Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 kwietnia 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

“Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 kwietnia 2016 R, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

Paroda, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, nuotraukos. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 X 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 X 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 X 6 m,, zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 metų, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

[wptf id=”16″]

Žemutinės Silezijos fotografija centras Kultūros centro agentūra ir meno Vroclave. Įsikūręs istoriniame rūmų Maidens Trzebnickie, Seniausias gyvenamasis namas Vroclave su 1208 metai.

Publikuojama Nacionalinio muziejaus. M.K. Čiurlionio Kauno Žemutinės Silezijos fotografijos centre baigtas originalų fotokopijos 76 nuotraukos, rodo kasdienį gyvenimą pabėgėlių Vilniuje vėlai 1939 aš 1940 metai. Fotografijas įamžinta lietuvius, Lenkai ir žydai.

Boleslovas Edmund Zdanowscy “Su neapibrėžtumo netikrumo: karo pabėgėliai Lietuvoje Antrojo pasaulinio karo metu” – 6.08-26.09.2015

“Neapibrėžtumas netikrumo: Karo pabėgėliai Lietuvoje Antrojo pasaulinio karo metu

Į 2014 metai praėjo 75 metų po, po nacistinės Vokietijos išpuolis Lenkijoje 1 Rugsėjis 1939 Lietuva buvo užtvindytas su minios pabėgėlių - civiliai ir kareiviai internuoti lenkų. Šiek tiek vėliau, Spalis 1939 metai, Taip pat atvyko gyventojus Vokietijos ir Sovietų Sąjungos, Jie priversti ten institucijoms palikti savo šalis.
Šie renginiai buvo didžiulis iššūkis Lietuvos Respublikos Vyriausybės, nes netrukus atgavus Vilnių (10 Spalis 1939 metai) jau jie turėjo išspręsti daugelį problemų, susijusių su naujų atvykėlių priėmimo, m.in. Saugumas, Registracija, Būstas, įsodinimas, Leidimų paskirstymas, Medicininių paslaugų teikimas, rūpintis našlaičiais, Švietimas ir kiti. Pagal Lietuvos Raudonojo Kryžiaus įvertinimų 2 Gruodis 1939 buvo įregistruota 18311 atvykimai: 3273 Lietuviai, 7728 Lenkai, 6860 Žydai, ir sausio viduryje 1940 metus tokių asmenų Lietuvoje tariamai jau 34 939: 4173 Lietuviai, 17297 Lenkai, Baltarusiai, Rusai ir 13469 Žydai.
Fototeka ir dokumentacijos skyrius Nacionalinės dailės muziejus. M. K. Čiurlionio turi unikalią kolekciją 76 nuotraukos. Siekiant atkreipti dėmesį į tai, kad muziejus parengė parodą, pavadintą "Iš netikrumo netikrumo: karo pabėgėliai Lietuvoje Antrojo pasaulinio karo metu ", pabėgėliai pristatantys šiuolaikinę kasdienybę, primygtinai pažymėta sudėtingų tarptautinių santykių stigma, kuris aidi rezonuoti iki šios dienos.
Vilniuje atmosfera pabaigoje 1939 - Tuo pradžioje 1940 buvo įamžintas nuotraukose, Edmund (1905-1984) Bolesław (Cut-Kelpšaitė, 1908-1982) Zdanowscy, kurie 1945 Jie buvo repatrijuoti į Gdynėje. Gerai žinomas fotografas Janinos Tallat-KELPŠIENĖ dukra, iškėlė Kaune, Jis atėjo į Vilnių studijuoti su žymių lenkų ir lietuvių fotografo Jono Bulhak (1876-1950), ten pat buvo, žmona Edmund Zdanowski - studentas ir bendradarbis kapitonas pats.
Zdanowscy įsipareigojo atlikti šią misiją paprašius pagalba Visuomenė Wileńszczyźnie (Draugija Vilniaus kraštui remti). Kiekviena nuotrauka yra paženklinti įgaubtas įspaudą (E.B.ZDANAUSKAI / Vilnius), ant nugaros pusėje pažymėtas antspaudu Zdanowskich (Ir. Ir B. Zdanauskai / FOTO – VILNIUS / Vilniaus, g-vė 25 b. 5) ir priklijuotas popieriaus lapą su spausdinta žadinantis aprašymas pateiktą paveikslėlio, parengė draugijos atstovas. Tiek patys nuotraukos, ir komentarai vertinga ikonografinė žinių šaltinis apie kasdieniame gyvenime lieka istorinių įvykių šešėlyje 1939 metai, atspindinti socialinio, Socialinis, kultūros ir emocinius ir psichologinius aspektus gyvenimą pabėgėlių Vilniuje.
Paroda kviečia atkreipti dėmesį į visuotines vertybes, pripažinti organizavimo ir socialinės asociacijos svarbą, pvz Raudonojo Kryžiaus, Labdaros draugija Lietuvos Vilniaus (Vilniaus lietuvių labdarybės draugija), Moteriškumo paramos komitetas (Moterų globos komitetas) i., kuri atkreipė pagalbos ranką nukentėjusiems žmonėms nelaimių karo.
Plius istorinių ir dokumentinių fotografijų kolekcija Zdanowskich pirmą kartą buvo parodyta Nacionalinės dailės muziejus. M. K. Čiurlionio Kaune 6 XI 2014 - 18 Aš 2015. Fotografijas įamžinta lietuvius, Lenkai ir žydai. Vienas norėčiau tikėti, kad pabėgėlių dauguma išgyveno karo suirutę ir - išgyveno Lietuvoje - pradėjo naują gyvenimą savo šalyje ar už jos ribų.
Susidurti su istorija per nuotraukomis kelia visus jausmus rūšių. Kadangi daugelis vaizdų pateikti vaikų įvairaus amžiaus, gal ten bus žmonių vyresnio amžiaus, kad - dėkinga už ilgo gyvenimo dovana - pripažinti fotografijų save ar savo artimuosius.
(...) Vidutinis dydis yra autentiškos fotografijos 11,6 X 17,7 cm.”
Parodos kuratorė Vaida Sirvydaitė-Rakutienė [Spaudos medžiagos http okis://www.okis.pl/site/dla_mediow/n/1/n/1.html]

Parodą atidarė Žemutinės Silezijos Center of Photography direktorių – Sau Bortkiewicz, Direktorius nacionalinio muziejaus Dailės Kaune – Osvaldas Daugelis oraz Radca – Ministras į Lietuvos Respublikos ambasados ​​Lenkijoje – dr Audrius Aleksandras Žulys.

[http://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

Apie Hartwig, kad kiekvienas girdėjo, kas rimtai gydyti nuotrauką. Tai yra vienas iš labiausiai žinomų Lenkijos fotografų. Sūnus garsus portretistas, Jis eksponuojamas nuo ketvirto dešimtmečio pradžioje XIX amžiaus. Jis buvo vienas iš pirmųjų,, kas atskilo nuo bułhakowskiej tradicijos, atleidžiantis idėjų nuotrauka Bulhak “servitutai” nuotraukos. Hartwig buvo labai universalus menininkas, Jis praktikuoja daug rūšių fotografijos, kraštovaizdis, nuotrauka perkeltinis, reportažas… Apdovanojimai, autorius daugelio parodų ir leidinių.

Paroda “Miglotas ir spalvos” iliustruoja platų kūrybinį fotografas. Rasite graži, juoda ir balta, ir dar impresionistinės peizažai ir abstrakčiai, spalvotos nuotraukos iš vėlyvojo laikotarpio kūrybiškumo.

[wptf id=”12″]