Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 לאמיר זיך אביסל פארמאכן 2015בליץ, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? איך טראַכטן, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

רעפּאָרטאַżאָוואַ Photography – Reflections אויף די געלעגנהייַט פון די מיטינג פון אַלט קאַרס מאָטאָקלאַססיק קאַסטלע טאָפּאַקז

19 אויגוסט 2015EXHIBITIONS, בליץ, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

אַטראַקטיוו געשעענישן שלעפּן די קראַודז, פילע פון זיי האָבן פאָטאָגראַפיק ויסריכט. זאל ס רעדן וועגן עס, ווי צו פאָטאָגראַפיע די געשעענישן, אַז דער מאַטעריאַל האט אַ ווערט פון ריפּאָרטידזש, און ער איז געווען ניט נאָר “זונטיק” אָנדענק…

ריפּאָרטידזש איז אַ קאָלעקטיוו שפּיל – זייער גוט מעלדונג זאל צונויפשטעלנ זיך פון לפּחות גוט בילדער, גדול Photo טוט ניט מאַכן, מיט אַ זאַמלונג פון בילדער פון דורכשניטלעך געבן גוט קאַווערידזש, און איינער שלעכט בילד איז ביכולת צו צעשטערן אַ גוט גאנצע.

שטריך דעם געשיכטע – עס מוזן זיין עטלעכע געשיכטע. דאָך די געשיכטע מער אָדער ווייניקער. קאַווערידזש פון דער געשעעניש איז דער געשיכטע ווייניקער, אָבער, אַ דראַמאַטיק סקיצע זאָל זיין אנגענומען. אויב עס ס קונסט עפן, איר קענען זאָגן דורך דאַטע: קומען ערשטער געסט, אָפּענס – עטלעכע “רעדע” און פּרעזענטירונג פון מחברים, וויזאַטערז צו זען די ויסשטעלונג, גרופּע דיסקוסיעס, סינז, עטלעכע יגזיבאַטאַד אַרבעט פון קונסט (אָבער אָן גוזמע, צו דו קאַטאַלאָג). איר קענען פאָקוס אויף די קינסטלער, און וואָס איז געשעעניש אַרום אים; אָדער צעטיילט אין טשאַפּטערז: קינסטלער און באאמטע, וויוערז וואַטשינג די ויסשטעלונג, לאָדן מאָראַליש און טריוויאַ… עס זענען פילע פּאַסאַבילאַטיז, איר טאָן ניט דאַרפֿן צו וויסן ווען איר טאָן קלייַבן, לאָזן ס שעפעדיק מאַטעריאַל צו שפּעטער האָבן שעפע צו קלייַבן פון.
גענומען בילדער פון די קאָנצערט, דער העלד איז יוזשאַוואַלי די מאַנשאַפֿט, און ער אָפּגעבן רובֿ ופמערקזאַמקייַט – אָבער, געדענקען, לייכט באָרד דורך פילע בילדער פון איין מאַנשאַפֿט, אָפט פֿון איין אָרט. זאל אויס וועגן פאַרשידענע פּלאַנז, פאָטאָגראַפודזשמי וילעם, טשיקאַווע אותיות און ביכייוויערז. און אויב איר פירן צו גיין באַקסטיידזש נאָך די ווייַזן, מיר האָבן אַ געלעגנהייַט צו כאַפּן “באַקקסטאַגע”.

מאָטאָקלאַססיק קאַסטלע טאָפּאַקז דעם דרויסנדיק צונויפקום פון אַלט און נייַ קאַרס. די געשעעניש אַטראַקץ קראַודז פון וויזאַטערז – אין די סוף מיר אַלע ליבע מאָטאָרינג. איך טראַכטן, אַז די ביגאַסט גרייַז וואָלט זיין צו דרייען בלויז וויכיקאַלז, קיין ענין ווי אַלט אָדער לוקסוס אַז זיי. אויב מיר ווילן צו ווייַזן אַפֿילו די מערסט, גאַלעריע וואָלט זיין הונדערטער און קוים ווער עס יז אָבעדזשרזאַłבי זיי אַלע. דאָך פאָטאָגראַפודזשמי יגזיבאַץ, און גורל פון עס, אָבער לאָזן ס ניט פּרובירן צו קאָנקורירן מיט פאָטאָגראַפיע קאַריערע – מיר האָבן קיין געלעגנהייַט צו נעמען בילדער פון גאַנצע. זאל אונדז פּרובירן צו געפינען זייער אייגן וועג פון נעריישאַן, נאָרמאַל דערקענונג גאַנץ די דעטאַילס, ומגעוויינטלעך פּערספּעקטיוו, אָפּערודזשמי טיפקייַט פון פעלד, וויוינג ווינקל. דו זאלסט נישט ויסמייַדן סזטאַפאַżו, עס אָפֿט וועריז די בילד.
אבער אויך פאָטאָגראַפודזשמי מענטשן, עטלעכע טשיקאַווע אותיות, סינז. מאל עס ס עמעצער קיוריאַסלי אנגעטאן, אין אנדערע מאל די ריי פֿאַר טרינקען אָדער אַ קינד אין אַ מאָדנע פּאָזע. דו זאלסט נישט זיין דערשראָקן צו קאָנטאַקט פאָטאָגראַפעד – מאל איר טאָן ניט באַמערקן, זיי זענען פאָטאָגראַפעד, אין אנדערע מאל סקוויטודזשą שמייכל (וויכטיק, ניט צו זיין געשפּאַנט, זאָל שמייכל ערשטער), און מאל נעמען די שפּיל, זאַפּאָזודזשą, זיי רעדן אָדער פרעגן פֿאַר ספּרעאַדינג בילדער. איר האָבן צו זיין אָפֿן… אויב עמעצער טוט ניט ווילן צו – עס מאכט קיין זינען צו שטופּן, מיר אַנטשולדיקן און רעזיגנירן (סייַדן ווערט וועגן זינד, דעמאָלט איר האָבן צו פּרובירן, אָבער, צו נעמען אַ בילד, אָבער דיסקריטלי, בראָל דינען ניט ציל). פֿאַר אַזאַ אַ גרויס און ברייט געשעעניש זאָל פייַערן עס צוויי מאָל, דער ערשטער איז נישט אַלץ באַמערקן, און אין דערצו מיר קענען איין בייפּאַס געטאן מיט איינער אָפּטיקס (אַ נאָרמאַל Zoom – אין מיין פאַל טאַמראָן 17-50 2.8), און איינער פון אנדערן (און – סאַמיאַנג 8 מם F3 5 יי פיש אויג פֿאַר אַ טוישן פון פּענטאַקס 135 2.5), וואָס סאַוועס קעסיידערדיק טוישן לענסעס.
מאָטאָקלאַססיק געשעעניש ווי עס איז ניט טאַקע קראַנאַלאַדזשי – אַ פּלאַץ פון זאכן געגאנגען אויף סיימאַלטייניאַסלי אין פילע ערטער, קיין ענין ווען איר קומען – איר זען כּמעט אַלץ. קיין לינעאַר דערציילונג, אַזוי איר האָבן צו קוקן פֿאַר אן אנדער שליסל צו די דערציילונג. עס קענען בויען באַריכט אָפּטיילונג (אַלט קאַרס, נייַ, וילעם, נאָך אַטראַקשאַנז…), און קענען מישן סוגיות, אַזוי אַז זיי זענען ינטערספּערסט מיט? די ברירה איז נישט שטענדיק גרינג.

די טראָגן איז שעפעדיק, אַזוי זיין זיכער צו אָפּשאַצונג עס און וואַרפן אַוועק ווי פיל ווי מעגלעך, אין דער ערשטער רודערן פון בילדער געראָטן – פאָקוס, באַדלי Framed (פּרובירן צו גערעטעניש אין די בינע פון גענומען אַ Photo, פראַמינג אין די לעצט, אַפֿילו אַ הויך האַכלאָטע זאָל זיין אַ לעצט ריזאָרט, נישט נאָך מיר האָבן עטלעכע לענסעס, דעמאָלט עפּעס צו טרים), צי אַזאַ נודנע, איך קיינמאָל וועט נוצן – אויך אָנווינקען, פאָטאָגראַפעד אין אַ דיסיידאַדלי ונפאַוואָראַבלע ווערטער; מיר ניטאָ ניט פּאַפּאַראָזי. עס אויך רימוווז דופּליקאַט שלי, אַפֿילו אויב זיי אַלע סימד גרויס, די לאָזן, וואָס מיינט צו זיין דער בעסטער – אנדערע קיינמאָל נוציק. און אַזוי וועט אַ פּלאַץ פון ען.

די ווייַטער שריט איז צו קלייַבן אַ סצענאַר און פֿאַר-סעלעקציע פון שלי פֿאַר פּראַסעסינג. געדרוקט מעלדעט אַנטהאַלטן עטלעכע – עטלעכע בילדער. אויף די אינטערנעט, אַזוי ניט דאַרפֿן צו באַגרענעצן – ביידע דער נעץ און וואַטשינג פאַרטראָגן מער. אבער שטענדיק געדענקען, אַז די סומע טוט נישט מאַכן די קוואַליטעט און אַפֿילו דער בעסטער ען אין גרויס קוואַנטאַטיז מידקייַט – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, עס קענען זיין צעטיילט אין עטלעכע פּאַרץ, נפּ. יעדער טייל אַ ביסל פון עפּעס אַנדערש.
אויסגאבעס אויף דער אינטערנעץ, ספּעציעל די רעפּאָרטינג, זיי טאָן ניט דאַרפן באַהאַנדלונג ווי קאַטאַלאָגז אָדער די ויסשטעלונג. עס מאכט קיין זינען צו ויסשטעלן בייַ פול האַכלאָטע – ניט גענוג, אַז קוים ווער עס יז וועט זיין אין די וואַטשינג, עס ס נאָך ויסשטעלן זיך צו פּיראַטערייַ און מיסיוס פון אונדזער ינטעללעקטואַל פּראָפּערטי, למשל, דורך די נוצן פון אויסגאבעס אָן אונדזער צושטימען. מיט די נומער פון הייַנט ס מאָניטאָרס 1024 בילדצעלן לאַנג זייַט גאַנץ גענוג. אין דערצו צו רעסיזינג, מיר מוזן ריכטיק – ווו זיי זענען אַ ביסל אָווועריקספּאָוזד אָדער ונדערעקספּאָסעד (האַרדער צו ריכטיק ונדערעקספּאָסורע) ברייטנאַס, ווייַס וואָג און אנדערע מינערווערטיק פלאַווס. בילדער מיט גרויס חסרונות מיר ניט מער האָבן – מיר האט זיי פריער.
רובֿ מגילה פֿאַר דעוועלאָפּינג / פּראַסעסינג פון דיגיטאַל בילדער האט דער פּאָטענציעל פֿאַר אַזאַ אַדזשאַסטמאַנץ און פּעקל דזשאָבס (פּעקל) – אָדער קייפל ען אין אַמאָל.

איך שטענדיק פאָטאָגראַפיע אין רוי, וועל, פירסטלי איך גרויס גענוג זיקאָרן קאָרט, און רגע בלויז רוי גיט פול פּראַסעסינג קייפּאַבילאַטיז. עס איז קיין פּראָבלעם אָדער וויוינג אָדער פֿאַר-סעלעקציע, אָדער אַפֿילו אַ פּשוט צוגרייטונג – אַ פּאָטער פּראָגראַם ירפאַנוויעוו + פּלוגינס שטיצט כמעט אַלע בילד פֿאָרמאַטירונגען.

נאָך אַ פֿאַר-סעלעקציע און אָרדענונג פון בילדער אין די סדר פון די אויסגעקליבן סצענאַר צוגאַנג פֿאַר דער סעלעקציע ווידער. זאל אונדז אָפּשאַצונג די מאַטעריאַל, טריינג צו קוקן פֿון דער פּערספּעקטיוו פון די לייענער. זאל ס ויסמעקן בילדער ווי, נישט גאַנץ וואָס ריכטן, דיוויייטינג טעקניקלי אָדער קלימאַט, אַז זאל אָנרירן עמעצער ס קלאר גוט. עס איז נישט ווערט ארויסגעבן בילדער “גאַנצע” – אין די סוף קיין איינער מיר טאָן ניט באַצאָלן פֿאַר עס. סקאָריגודזשמי סדר, אַזוי אַז אונדזער מיינונג איז געווען קלאָר און לעדזשאַבאַל. און ענדלעך, (בכלל עס ווישפול טראכטן) לאָזן אונדז פרעגן די מיינונג פון עמעצער איך וויסן.

און איצט אַ ביסל יגזאַמפּאַלז פון מאָטאָקלאַססיק קאַסטלע טאָפּאַקז:

אָרגאַניזאַציע פון אינהאַלט

וועהיקלעס – פאַרשידן שאַץ (גאַנץ, דעטאַילס, פּערספּעקטיוו…)

סינז, כאָוסטאַסיז…

atrakcje towarzyszące

מער ען דאָ (און טאָן ניט דערוואַרטן, אַז אַלץ איך געשריבן אויבן איז אָנווענדלעך אין מיין ריפּאָרטינג – עס איז גרינג צו שעפּן…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 לאמיר זיך אביסל פארמאכן 2015EXHIBITIONS, בליץ, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 לאמיר זיך אביסל פארמאכן 2015ART, בליץ, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

אין יאר 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 לאמיר זיך אביסל פארמאכן 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 לאמיר זיך אביסל פארמאכן 2015ART, בליץ, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: דזשאָאַננאַ מאָטילסקאַ-קאָמסטאַ, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”