio malo nešto drugo.
Publikacije na Internetu, posebno onih Izvješćivanje, Oni ne zahtijevaju tretman kao i katalozima i izložbe. To nema smisla izlagati u punoj razlučivosti – premalo, da rijetko tko će biti u promatranje, jos se izlagati piratstva i zloupotrebe našeg intelektualnog vlasništva, primjerice, upotrebom našeg publikacija bez suglasnosti. S veličinom današnjih monitora 1024 piksela Duga strana sasvim dovoljno. Osim promjene veličine, moramo ispraviti – gdje su malo preeksponirana ili nedovoljno eksponirana (teže ispraviti Podeksponiranost) svjetlost, balans bijele boje i drugih manjih nedostataka. Slike s velikim nedostacima više nemamo – Ih bacili smo ranije.
Većina programa za razvoj / obradu digitalnih slika ima potencijal za takve prilagodbe i skupne radnih mjesta (serija) – ili više fotografija odjednom.

Uvijek sam fotografirati u RAW, će, dosta prvo sam velika memorijska kartica, a drugi samo RAW pruža puno mogućnosti za obradu. Nema problema ni gledanja ili pre-izbor, ili čak jednostavna priprema – besplatni program IrfanView + dodaci podržava gotovo sve formate slika.

Nakon pred-odabir i usklađivanje slike u poretku odabranog scenarija pristupa za odabir ponovno. Neka nam pregled materijala, Pokušavam gledati iz perspektive čitatelja. Idemo brisati slike kao, Ne ukupni podudaranja, odstupa tehnički ili klimu, koje mogu povrijediti netko očito dobro. To se ne isplati objavljivati slike “oglašavanje” – na kraju nitko ne platiti za to. Skorygujmy poredak, tako da je naš um je jasan i čitak. I konačno (Općenito to wishful razmišljanja) zamolimo mišljenje nekoga znam.

A sada nekoliko primjera MOTOCLASSIC Castle Topacz:

organizacija Sadržaj

vozila – razne snimke (čitav, Pojedinosti, perspektiva…)

scene, hostese…

atrakcje towarzyszące

Više fotografija ovdje (i ne očekuju, da je sve što sam napisao gore je primjenjiva u mojoj izvješćivanja – je jednostavan za rukovanje…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Dani poljsko-njemačkih medija u Szczecinu 21-22.05.2015

31 Svibanj 2015IZLOŽBE, FLASH, OSTALOAndrew Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopec je mrtav.

13 Svibanj 2015ART, FLASH, OSTALOAndrew Małyszko

7. svibnja naš prijatelj je umro, Rysiu Kopec. Čovjek – povijest naše Udruge.

Mislim da sam upoznao Rycha kad sam bio student – Već nekoliko godina strastveno se bavim fotografijom, i bio sam spreman za neku organiziranu aktivnost. Ne sjećam se kako (tada nije bilo interneta) Našao sam fotografski klub u blizini stambene zadruge. Otišao sam i tako je počelo.

Mladoženja, šaljivac, super društvo i dečko s puno talenta – ležerno je fotografirao, nonšalantno… i fotke su bile super. Bio je život zabave, unatoč razlici od nekoliko godina (u mojim godinama to je moglo biti važno, Bio sam ljut) ne samo, da nije bilo udaljenosti, ali brzo smo postali prijatelji. Uvukao me u WTF (sada DSAFiTA), izleti na otvorenom – uključujući i poznati Open Air Nude. Njegove nevjerojatne dijaporame koje je napravio zajedno s Kazijem Kwiatkowskim, malo za društvo (susreti u Lubinu), i odmah pobjeđuje na brojnim natjecanjima. Grupa portreta koja djeluje u Oleśnici s Arturom Balińskim. Zahvaljujući njemu upoznala sam puno sjajnih ljudi, fotografi i modeli.

Kralj brzine vatre – mogao je snimiti rolu filma u nekoliko sekundi, ne prestajući ispričati još jednu anegdotu.

Zajedno smo koristili njegov studio u podrumu bloka u kojem je živio. Radili smo crno-bijela povećanja i nismo mogli postići pravi kontrast. Unatoč kontrastnim papirima, fotografije su ispale bljutavo – Podešavanje kondenzatora nije pomoglo, zamjena žarulje u uvećavaču. Sumnja je pala na električnu grijalicu, ispuštajući blagi crveni sjaj, međutim, isključivanje nije pomoglo. Oboje smo imali puno iskustva i nismo znali što je tome uzrok. Jednog dana, Ne sjećam se zašto, zamijenili smo leću na povećalu i tada smo primijetili, da su se leće razdvojile i to je izazvalo efekt zamućenja… Takve avanture zbližavaju muškarce.

U godinama 1982-1985 Ryszard Kopeć obnašao je dužnost predsjednika naše Udruge (zatim Wrocławsko fotografsko društvo). Bio je aktivan i kreativan.

Vidimo se uskoro, Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “plan” obnova sjedišta Udruge

Ryszard Kopec, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopec, Wójtowice 2012.

Nekoliko slika sa sprovoda (fot. Mariuszova avantura)

Jubilarna izložba "Pet godina organizacije Svjetskog natjecanja - Vjera i vjernici ovoga svijeta" u Javnoj gradskoj knjižnici u Piekary Śląskie (odnos)

13 Svibanj 2015OSTALOAndrew Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 Travnja 2015ART, FLASH, OSTALOAndrew Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”