Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Νομίζω ότι, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa φωτογραφίας – σκέψεις σχετικά με την ευκαιρία της Ράλι παλαιών αυτοκινήτων MOTOCLASSIC Κάστρο Topacz

19 August 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Ελκυστικές εκδηλώσεις σύρετε τα πλήθη, πολλοί από αυτούς έχουν φωτογραφικού εξοπλισμού. Ας μιλήσουμε γι 'αυτό, πώς να φωτογραφίσουν τα γεγονότα, ότι το υλικό έχει μια αξία ρεπορτάζ, και δεν ήταν μόνο “Κυριακή” ενθύμιο…

Ρεπορτάζ είναι ένα ομαδικό παιχνίδι – πολύ καλή έκθεση μπορεί να αποτελείται από τουλάχιστον καλές φωτογραφίες, πολύ ωραία φωτογραφία δεν κάνει, με μια συλλογή από φωτογραφίες του μέσου όρου δίνουν καλή κάλυψη, και μία κακή εικόνα μπορεί να καταστρέψει ένα καλό σύνολο της.

Χαρακτηριστικό αυτής της ιστορίας – Πρέπει να υπάρχει κάποια ιστορία. Φυσικά η ιστορία περισσότερο ή λιγότερο. Κάλυψη της εκδήλωσης είναι η ιστορία λιγότερο, Ωστόσο, θα πρέπει να υιοθετηθεί μια δραματική σκίτσο. Αν είναι το άνοιγμα της τέχνης, Μπορείτε να πείτε κατά ημερομηνία: έρχονται πρώτα επισκέπτες, Ανοίγει – μερικοί “ομιλία” και την παρουσίαση των συγγραφέων, οι επισκέπτες να δουν την έκθεση, Ομάδα Συζητήσεις, σκηνές, ορισμένοι εκτιθέμενα έργα τέχνης (αλλά χωρίς υπερβολή, ΝΙΕ katalog). Μπορείτε να επικεντρωθεί στην καλλιτέχνη, και ό, τι συμβαίνει γύρω του; ή να διαιρεθεί σε κεφάλαια: καλλιτεχνών και των υπαλλήλων, θεατές παρακολουθούν την έκθεση, Shutter ηθική και trivia… Υπάρχουν πολλές δυνατότητες, δεν χρειάζεται να ξέρει πότε θέλετε να επιλέξετε, ας άφθονο υλικό για να έχει αργότερα πολλά να επιλέξουν από.
Λήψη φωτογραφιών από τη συναυλία, ο ήρωας είναι συνήθως η ομάδα, και αυτός αφιερώσει περισσότερη προσοχή – Ωστόσο, να θυμάστε, εύκολα βαριέται από πολλές φωτογραφίες μιας ομάδας, συχνά από μία θέση. Ας μάθετε για τα διάφορα σχέδια, fotografujmy κοινό, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και συμπεριφορές. Και αν καταφέρουμε να πάμε στα παρασκήνια μετά την παράσταση, έχουμε την ευκαιρία να συλλάβει “παρασκήνια”.

MOTOCLASSIC Κάστρο Topacz Αυτή η υπαίθρια συλλογή των παλαιών και νέων αυτοκινήτων. Η εκδήλωση προσελκύει πλήθος επισκεπτών – στο τέλος όλοι αγαπάμε αυτοκίνησης. Νομίζω ότι, ότι το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να πυροβολήσει μόνο οχήματα, δεν έχει σημασία πόσο χρονών ή πολυτέλεια που. Αν θέλουμε να δείξουμε ακόμα πιο, γκαλερί θα είναι εκατοντάδες και σχεδόν κανείς όλα αυτά obejrzałby. Φυσικά fotografujmy εκθέματα, και πολλά από αυτό, αλλά ας μην προσπαθούμε να ανταγωνιστεί με την καριέρα φωτογραφία – δεν έχουμε καμία πιθανότητα να πάρει τις εικόνες της διαφήμισης. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τον δικό τους τρόπο της αφήγησης, Πρότυπο αναγνώρισης Συμπληρώστε τα στοιχεία, ασυνήθιστη προοπτική, operujmy βάθος πεδίου, γωνία θέασης. Μην αποφύγετε sztafażu, Συχνά διαφέρει από την εικόνα.
Αλλά και οι άνθρωποι fotografujmy, μερικοί ενδιαφέροντες χαρακτήρες, σκηνές. Μερικές φορές είναι περίεργο κάποιος ντυμένος, άλλες φορές η ουρά για ποτό ή ένα παιδί σε ένα αστείο πόζα. Μην φοβάστε να επικοινωνήστε με φωτογραφηθεί – Μερικές φορές μπορεί να μην παρατηρήσετε, έχουν φωτογραφηθεί, άλλες φορές skwitują χαμόγελο (σημαντικό, να μην είναι τεταμένη, πρέπει πρώτα χαμόγελο), και μερικές φορές να πάρει το παιχνίδι, zapozują, Μιλούν ή να ζητήσετε για τη διάδοση εικόνων. Θα πρέπει να είναι ανοικτές… Αν κάποιος δεν θέλει να – δεν έχει νόημα να πιέσει, Ζητούμε συγγνώμη και να παραιτηθεί (εκτός αν ένα θέμα που αξίζει της αμαρτίας, τότε θα πρέπει να προσπαθήσουμε, όμως, να τραβήξετε μια φωτογραφία, αλλά διακριτικά, φιλονικία εξυπηρετούν κανένα σκοπό). Για ένα τόσο μεγάλο και ευρύ περίπτωση πρέπει να γιορτάσουμε δύο φορές, η πρώτη ανακοίνωση δεν είναι πάντα, και επιπλέον μπορούμε ενιαίο παράκαμψη γίνει με μία οπτική (ένα πρότυπο zoom – στην περίπτωσή μου Tamron 17-50 2.8), και μία από την άλλη (και – Samyang 8 χιλιοστά f3 5 ae ψάρι μάτι για μια αλλαγή από την Pentax 135 2.5), η οποία αποθηκεύει σταθερά φακούς αλλαγή.
MOTOCLASSIC γεγονός όπως πραγματικά δεν υπάρχει χρονολογία – πολλά πράγματα που συμβαίνουν ταυτόχρονα σε πολλά μέρη, δεν έχει σημασία πότε θα έρθει – Μπορείτε να δείτε σχεδόν τα πάντα. Δεν γραμμική αφήγηση, Έτσι θα πρέπει να ψάξουν για ένα άλλο κλειδί για την αφήγηση. Χτίζει τμήμα έκθεσης (παλιά αυτοκίνητα, νέος, ακροατήριο, Τα επιπλέον αξιοθέατα…), και μπορούν να συνδυάσουν τα θέματα, έτσι ώστε να είναι διάσπαρτες με? Η επιλογή δεν είναι πάντα εύκολο.

Η απόδοση είναι άφθονα, ώστε να είναι σίγουρος για να το αναθεωρήσει και να ρίξει μακριά όσο το δυνατόν περισσότερο, στην πρώτη σειρά των εικόνων ανεπιτυχής – εστία, άσχημα πλαισιωμένο (προσπαθήστε να περικόψετε στο στάδιο της λήψης μιας φωτογραφίας, διαμόρφωση της τελικής, ακόμη και ένα υψηλής ανάλυσης θα πρέπει να είναι η τελευταία λύση, Δεν έχουμε μετά από αρκετούς φακούς, Στη συνέχεια, κάτι για να τακτοποιήσει), αν μια τέτοια βαρετά, Ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσει – πάρα πολύ οικείο, φωτογραφήθηκε σε ιδιαίτερα δυσμενείς όρους; δεν είμαστε παπαράτσι. Επίσης αφαιρεί διπλές φωτογραφίες, ακόμη και αν όλα έμοιαζαν μεγάλη, Αυτό αφήνει, η οποία φαίνεται να είναι η καλύτερη – άλλοι δεν χρήσιμα. Και έτσι θα πολλές φωτογραφίες.

Το επόμενο βήμα είναι να επιλέξετε ένα σενάριο και προ-επιλογή των φωτογραφιών για επεξεργασία. Έντυπη εκθέσεις περιέχουν διάφορες – αρκετές φωτογραφίες. Στο Διαδίκτυο, οπότε δεν χρειάζεται να περιορίσει – τόσο το δίκτυο και βλέποντας να αντέξει περισσότερο. Αλλά να θυμάστε πάντα, ότι το ποσό αυτό δεν κάνει την ποιότητα και ακόμη και τις καλύτερες φωτογραφίες σε μεγάλες ποσότητες κόπωση – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, μπορεί να χωριστεί σε διάφορα μέρη, np. κάθε μέρος λίγο κάτι άλλο.
Εκδόσεις στο Διαδίκτυο, ιδίως εκείνων Αναφορά, Δεν απαιτούν θεραπεία, όπως κατάλογοι ή έκθεσης. Δεν έχει νόημα να εκθέσει σε πλήρη ανάλυση – δεν είναι αρκετό, ότι δύσκολα κάποιος θα είναι στην παρατήρηση, είναι ακόμα εκτεθούν στην πειρατεία και την κατάχρηση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας μας, για παράδειγμα, μέσω της χρήσης των δημοσιεύσεων χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Με το μέγεθος της σημερινής οθόνες 1024 εικονοστοιχεία μακριά πλευρά αρκετό. Εκτός από την αλλαγή μεγέθους, θα πρέπει να διορθώσει – όπου λίγο υπερέκθεση ή υποέκθεση (δυσκολότερο να διορθώσει υποεκθέτει) λάμψη, ισορροπία λευκού και άλλες μικρές ατέλειες. Εικόνες με μεγάλα ελαττώματα δεν έχουμε πλέον – Τους έριξε νωρίτερα.
Τα περισσότερα προγράμματα για την ανάπτυξη / επεξεργασία ψηφιακών εικόνων έχει τη δυνατότητα για τέτοιου είδους προσαρμογές και τις θέσεις εργασίας παρτίδα (παρτίδα) – ή πολλές φωτογραφίες ταυτόχρονα.

Πάντα φωτογραφίσει σε μορφή RAW, θα, αρκετά καταρχάς μεγάλη κάρτα μνήμης, και το δεύτερο μόνο RAW δίνει πλήρεις δυνατότητες επεξεργασίας. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ούτε την προβολή ή προεπιλογής, ή ακόμη και ένα απλό παρασκεύασμα – ένα δωρεάν πρόγραμμα IrfanView + plugins υποστηρίζει σχεδόν όλα τα φορμά εικόνας.

Μετά από μια προ-επιλογή και η διάταξη των εικόνων με τη σειρά του επιλεγμένου σεναρίου για την επιλογή και πάλι. Ας επανεξετάσει το υλικό, προσπαθούμε να δούμε από τη σκοπιά του αναγνώστη. Ας διαγράψετε τις εικόνες όπως, Δεν συνολική αντιστοίχιση, αποκλίνουν τεχνικά ή το κλίμα, ότι μπορεί να παραβιάσει κάποιος είναι σαφώς καλό. Δεν αξίζει να δημοσιεύει φωτογραφίες “διαφήμιση” – στο τέλος κανείς δεν θα πληρώσει για αυτό. Skorygujmy παραγγελία, έτσι ώστε το μυαλό μας ήταν σαφής και ευανάγνωστη. Και τελικά (γενικά ευχολόγια) ας ζητήσει τη γνώμη κάποιου που γνωρίζω.

Και τώρα μερικά παραδείγματα MOTOCLASSIC Κάστρο Topacz:

οργάνωση των περιεχομένων

οχήματα – διάφορα πλάνα (ολόκληρο, Λεπτομέρειες, προοπτική…)

σκηνές, αεροσυνοδοί…

atrakcje towarzyszące

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ (και μην περιμένετε, ότι όλα όσα έγραψα παραπάνω είναι εφαρμόσιμη στην αναφορά μου – είναι εύκολο να χειριστεί…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 May 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 May 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Στα χρόνια 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 May 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Ιωάννα Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”