সপ্তম মে আমাদের সহকর্মী মারা, Rysiu Kopec. মানুষ – আমাদের সমিতির ইতিহাস.

জেরিকো সম্ভবত একটি ছাত্র হিসাবে পূরণ – কয়েক বছরের জন্য ফোটোগ্রাফির জন্য একটি আবেগ, এবং আমি কিছু সংগঠিত কার্যকলাপ সাবালক হয়েছে. আমি মনে করি না (তারপর কোন ইন্টারনেট ছিল) আমি একটি হাউজিং অ্যাসোসিয়েশনের সঙ্গে একটি স্থানীয় ক্লাব প্রতিযোগিতার পাওয়া. আমি গিয়েছিলাম এবং তাই এটি শুরু.

প্রসারণ, ভাঁড়, একটি মহান সহচর এবং মহান প্রতিভা সঙ্গে একটি লোক – তিনি আকস্মিকভাবে photographed, nonszalancko… এবং ছবি দুর্দান্ত ছিল. তিনি দলের জীবন ছিল, পার্থক্য কয়েক বছর সত্ত্বেও (আমার বয়সে এটি প্রাসঙ্গিক হতে পারে, আমি পিঙ্গলবর্ণ) অধিক, একটি দূরত্ব ছিল, কিন্তু শীঘ্রই ভাল বন্ধু হয়ে ওঠে. তিনি ডব্লিউটিএফ আমাকে টানা (এখন DSAFiTA), খোলা বাতাসে ভ্রমণের – বিখ্যাত exteriors আইনসহ. Kazio Kwiatkowski দিয়ে তৈরি তার আশ্চর্যজনক diaporama, একটু সাহচর্য্য (Lubin সাক্ষাৎ), এবং অবিলম্বে অসংখ্য প্রতিযোগিতায় বিজয়ী. : Artur Baliński সঙ্গে Nica অপারেটিং গ্রুপ প্রতিকৃতি. তাকে ধন্যবাদ আমি মহান মানুষের ওজন জানি না, আলোকচিত্রী এবং মডেল.

রাজা হার – তিনি কয়েক সেকেন্ডের মধ্যে একটি ফিল্ম রোল অঙ্কুর পারে, অন্য কাহিনী গল্প বিঘ্নিত.

একসাথে আমরা যেখানে তিনি বসবাস করতেন ব্লক বেসমেন্ট তার স্টুডিওতে ব্যবহৃত. আমরা সাদা কালো এবং পরিবর্ধন করেনি এবং পর্যাপ্ত বৈসাদৃশ্য অর্জন করতে ব্যর্থ হয়েছে. ছবি কাগজের বিপরীত সত্ত্বেও স্নিগ্ধ বেরিয়ে আসেন – কোন ভাল যুক্তি যন্ত্র, powiększalniku একটি আলোর বাল্ব পরিবর্তন. সন্দেহের একটি বৈদ্যুতিক হিটার উপর হিংস্র, একটি হালকা লাল ভাস emitting, যাইহোক, এটা সাহায্য করা হয়নি নিষ্ক্রিয়. উভয় ইতিমধ্যে অভিজ্ঞতা অনেক এবং কোন ধারণা কি কারণ ছিল. কোনদিন, আমি কেন না মনে রাখবেন, powiększalniku লেন্স প্রতিস্থাপন এবং তারপর খেয়াল, লেন্স নিজেই এবং এটি একটি blurring ফলে rozkleiły যে… যেমন ইভেন্ট পুরুষদের একত্রিত.

বছরগুলোতে 1982-1985 রিচার্ড Kopec আমাদের সমিতির সভাপতি হিসেবে দায়িত্ব পালন (তারপর দুবাই ফটোগ্রাফিক সোসাইটি). তিনি সক্রিয় এবং সৃষ্টিশীল ছিল.

Rysiu দেখুন…

অ্যান্ড্রু Małyszko

প্রথম Rysiek “পরিকল্পনা” এসোসিয়েশন সদর দপ্তর সংস্কার

রিচার্ড Kopec, : Mariusz সাহসিক এবং Milka Kamieńska, Wójtowice 2012.

রিচার্ড Kopec, Wójtowice 2012.

ফিউনারেল থেকে বেশ কিছু ছবি (Phot. : Mariusz সাহসিক)

"Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”