Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Грудень 2015FLASH, ІНШИЙАндрій Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Я думаю,, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Фото – роздуми з нагоди Ралі старих автомобілів MOTOCLASSIC замок Topacz

19 Серпня 2015ВИСТАВКИ, FLASH, ІНШИЙ, ТЕХНОЛОГІЯАндрій Małyszko

Привабливі події перетягніть натовпу, багато з них мають фотообладнання. Давайте поговоримо про це, як фотографувати ці події, що матеріал має значення репортаж, і він був не тільки “Неділя” сувенір…

Репортаж є командна гра – дуже добре звіт може складатися як мінімум з хороших картин, великий фото не роблять, з колекцією картин в середньому дають хороше освітлення, і одна погана картинка здатна зіпсувати хорошу ціле.

Функція цю історію – Там повинно бути якась історія. Звичайно історія більш-менш. Охоплення заходи історія менш, Тим не менш, різке ескіз повинен бути прийнятий. Якщо це відкриття арт, Ви можете сказати, за датою: прийти перших гостей, відкриває – деякі “мова” та презентація авторів, Відвідувачі, щоб побачити виставку, Дискусії групи, сцени, деякі виставлені твори мистецтва (але без перебільшення, щоб Nie Katalog). Ви можете зосередитися на художника, і те, що відбувається навколо нього; або ділиться на глави: художники і чиновники, Глядачі дивляться виставку, Затвор моральний і дрібниці… Є багато можливостей, Вам не потрібно знати, коли ви обираєте, давайте багатий матеріал пізніше є багато, щоб вибрати з.
Фотозйомка з концерту, Герой, як правило, команда, і він присвятити найбільшу увагу – Однак, пам'ятайте,, легко нудно багатьох картин одній команді, Часто з одного місця. Випускається про різних планах, fotografujmy аудиторія, цікаві персонажі та поведінки. І якщо вам вдасться пройти за куліси після шоу, у нас є шанс, щоб захопити “за лаштунками”.

MOTOCLASSIC замок Topacz це відкритий збір старих і нових автомобілів. Подія приваблює натовпи відвідувачів – врешті-решт, ми всі любимо автомобілізму. Я думаю,, що найбільша помилка в тому, щоб стріляти тільки транспортні засоби,, незалежно від того, скільки років або задоволення, що вони. Якщо ми хочемо, щоб показати навіть, Галерея буде сотні, і навряд чи хто-небудь їх все obejrzałby. Звичайно fotografujmy експонати, і багато з нього, але давайте не намагатися конкурувати з кар'єрі фотографії – у нас немає жодних шансів, щоб сфотографуватися реклами. Давайте спробуємо знайти свій власний шлях оповіді, Стандартний визнання повний подробиці, незвичайний ракурс, operujmy глибина різкості, Кут огляду. Не уникнути sztafażu, Це часто міняється зображення.
Але також fotografujmy людей, деякі цікаві персонажі, сцени. Іноді це хтось з цікавістю, одягнені, в інших випадках черги для напоїв або дітей в смішний позі. Не бійтеся, щоб зв'язатися сфотографували – іноді ви не помітите,, вони сфотографували, В інших випадках skwitują посмішкою (важливо, щоб не бути напруженим, повинні посміхатися першим), а іноді і взяти гру, zapozują, Вони кажуть або задати для поширення зображень. Ви повинні бути відкриті… Якщо хтось не хоче, щоб – це не має ніякого сенсу, щоб підштовхнути, Ми приносимо свої вибачення та піти у відставку (якщо в тему цінності гріха, то у вас є, щоб спробувати, однак, щоб зробити знімок, але обережно, Бійки не служать ніякої мети). Для такого великого і широкого подія повинна відзначати його двічі, Перший не всі сповіщення, і, крім того, ми можемо один обхідний робиться з однією оптикою (стандартний зум – в моєму випадку Tamron 17-50 2.8), і одна від одної (і – Самя 8мм f3 5 ае риб'яче око для зміни від Pentax 135 2.5), що економить лінзи постійні зміни.
MOTOCLASSIC подія, як там насправді не хронологія – багато речей відбувається одночасно в багатьох місцях, незалежно від того, коли ви приходите – Ви бачите майже всі. Немає лінійний оповідь, Таким чином, ви повинні дивитися на інший ключ до оповіді. Він може будувати секції звіту (старі автомобілі, новий, аудиторія, Пам'яток…), і може змішати теми, так, що вони перемежовуються з? Вибір не завжди легко.

Вихід в достатку, так що не забудьте розглянути його і викинути якнайбільше, в першому ряду картин невдалих – фокус, погано оформлена (спробуйте, щоб обрізати на стадії прийняття фото, кадрування у фіналі, навіть високого дозволу має бути останнім засобом, чи не після у нас є кілька лінз, Потім щось, щоб урізати), Чи такий нудний, Я ніколи не буду використовувати – занадто інтимні, сфотографували в рішуче несприятливих умовах; ми не папараці. Він також видаляє дублікати фотографій, навіть якщо всі вони, здавалося, великий, Вони залишити, який, здається, краще – інші ніколи не корисні. І так буде багато фотографій.

Наступним кроком є вибір сценарію і попередній відбір фотографій для обробки. Друковані звіти містять кілька – кілька фотографій. В Інтернеті, так що немає необхідності обмежувати – і мережа і дивитися винести більш. Але завжди пам'ятайте,, що сума не зробити якість і навіть найкращі фотографії у великих кількостях втоми – якщо матеріал великий і його варто показати, вона може бути розділена на кілька частин, ін. кожна частина трохи щось інше.
Публікації в Інтернеті, особливо Звітність, Вони не вимагають лікування, як каталоги або виставки. Це не має ніякого сенсу піддавати при повному дозволі – недостатньо, що навряд чи хтось буде в спостереження, вона як і раніше піддавати себе піратства та зловживання нашої інтелектуальної власності, наприклад, за рахунок використання публікацій без нашої згоди. З розміром сьогоднішніх моніторів 1024 пікселів по довшій стороні цілком достатньо. На додаток до зміни розміру, ми повинні виправити – де вони злегка перетримки або недотримано (важче виправити, недодержкой) яскравість, баланс білого та інші незначні недоліки. Зображення з великими дефектами ми більше не мають – Ми кинули їх раніше.
Більшість програм для розробки / обробки цифрових зображень має потенціал для таких коригувань та пакетних завдань (партія) – або кілька фотографій відразу.

Я завжди фотографувати в RAW, воля, достатньо, по-перше, я велика карта пам'яті, і другий тільки RAW дає всі можливості по обробці. Там немає проблем ні перегляд або попереднього відбору, або навіть просто підготовка – безкоштовна програма IrfanView + плагіни підтримує практично всі формати зображень.

Після попереднього відбору і розташування зображень в порядку обраного сценарного підходу для вибору знову. Розглянемо матеріал, намагаючись виглядати з точки зору читача. Давайте видалити фотографії як, не спільна відповідності, відхиляючись технічно або клімат, які можуть порушити хтось явно добре. Не варто публікувати фотографії “реклама” – зрештою ніхто ми не платити за нього. Skorygujmy порядок, так що наш розум був ясним і чітким. І, нарешті, (Взагалі-то бажане за дійсне) давайте запитаємо думку когось я знаю,.

А тепер кілька прикладів MOTOCLASSIC замок Topacz:

організація Зміст

транспортні засоби – різно (весь, подробиці, перспектива…)

сцени, хостесс…

супутні пам'ятки

Більше фото тут (і не очікуємо,, все, що я написав вище, застосовні в моєму звітності – легко обробляти…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Може 2015ВИСТАВКИ, FLASH, ІНШИЙАндрій Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Може 2015АРТ, FLASH, ІНШИЙАндрій Małyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Роками 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Може 2015ІНШИЙАндрій Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 Квітня 2015АРТ, FLASH, ІНШИЙАндрій Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Джоанна Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”