Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 kwietnia 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

“Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 kwietnia 2016 r, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

Výstava, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, fotografia. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 x 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 x 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 x 6 m, zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 leta, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

[wptf id=”16″]

Dolné Sliezsko Fotografie Center je agentúra Centra kultúry a umenia vo Wroclawi. Nachádza sa v historickom dome dievčat Trzebnickie, najstaršia obytná budova vo Vroclavi s 1208 rok.

S láskavým dovolením Národného múzea. M.K. Čiurlionisa Kaunas Dolného Sliezska Fotografie Center je dokončená fotokópie originálu 76 fotografia, ukazuje každodenný život utečencov vo Vilniuse v neskorej 1939 ja 1940 rok. Fotografie sú zvečnený Litvy, Poliaci a Židia.

Boleslaw a Edmund Zdanowscy “S neistotou v neistote: vojnoví utečenci v Litve počas druhej svetovej vojny” – 6.08-26.09.2015

“S neistotou v neistote: Vojnových utečencov v Litve počas druhej svetovej vojny

V 2014 Uplynul rok 75 rokov potom, gdy po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 września 1939 Litva bola zaplavená davy utečencov - civilisti a vojaci internované Polish. O niečo neskôr, Október 1939 rok, tiež prišiel obyvatelia Nemecka a Sovietskeho zväzu, Sú nútení tam úrady opustiť svoju krajinu.
Tieto udalosti boli veľkou výzvou pre vládu Litovskej republiky, pretože krátko po znovunadobudnutia Vilnius (10 października 1939 rok) už museli vyriešiť veľa problémov spojených s prijatím novo prichádzajúcich, m.in. Zabezpečenie, Registrácia, Ubytovanie, nástup, pridelenie kvót, poskytovanie zdravotníckych služieb, starostlivosť o siroty, vzdelávanie a ďalšie. Podľa odhadov litovského Červeného kríža 2 grudnia 1939 roku zarejestrowano 18311 príchody: 3273 Litovci, 7728 Poliaci, 6860 Židia, a v polovici januára 1940 roku takich osób na Litwie przypuszczalnie było już 34 939: 4173 Litovci, 17297 Poliaci, Bielorusi, Rusi a 13469 Židia.
Odbor Fototeka a dokumentácie Národného múzea umenia. M. K. Čiurlionisa má unikátnu zbierku 76 fotografia. S cieľom upozorniť na to, že múzeum pripravilo výstavu s názvom "Z neistoty v neistote: vojnoví utečenci v Litve počas druhej svetovej vojny ", utečenci predstavujú súčasný každodenný život, silne poznačené stigmou zložitých medzinárodných vzťahov, ktoré ozveny rezonovať k tomuto dňu.
Atmosféra vo Vilniuse na konci 1939 - Na začiatku roka 1940 bol zvečnený vo vašich fotografií, Edmund (1905-1984) a Boleslaw (Cut-Kelpšaitė, 1908-1982) Zdanowscy, ktorý v 1945 Oni boli repatriovaný do Gdyňa. Dcéra známeho fotografa Janina Tall-Kelpšienė, vyrastal v Kaunas, On prišiel do Vilniusu študovať po boku význačných poľských a litovských fotografom John Bułhak (1876-1950), tam tiež bol, ženili Edmund Zdanowski - študenta a spolupracovníkom majstra sám.
Zdanowscy zaviazala vykonať túto misiu na požiadanie pomoc Spoločnosť Wileńszczyźnie (Spoločnosť podpory Vilnius regiónu). Každá fotografia je označený konkávne odtlačok (E.B.ZDANAUSKAI / VILNIUS), na zadnej strane nesie pečiatkou Zdanowski (A. Ir B. Zdanauskai / FOTO - Vilnius / Vilnius, g-VO 25 b. 5) a lepené kus papiera s tlačeným evokujúce popisu predloženého obrazu, pripravený zástupca spoločnosti. Ako samotné fotografie, jak i komentarze są cennym ikonograficznym źródłem wiedzy o codzienności pozostającej w cieniu wydarzeń historycznych 1939 rok, odrážajúce sociálnu, Sociálna, kultúrne a emocionálne a psychologické aspekty života utečencov vo Vilniuse.
Výstava pozýva venovať pozornosť univerzálne hodnoty, uznať dôležitosť organizačných a sociálnych združeniach, ako je Červený kríž, Charitatívne spoločnosť litovský Vilnius (Vilnius Litovská Charitatívne spoločnosť), Výbor Ženská Assistance (Výbor Care Dámska) i dovnútra., ktorý kreslil pomocnú ruku ľuďom postihnutým katastrofami vojny.
Plus zbierka historických a dokumentárnych fotografií Zdanowski bol prvýkrát predstavený v Národnom múzeu umenia. M. K. Čiurlionisa w Kownie w dniach 6 XI 2014 - 18 Ja 2015. Fotografie sú zvečnený Litvy, Poliaci a Židia. Jeden by rád veril, že väčšina utečencov prežilo vojnové vrave a - prežiť Litva - začal nový život vo svojej domovskej krajine, alebo za jej hranicami.
Stretnutie s históriou prostredníctvom fotografií vyvoláva najrôznejšie pocity. Pretože mnoho obrazov sú prezentované deti rôznych vekových kategórií, snáď sa nájdu ľudia u starších osôb, že - vďačný za dar dlhého života - rozpoznať na fotografiách seba alebo svojich blízkych.
(...) Priemerná veľkosť je autentické fotografie 11,6 x 17,7 cm.”
Kurátor výstavy Vaida Sirvydaitė-Rakutienė [Tlačové materiály http Okis://www.okis.pl/site/dla_mediow/n/1/n/1.html]

Výstavu zahájil riaditeľ Dolnosliezskeho centrum fotografie – Jan Bortkiewicz, Riaditeľ Národného múzea umenia v Kaunase – Mnoho Osvaldas oraz radcy – Minister v Veľvyslanectvo Litovskej republiky v Poľsku – Dr Audrius Alexander Žulys.

[http://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

O Hartwig, že každý počul, kto liečiť fotografiu vážne. To je jeden z najznámejších poľských fotografov. Syn presláveného portrétistami, On vystavoval od začiatku tridsiatych rokov devätnásteho storočia. Bol jedným z prvých, ktorí sa odtrhol od tradície bułhakowskiej, uvoľňujúce fotografiu nápadov Bułhak “vecné bremená” fotografia. Hartwig bol mimoriadne všestranný umelec, Cvičil mnoho typov fotografovanie, krajina, fotografie figurálne, reportáž… Ocenený, autor početných výstav a publikácií.

Výstava “Hazy a farby” ilustruje širokú škálu tvorivých fotografa. Zistíte krásna, Čierna a biela, a ešte impressionističtí krajiny a abstraktné, farebné fotografie z neskorého obdobia kreativity.

[wptf id=”12″]