Fotografia nie jedno ma imię. Kolorowa i czarno-biała, portretowa i krajobrazowa, reporterska i studyjna, czysta sztuka lub zaangażowana społecznie. I wreszcie, dobra albo zła.

Dzisiaj i dobra i zaangażowana. Dwie panie, fotografujące podróżniczki, Elżbieta Targońska i Magda Wallner zaprezentowały fotografie z Katmandu, Nepal. Portrety, sceny rodzajowe, życie codzienne, zabytki – życie miasta zamknięte w obrazy fotograficzne…

Wernisaż odbył się dokładnie w pierwszą rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi. 25 Красавік 2015 roku Nepal nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 7,8 stopni w skali Richtera. Śmierć poniosło ok. 10 000 ludzi, mieszkańcy utracili domy, zniszczeniu uległy cenne zabytki, infrastruktura… Na zdjęciach widzimy Katmandu sprzed kataklizmu, to świat, którego w dużej części już nie ma.

[wptf id=”18″]

“Katmandu. Zdjęcia przed końcem świata”

25 Красавік 2016 R, w rocznicę tragicznego trzęsienia ziemi w Nepalu w Galerii Wnętrz Domar odbył się niezwykły wernisaż fotografii Elżbiety Targońskiej i Magdy Wallner.

Выстава, prezentowana do końca maja, obejmowała 32 obrazy, fotograficzny zapis podróży do Katmandu, opis jego codzienności i historii, wrażliwy obraz Nepalu w jego wielowątkowej krasie, Nepalu jeszcze nieświadomego zagrożenia, które go czeka.

Podczas wernisażu uczestnicy nie tylko poznali opowieści autorek o podróży po Nepalu, ale także historię realnej pomocy Nepalczykom i walki ze skutkami żywiołu, o których barwnie opowiedział dziennikarz telewizyjny i wykładowca Sławek Matczak z Fundacji Mała Polska w Nepalu, który kilka razy był w Himalajach. Można było zasmakować potraw kuchni nepalskiej i wsłuchać się w koncert mis tybetańskich.

Ale najważniejszym punktem programu była charytatywna aukcja prac oraz możliwość zakupu pocztówek-cegiełek, z których dochód przeznaczony został na wyposażenie Domku Doktora czyli przychodni w małej wiosce Dumre k. Katmandu, która najbardziej ucierpiała podczas trzęsienia ziemi. W Domku Doktora lekarze wolontariusze z Polski bezpłatnie udzielają porad i leczą mieszkańców. [materiały prasowe]

[wptf id=”19″]

Wystawa METRO by Ignacy50 prezentowana Galerii Teatru KOREZ w Katowicach, Plac Sejmu Śląskiego 2, do końca czerwca 2016.

Jak to się zaczęło?

Jak dla wielu z mojego pokolenia – Komunia i pierwszy aparat – w moim przypadku nie najgorszy FED – 4 (radziecka kopia aparatu Leica), pierwszy film zrobiony bez zdejmowania osłony z obiektywu… i jakoś poszło.

Kamień milowy to kurs fotograficzny zorganizowany przez ZHP pod egidą Świata Młodych – pierwsze zamieszczone zdjęcia, duma itd. I dziesiątki godzin w ciemni, które potem doprowadzą do zerwania z fotografią. Ale póki co zaczyna w plecaku uwierać buława Wielkiego Twórcy.

Przez kilka lat bezskutecznie próbuję sił na egzaminie na Wydział Operatorski łódzkiej Filmówki. Zamiast na studia trafiam do Studium policealnego w Katowicach. Wtedy to już jestem „zawodowcem” – próby zadziwienia świata, a na co dzień – śluby i kolejne godziny w atmosferze nasyconej TSS. Dochodzi do tego, że gdy tylko wchodzę do ciemni – nawet na stopach mam bąble…

Następuje to, co dziś nazywamy „wypaleniem” i fotografia odchodzi zupełnie na bok, aż znika.

Powraca po wielu latach – zaczynam pracę w reklamie – jestem znowu w studio, ale jako stylista, wymyślacz, chodzę po obrzeżach fotografii.

7 lat temu – na moich pięćdziesiątych urodzinach – goście oglądają w ogrodzie duże zdjęcia, opowieść z Pragi. Jakiś czas wcześniej kupuję cyfrowego Nikona D40 – wypoczynkowa podróż do Toskanii zamienia się w nieustanne fotografowanie, jakby ktoś coś odkorkował.

Poznany architekt wnętrz kupuje trochę zdjęć… i to już jest powrót. Pojawia się Ignacy50, potem świadomość, że fotografia cyfrowa to zupełnie coś innego niż tamta z której wyrosłem.

Pracuję coraz więcej, już pełną klatką. Coraz więcej wyjazdów, фота. Godziny przy poznawaniu Lightrooma – rośnie na powrót świadomość narzędzia. Z wyjazdów przywożę coraz więcej historii opowiadanych obiektywem niż tego, po co pojechałem – czyli motywów do fototapet etc.

Zaczyna powstawać NOTATNIK Z FOTOGRAFIĄ…..

Ciągnie mnie do dużych miast, a tam jest Metro. Tłum, bliskość, różnorodność, kilometry korytarzy i motyw za motywem. Zaczynam fotografować – nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni staram się zobrazować atmosferę podziemnych korytarzy. Pierwsze zdjęcia mają datę 2008 – ostatnie z Amsterdamu 2016.

A jakaś anegdota ?

No jest… Prawdziwym powodem powstania przedsięwzięcia o tytule „METRO by Ignacy50” jest przypadkowa wizyta w Teatrze Elektrycznym w Skoczowie. Co to za miejsce? Efekt zwycięstwa Kultury nad komercją. Stare kino z roku 1913 przetrwało i odżyło. Na zewnątrz budynek wyremontowano zgodnie z wymogami Konserwatora, by w środku urządzić nowoczesną salę kinową na 100 miejsc. Powstało wspaniałe miejsce z poszanowaniem tradycji – zostawiono nazwę z początku XX wieku i … nie sprzedaje się tu kukurydzy. Ale prawdziwa perła to super nowoczesny projektor. Gdy po krótkiej rozmowie rzuciliśmy na ekran kilka moich zdjęć – byłem ugotowany. Musze tu coś zrobić. Kolejny „ wieczór z fotografią” znalazł swoje miejsce (wieczory z fotografią organizujemy z Żoną od kilku lat – fotografia jest pretekstem do spotkań i rozmów – po prostu).

Miejsce było, wynajęte niedrogo – zrobię pokaz zdjęć. Uwierzcie mi – 8 Ікс 4,5 m to format znakomity do oglądania. Tylko co pokazać ?

I tak powstał fotocast. Musiał wypełnić wieczór. Gdy okazało się, że w Sali jest także znakomite nagłośnienie – zacząłem myśleć o muzyce. 272 fotografie, zmontowane w blisko 20 minutowy pokaz uświetnił muzyką młody, bielski kompozytor DOMINIK WAWAK.

Była sala, był pomysł na wieczór … to prawdziwa przyczyna powstania fotocastu.

Tamtego wieczoru wypełniliśmy całą salę (do rodziny należało tylko kilkunastu widzów) – prócz METRA pokazaliśmy dokument o święcie zmarłych w Meksyku – jego autorka to Mira Bernardes Rusin.

Od zmontowanych w ciąg obrazów fotografii było blisko do pomysłu na album i wystawę.

Nie ma sensu opisywać tego co już napisane i graficznie oprawione. 50 plansz mojej opowieści o metrze, które tworzą wystawę w katowickiej Galerii Teatru KOREZ to w zasadzie 50 stron albumu.

1. Grafika to dzieło bielskiego projektanta MARKA KLIMKA. Fotografie zrobiłem ja, a ponieważ jestem strasznym „ gadaczem”, to wewnętrzny imperatyw twórczy (co by to nie znaczyło) kazał mi napisać do zdjęć teksty. Zakładany format to 50 Ікс 50 cm, istnieje 1 egzemplarz wydrukowany, a reszta … jak to dzisiaj – w sieci.

Gdybym od tego Feda począwszy nie przerwał fotografowania – może to inni pisaliby o mnie. A może nie? Za to teraz udowadniam, że prawdziwe życie zaczyna się po 50-tce – twórcze też.

Ignacy Cembrzyński, czerwiec 2016

Autor łączy pasję fotograficzną z własnym biznesem. Prowadzi “sklep z fotografią”:

Sklep z Fotografią powstał wskutek inspiracji przywiezionej ze Sztokholmu. Zobaczyliśmy tam na jednej z wąskich uliczek Gamla Stan sklep ze zdjęciami, który nie odpowiadał definicji “Galerii”. Sprzedawano tam fotografię typu “vintage” w bardzo różnorodnych postaciach. Od reprodukcji na pudełku zapałek, podkładce pod piwo czy makatce, aż do plakatu, fotografii w passe-partout, na dużych powiększeniach oprawionych w ramy skończywszy.

Postanowiliśmy spróbować na naszym rynku – oczywiście biorąc pod uwagę nasze możliwości. Nazwa nasunęła się sama – skoro nie galeria to “sklep z fotografią”. Naszym mottem, czy też reklamowym baseline jest hasło: Ozdabiamy Wnętrza. Oczywiście najłatwiej sprawdzić co robimy na stronie www.sklepzfotografia.pl czy też na FB. Krótko – proponujemy wprowadzenie fotografii do wnętrz w bardzo różnorodnych formach (poza fotografią kolekcjonerską, tym zajmujemy się bardzo rzadko), na tworzywach sztucznych, płótnie, folii czy w formie fototapety bądź plakatu. Zdarzało nam się drukować podłogi oraz sufity czy też fotografie naprawdę wielkoformatowe – największe powiększenie z mojej klatki to 8 Ікс 6 м, zajęło całą ścianę w dwukondygnacyjnym pomieszczeniu pewnego domu.

Od innych wyróżnia nas połączenie mojej wiedzy o poligrafii wielkoformatowej i fotografii oraz handlowo – internetowe doświadczenie mojej Żony. Do dyspozycji naszych Klientów są moje fotografie lub ich własne. Współpracujemy z coraz większą ilością projektantów wnętrz – to nasz wymarzony Klient.

Gdzieś na ” horyzoncie zdarzeń” mamy plany galeryjne, ale to przyszłość. Na razie utrzymujemy się na rynku już prawie 6 гадоў, co uznajemy za sukces.

Zdjęcia pochodzą z wystawy “METRO by Ignacy50”, zobacz także https://issuu.com/ignacy50/docs/metro_by_ignacy50_photobook

[wptf id=”16″]

Ніжняй Сілезіі Фота Цэнтр агенцтва Цэнтра культуры і мастацтва ва Ўроцлаве. Гатэль размешчаны ў гістарычным Доме дзяўчат Trzebnickie, найстарэйшы жылы дом ва Ўроцлаве з 1208 год.

Прадастаўлена Нацыянальнага музея. M.K. Чурлёніс ў Каўнасе Ніжняй Сілезіі цэнтр фатаграфіі скончана фотакопіі арыгінала 76 фота, паказваючы паўсядзённае жыццё бежанцаў у Вільні ў канцы 1939 Я 1940 год. Фотаздымкі ўвекавечаны літоўцаў, Палякі і габрэі.

Баляслаў і Эдмунд Zdanowscy “З нявызначанасцю ў нявызначанасці: ўцекачы вайны ў Літве падчас Другой сусветнай вайны” – 6.08-26.09.2015

“З нявызначанасцю ва ўмовах нявызначанасці: Ваенныя ўцекачы ў Літве падчас Другой сусветнай вайны

У 2014 Прайшоў год 75 гадоў пасля, пасля нападу фашысцкай Германіі на Польшчу 1 Верасень 1939 Літва была затопленая натоўпамі бежанцаў - грамадзянскіх асоб і салдат інтэрнавалі польскі. Крыху пазней, Кастрычнік 1939 год, таксама прыбыў жыхароў Германіі і Савецкага Саюза, Яны прымусілі ўлад там, каб пакінуць сваю краіну.
Гэтыя падзеі былі велізарнай праблемай для ўрада Літоўскай Рэспублікі, неўзабаве пасля здабыцця Вільнюс (10 Кастрычнік 1939 год) ужо яны былі вырашыць шматлікія праблемы, звязаныя з прыняццем новых паступленняў, m.in. Бяспеку, Рэгістрацыя, Жыллё, пасадка, размеркаванне дапаможнікаў, аказанне медыцынскіх паслуг, сыход для дзяцей-сірот, адукацыю і іншыя. Паводле ацэнак Чырвонага Крыжа Літвы 2 Снежань 1939 было зарэгістравана 18311 якія прыбылі: 3273 Літоўцы, 7728 Палякі, 6860 Габрэі, і ў сярэдзіне студзеня 1940 год такіх асоб у Літве нібыта ўжо 34 939: 4173 Літоўцы, 17297 Палякі, Беларусы, Расейцы і 13469 Габрэі.
Дэпартамент Fototeka і дакументацыі ў Нацыянальным музеі мастацтваў. М. Да. Чурлёніс мае ўнікальную калекцыю 76 фота. Для таго, каб прыцягнуць увагу да таго, што музей падрыхтаваў выставу пад назвай "Ад няўпэўненасці ў нявызначанасці: ўцекачы вайны ў Літве падчас Другой сусветнай вайны ", ўцекачы, якія прадстаўляюць сучасную паўсядзённае жыццё, моцна адзначаны таўром складаных міжнародных адносін, якія рэзаніруюць адгалоскі па гэты дзень.
Атмасфера ў Вільні ў канцы 1939 - У пачатку 1940 была ўвекавечана ў вашых фатаграфій, Эдмунд (1905-1984) і Баляслаў (Cut-Kelpšaitė, 1908-1982) Zdanowscy, які ў 1945 Яны былі рэпатрыявана ў Гдыні. Дачка вядомага фатографа Яніна Таллат-Kelpšienė, вырас у Каўнасе, Ён прыйшоў у Вільню, каб вучыцца ў выдатнага польскага і літоўскага фатографа Джона Булгак (1876-1950), ёсць таксама была, ажаніцца Эдмунда Zdanowski - студэнт і супрацоўнік самога майстра.
Zdanowscy ўзяўся выканаць гэтую місію па запыце дапамогі грамадства Wileńszczyźnie (Грамадства падтрымкі Віленскі край). Кожная фатаграфія пазначана ўвагнутай адбітак (E.B.ZDANAUSKAI / ВІЛЬНЯ), на заднім боку мае пячатку Zdanowskich (І. Ir B. Zdanauskai / ФОТА - Вільнюс / Вільнюс, г-VE 25 б. 5) і злепленыя кавалак паперы з друкаванай ўспаміны апісання, прадстаўленага малюнка, падрыхтаваны прадстаўніком Таварыства. Абодва самі фатаграфіі, Каментары і з'яўляюцца каштоўным іканаграфічным крыніцай ведаў аб паўсядзённым жыцці застаецца ў цені гістарычных падзей 1939 год, якія адлюстроўваюць сацыяльна, Сацыяльная, культурныя і эмацыйныя і псіхалагічныя аспекты жыцця бежанцаў у Вільні.
Выстава запрашае звярнуць увагу на агульначалавечых каштоўнасцяў, прызнаць важнасць арганізацыі і грамадскіх аб'яднанняў, такія, як Чырвонага Крыжа, Дабрачыннае таварыства Літвы Вільнюс (Дабрачыннае таварыства Вільнюс Літвы), Камітэт Жаночая дапамогу (Камітэт Сыход Жаночая) я ў., які намаляваў руку дапамогі людзям, якія пацярпелі ад стыхійных бедстваў вайны.
Плюс калекцыя гістарычных і дакументальных фотаздымкаў Zdanowskich быў упершыню паказаны ў Нацыянальным музеі мастацтваў. М. Да. Чурлёніс ў Каўнасе на 6 XI 2014 - 18 Я 2015. Фотаздымкі ўвекавечаны літоўцаў, Палякі і габрэі. Хацелася б верыць,, што большасць бежанцаў перажылі ўзрушэнні вайны і выжыў - Літва - пачаў новае жыццё ў сваёй краіне ці за яе межамі.
Сустрэча з гісторыяй з дапамогай фатаграфій падымае ўсе віды пачуццяў. Таму што многія з малюнкаў прадстаўлены дзеці розных узростаў, магчыма, знойдуцца людзі, у пажылых людзей, што - ўдзячны за дар доўгага жыцця - прызнаць у фотаздымках сябе ці сваіх блізкіх.
(...) Сярэдні памер сапраўдныя фатаграфіі 11,6 Ікс 17,7 см.”
Куратар выставы Вайда Sirvydaitė-Rakutienė [Матэрыялы для прэсы HTTP вокіс://www.okis.pl/site/dla_mediow/n/1/n/1.html]

Выставу адкрыў дырэктар Ніжняй Сілезіі цэнтра Фота – Ян Барткевіч, Дырэктар Нацыянальнага мастацкага музея ў Каўнасе – Многія Освалдас Ораз RADCY – Міністр у пасольстве Літоўскай Рэспублікі ў Польшчы – Д-р Аляксандр Аўдрус Žulys.

[HTTP://www.geni.com/people/Witold-Romer/6000000015093973557]

Аб Хартвіг, што кожны чуў, хто ставіцца да фатаграфіі сур'ёзна. Гэта адзін з самых вядомых польскіх фатографаў. Сын вядомага партрэтыста, Ён паказаў, пачынаючы з ранніх трыццатых гадах дзевятнаццатага стагоддзя. Ён быў адным з першых, якія адкалоліся ад традыцыі bułhakowskiej, выпускаючы фатаграфію ідэй Булгак “сэрвітуту” фота. Хартвіг быў надзвычай рознабаковым мастаком, Ён практыкаваў розныя тыпы фатаграфіі, пейзаж, фотаздымак фігурнай, рэпартаж… Ўзнагародамі, Аўтар шматлікіх выстаў і публікацый.

Выстава “Туманны і колеру” ілюструе шырокі дыяпазон творчых фатографа. Вы знойдзеце прыгожыя, чорнае і белае, і яшчэ імпрэсіянісцкія пейзажы і абстрактныя, каляровыя фатаграфіі з канца перыяду творчасці.

[wptf id=”12″]