Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, ANDREAndrew Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Jeg tror, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photography – overvejelser om i anledning af Rally af gamle biler MOTOCLASSIC Slot Topacz

19 August 2015UDSTILLINGER, FLASH, ANDRE, TEKNOLOGIAndrew Małyszko

Attraktive begivenheder trækker folkemængderne, mange af dem har fotografisk udstyr. Lad os tale om det, hvordan man fotografere disse begivenheder, at materialet har en værdi på reportage, og han var ikke alene “Søndag” souvenir…

Reportage er et hold spil – meget god bedømmelse kan bestå af mindst gode billeder, stor en foto gør ikke, med en samling af billeder af gennemsnitlige giver god dækning, og en dårlig billede er i stand til at ødelægge en god helhed.

Feature denne historie – Der må være en historie. Selvfølgelig historien mere eller mindre. Dækning af begivenheden er historien mindre, Dog bør en dramatisk skitse vedtages. Hvis det er kunst åbning, Du kan fortælle efter dato: kommer første gæster, åbner – nogle “tale” og præsentation af forfatterne, besøgende til at se udstillingen, Gruppe Diskussioner, scener, nogle udstillede kunstværker (men uden overdrivelse, til nie katalog). Du kan fokusere på kunstneren, og hvad der sker omkring ham; eller opdelt i kapitler: kunstnere og embedsmænd, seere ser udstillingen, Shutter moralske og trivia… Der er mange muligheder, du behøver ikke at vide, når du vælger, lad os rigelige materiale til senere har masser at vælge imellem.
Tage billeder fra koncerten, helten er normalt holdet, og han afsætte mest opmærksomhed – Men husk, let kede af mange billeder af et hold, ofte fra ét sted. Lad ud af om forskellige planer, fotografujmy publikum, interessante figurer og adfærd. Og hvis du formår at gå backstage efter showet, vi har en chance for at fange “backstage”.

MOTOCLASSIC Slot Topacz denne udendørs indsamling af gamle og nye biler. Arrangementet tiltrækker skarer af besøgende – i sidste ende vi alle elsker motorsport. Jeg tror, at den største fejl ville være at skyde kun køretøjer, uanset hvor gammel eller luksus, at de. Hvis vi ønsker at vise selv de mest, galleri ville være hundredvis og næppe nogen obejrzałby dem alle. Selvfølgelig fotografujmy udstiller, og masser af det, men lad os ikke forsøge at konkurrere med fotografering karriere – vi har ingen chance for at tage billeder af reklamer. Lad os prøve at finde deres egen måde at fortælling, Standard anerkendelse Udfyld detaljerne, usædvanlige perspektiv, operujmy dybdeskarphed, betragtningsvinkel. Må ikke undgå sztafażu, Det ofte varierer billedet.
Men også fotografujmy mennesker, nogle interessante tegn, scener. Nogle gange er det en person, nysgerrigt klædt, på andre tidspunkter køen til drikkevarer eller et barn på en sjov positur. Vær ikke bange for at kontakte fotograferet – nogle gange er du ikke mærke, de er fotograferet, på andre tidspunkter skwitują smil (vigtigt, ikke at være spændt, skal smile først), og nogle gange tage spillet, zapozują, De taler eller bede om at sprede billeder. Du er nødt til at være åben… Hvis nogen ikke ønsker at – det giver ingen mening at skubbe, Vi undskylder og træde tilbage (medmindre et emne værd syndens, så er du nødt til at prøve, men at tage et billede, men diskret, slagsmål tjene noget formål). For sådan et stort og bredt begivenhed bør fejre det to gange, den første er ikke alt varsel, og derudover kan vi enkelt bypass gøres med én optik (en standard zoom – i mit tilfælde Tamron 17-50 2.8), og fra en anden (og – Samyang 8mm f3 5 ae fisk øje for en ændring fra Pentax 135 2.5), hvilket sparer konstant forandring linser.
MOTOCLASSIC begivenhed som der ikke er virkelig kronologi – en masse ting foregår samtidigt i mange steder, uanset hvornår du kommer – Du ser næsten alt. Ingen lineær fortælling, Så du er nødt til at kigge efter en anden nøgle til fortællingen. Det kan bygge rapport sektion (gamle biler, ny, publikum, Ekstra attraktioner…), og kan blande emner, således at de er afbrudt med? Valget er ikke altid let.

Udbyttet er rigeligt, så sørg for at gennemgå den og smide så meget som muligt, i første række af billeder mislykkede – fokus, dårligt indrammet (forsøge at beskære på tidspunktet for at tage et foto, indramning i den endelige, selv en høj opløsning bør være en sidste udvej, ikke efter at vi har flere linser, Så noget at trimme), om en sådan boring, Jeg vil aldrig bruge – for intimt, fotograferet i et decideret ugunstige vilkår; vi ikke paparazzi. Det fjerner også dublerede billeder, selv om de alle syntes stor, Disse lader, som synes at være den bedste – andre aldrig nyttige. Og så vil en masse billeder.

Det næste skridt er at vælge et scenarie og udvælgelse af billeder til forarbejdning. Udskrevne rapporter indeholder flere – flere billeder. På internettet, så ingen grund til at begrænse – både netværket og ser udholde mere. Men husk altid, at beløbet ikke gør kvaliteten og selv de bedste billeder i store mængder træthed – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, Det kan opdeles i flere dele, np. hver del en lille smule af noget andet.
Publikationer på internettet, især dem Rapportering, De kræver ikke behandling som kataloger eller udstillingen. Det giver ingen mening at eksponere med fuld opløsning – ikke nok, der næppe nogen vil være i kiggeri, det er stadig udsætte sig for piratkopiering og misbrug af vores intellektuelle ejendomsret, for eksempel ved anvendelse af publikationer uden vores samtykke. Med størrelsen af nutidens skærme 1024 pixel lange side helt nok. Udover resizing, må vi rette – hvor de er lidt overeksponeret eller undereksponeret (sværere at rette undereksponering) lysstyrke, hvidbalance og andre skønhedsfejl. Billeder med store defekter vi ikke længere har – Vi kastede dem tidligere.
De fleste programmer til udvikling / behandling af digitale billeder har potentiale for sådanne justeringer og batch jobs (parti) – eller flere fotos på én gang.

Jeg har altid fotografere i RAW, vil, først vil jeg stor nok hukommelseskort, og overgås kun RAW giver fuld databehandling. Der er ikke noget problem hverken visning eller fast operatørvalg, eller endda en simpel forberedelse – et gratis program IrfanView + plugins understøtter næsten alle billedformater.

Efter en første udvælgelse og placering af billeder i rækkefølgen af de valgte scenarie tilgang til udvælgelse igen. Lad os gennemgå materialet, forsøger at se ud fra perspektivet om læseren. Lad os slet billeder som, ikke total matchning, afvigende teknisk eller klima, der kan krænke nogen er klart godt. Det er ikke værd at offentliggøre billeder “reklame” – i sidste ende ingen vi ikke betale for det. Skorygujmy ordre, så vores sind var klare og læselige. Og endelig (generelt er det ønsketænkning) Lad os bede udtalelse fra en person, jeg kender.

Og nu et par eksempler på MOTOCLASSIC Slot Topacz:

organisering af Indhold

køretøjer – forskellige shots (hel, detaljer, perspektiv…)

scener, værtinder…

atrakcje towarzyszące

Flere billeder her (og forventer ikke, at alt, hvad jeg skrev ovenfor, kan anvendes i min rapportering – Det er let at håndtere…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Maj 2015UDSTILLINGER, FLASH, ANDREAndrew Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Maj 2015ART, FLASH, ANDREAndrew Małyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

I år 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Maj 2015ANDREAndrew Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, ANDREAndrew Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”