Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 kwietnia 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

“Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 kwietnia 2016 Р, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

Изложба, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, фотографије. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 Икс 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 Икс 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 Икс 6 м, zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 године, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

[wptf id=”16″]

Ловер Силесиа Фотографија центар је агенција Центра за културу и уметност у Вроцлаву. Смештен у историјском дому Маиденс Трзебницкие, најстарија стамбена зграда у Вроцлав са 1208 година.

Љубазношћу Народног музеја. М.К.. Чиурлионис у Каунас Ловер Силесиа Центра за фотографију заврши фотокопија оригинала 76 фотографије, показује свакодневни живот избеглица у Вилниус крајем 1939 ја 1940 година. Фотографије су бесмртан Литванце, Пољаци и Јевреји.

Болеслав и Едмунд Здановсци “Са неизвесности у неизвесности: ратне избеглице у Литванији током Другог светског рата” – 6.08-26.09.2015

“Са неизвесношћу у неизвесности: Ратни избеглице у Литванији током Другог светског рата

У 2014 године је прошло 75 година после, gdy po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 września 1939 Литванија је била преплављена гужве избеглица - цивила и војника интерниран Полисх. Мало касније, Октобар 1939 година, такође стигао становнике Немачке и Совјетског Савеза, Терали су власти ту да напусте своје земље.
Ови догађаји су били велики изазов за владу Републике Литваније, убрзо након обнове Вилниус (10 października 1939 година) већ су морали да реше многе проблеме у вези са усвајањем нових долазака, м.ин. Безбедност, Регистрација, Смештај, укрцавање, расподела накнада, пружање медицинских услуга, брига за сирочад, Образовање и други. Према проценама Литвански Црвеног крста 2 grudnia 1939 roku zarejestrowano 18311 Доласци: 3273 Литванци, 7728 Пољаци, 6860 Јевреји, и средином јануара 1940 roku takich osób na Litwie przypuszczalnie było już 34 939: 4173 Литванци, 17297 Пољаци, Белоруси, Руси и 13469 Јевреји.
Фототека и документацију Одељење Народног музеја уметности. П. К. Чиурлионис има јединствену колекцију 76 фотографије. Да би се скренула пажња на чињеницу да музеј је припремио изложбу под називом "Од неизвесности у неизвесности: ратне избеглице у Литванији током Другог светског рата ", избеглице које представљају савремени свакодневни живот, снажно обележен стигме компликованих међународних односа, који одјекује одјекују до данас.
Атмосфера у Виљнусу на крају 1939 - На почетку 1940 је овековечио у својим фотографијама, Едмунд (1905-1984) и Болеслав (Цут-Келпшаите, 1908-1982) Здановсци, који је у 1945 Они су враћена у Гдиниа. Ћерка добро позната фотографа Јанина Таллат-Келпшиене, одрастао у Каунасу, Он је дошао у Вилниус да студира са истакнути пољски и литвански фотографа Јохн Буłхак (1876-1950), постоји и је било, удаје Едмунд Здановски - студент и сарадник самог мајстора.
Здановсци обавезала да изврши ову мисију на упит Аид Социети Виленсзцзизние (Друштво Вилниус Регион подршке). Свака фотографија је означена конкавни печат (Е.Б.ЗДАНАУСКАИ / Вилниус), на задњој страни носи печат Здановскицх (И. Ир Б. Зданаускаи / ФОТОГРАФИЈЕ - ВИЛНИУС / Вилниус, Г-ВЕ 25 Б. 5) и лепљењем комад папира са одштампаним евокативном описа представљене слике, припремљен од стране представника Друштва. Оба сами фотографије, jak i komentarze są cennym ikonograficznym źródłem wiedzy o codzienności pozostającej w cieniu wydarzeń historycznych 1939 година, одражава друштвена, Друштвени, културне и емотивне и психолошке аспекте живота избеглица у Вилниус.
Изложба позива да обрате пажњу на универзалним вриједностима, да препознају значај организације и друштвеним удружењима, као што Црвеног крста, Добротворно друштво литвански Вилниус (Вилниус Литвански Добротворно друштво), Комитет Женски помоћ (Нега одбор Женска) И у., који је нацртао руку помоћи људима погођеним катастрофама рата.
Плус збирка историјских и документарних фотографија Здановскицх је први пут приказан у Народном музеју уметности. П. К. Čiurlionisa w Kownie w dniach 6 КСИ 2014 - 18 Ја 2015. Фотографије су бесмртан Литванце, Пољаци и Јевреји. Један бих да верујем, да већина избеглица преживео превирања рата и - преживео Литваније - започео нови живот у својој матичној земљи или ван њених граница.
Сусрет са историјом кроз фотографије поставља све врсте осећања. Због многих слика презентовани су деца различитог узраста, можда ће бити људи у старијих особа, да - захвални за поклон дугог живота - препознају на фотографијама себе или своје најмилије.
(...) Просечна величина је аутентична фотографија 11,6 Икс 17,7 sm.”
Кустос изложбе Вајда Сирвидаите-Ракутиене [Пресс материјали хттп Окис://ввв.окис.пл/сите/дла_медиов/н/1/н/1.хтмл]

Изложбу је отворио директор Ловер Силесиан центру за фотографију – Нов Борткиевицз, Директор Народног музеја уметности у Каунас – Многи Освалдас ораз РАДЦИ – Министар у Амбасади Републике Литваније у Пољској – Др Александар Аудриус ​​Жулис.

[http://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

О Хартвиг ​​да сви чули, који третира озбиљно фотографију. Ово је један од најпознатијих пољских фотографа. Син познатог портретиста, Излагао је од раних тридесетих година КСИКС века. Он је био један од првих, који се одвојио од традиције буłхаковскиеј, ослобађајући фотографију идеја Буłхак “олакшице” фотографије. Хартвиг ​​је изузетно свестран уметник, Он је практиковао многе врсте фотографије, пејзаж, Фотографија фигурална, репортажа… Награђивани, аутор бројних изложби и публикација.

Изложба “Магловито и боје” илуструје широк спектар креативног фотографа. Наћи ћете лепа, црно-бела, и још импресионистичке пејзаже и апстрактна, фотографије у боји из касног периода стваралаштва.

[wptf id=”12″]