Séptimo murió mayo nuestro colega, Rysiu Kopec. Varón – la historia de nuestra Asociación.

Jericho probablemente conoció como estudiante – desde hace varios años una pasión por la fotografía, y he llegado a alguna actividad organizada. No recuerdo (entonces no había Internet) Encontré una competición de clubes locales con una asociación de vivienda. Fui y lo que empecé.

Estiramiento, comodín, un gran compañero y un tipo con mucho talento – Fotografió casualmente, nonszalancko… y las fotos eran geniales. Él era el alma de la fiesta, a pesar de varios años de diferencia (a mi edad podría ser relevante, Yo acedera) más, que había una distancia, pero pronto se convirtió en mejores amigos. Él me llevó a la WTF (Ahora DSAFiTA), viajes al aire libre – incluyendo la famosa Ley de Exteriores. Su increíble diaporama hecho con Kazio Kwiatkowski, un poco de compañerismo (reunidos en Lubin), e inmediatamente ganar numerosos concursos. Retrato del grupo que opera en nica con Artur Baliński. Gracias a él tengo que saber el peso de grandes personas, fotógrafos y modelos.

La tasa de rey de – que pudiera disparar un rollo de película en pocos segundos, sin interrumpir la historia de otra anécdota.

Juntos hemos utilizado su estudio en el sótano del bloque donde vivía. Hicimos la ampliación blanco y negro y no logró suficiente contraste. A pesar de contraste papel fotográfico salió soso – no es bueno condensador justificación, cambiar una bombilla en powiększalniku. Las sospechas recayeron sobre un calentador eléctrico, que emite un resplandor rojo claro, Sin embargo, desactivarlo no ayudó. Ambos ya tenía mucha experiencia y ni idea de cuál es la causa. Algún día, No recuerdo por qué, powiększalniku sustituye la lente y luego se dio cuenta, rozkleiły que la propia lente y que dio lugar a una difuminación… Estas aventuras se combinan los hombres.

En años 1982-1985 Richard Kopec se desempeñó como Presidente de nuestra Asociación (entonces Wroclaw Sociedad Fotográfica). Él era activo y creativo.

Ver Rysiu…

Andrew Małyszko

Rysiek en “plan” Asociación de renovación de la sede

Richard Kopec, Mariusz Aventura y Milka Kamienska, Wójtowice 2012.

Richard Kopec, Wójtowice 2012.

Varias imágenes desde el funeral (phot. Mariusz Aventura)

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”