Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Jigana, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Fotografi – reflections dina kasempetan nu Rally mobil heubeul MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 August 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Kajadian menarik sered panongton, loba di antarana boga alat fotografik. Hayu urang ngobrol ngeunaan eta, kumaha pikeun moto kajadian ieu, nu material ngabogaan nilai reportage, jeung manéhna henteu ngan “Minggu” tawis katineung…

Reportage mangrupa kaulinan tim – laporan pohara alus bisa diwangun ku gambar sahenteuna alus, gede hiji poto teu nyieun, jeung kumpulan gambar tina rata méré sinyalna alus, jeung hiji gambar bad sanggup uing sakabeh alus.

Fitur carita ieu – Teu kudu jadi sababaraha carita. Tangtu carita leuwih atawa kurang. Sinyalna kajadian carita kurang, Tapi, sketsa dramatis kudu diadopsi. Lamun éta lawang seni, Anjeun tiasa ngabejaan ku date: datang sémah kahiji, muka – sababaraha “pidato” jeung presentasi pangarang, datang nempo pameran, Group Diskusi, pamandangan, sababaraha karya exhibited seni (tapi tanpa kaleuleuwihan, ka katalog Nie). Anjeun bisa fokus dina artis, jeung naon anu lumangsung kira-kira manéhna; atawa dibagi kana bab: seniman jeung pajabat, pemirsa ningali pameran, Jepret moral jeung trivia… Aya loba kemungkinan, Anjeun teu kudu apal lamun milih, hayu urang material loba pisan engke geus nyatu milih ti.
Nyokot gambar ti konser nu, pahlawan biasana tim, sarta manéhna bakti paling perhatian – Tapi, inget, gampang bosen ku loba gambar hiji tim, remen ti hiji lokasi. Hayu kaluar ngeunaan rencana beda, panongton fotografujmy, karakter metot jeung paripolah. Tur upami Anjeun salah ngatur pikeun muka backstage sanggeus acara, urang boga kasempetan pikeun moto “backstage”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz gathering outdoor ieu mobil heubeul jeung anyar. Acara metot panongton nu datang – di ahir we sadaya cinta motoring. Jigana, yén kasalahan pangbadagna bakal némbak ngan kandaraan, euweuh urusan kumaha heubeul atawa méwah nu maranéhanana. Lamun urang hayang némbongkeun komo paling, galeri bakal ratusan jeung boro saha obejrzałby kabeh. Tangtu fotografujmy némbongkeun, jeung kavling eta, tapi hayu urang teu nyoba bersaing jeung karir fotografi – urang teu boga kasempetan pikeun nyokot gambar pariwara. Marilah urang nyoba néang jalan sorangan carita, Pangakuan standar Ngalengkepan wincik, pandang mahiwal, jero operujmy lapangan, nempo sudut. Teu nyegah sztafażu, Mindeng beda-beda gambar.
Tapi ogé fotografujmy jalma, sababaraha karakter metot, pamandangan. Kadang ayeuna teh batur curiously diasah, dina waktu nu séjén daptar lagu keur inuman atawa anak dina pasang aksi lucu. Ulah sieun ka kontak difoto – kadang teu aya bewara, aranjeunna difoto, dina waktu nu séjén skwitują seuri (penting, teu jadi tense, kudu seuri kahiji), sarta kadangkala nyokot kaulinan, zapozują, Maranéhanana ngomong atawa menta nyebarkeun Gambar. Geus jadi kabuka… Lamun batur teu hayang – ngajadikeun moal aya rasa nyorong, Urang ngahaturkeun jeung mundur (kajaba hiji patut topik dosa, mangka anjeun kudu nyoba, kumaha oge, pikeun nyokot gambar, tapi discreetly, tawuran ngawula no tujuan). Pikeun saperti acara badag sarta rupa kudu ngagungkeun eta dua kali, kahiji teu sagalana bewara, jeung sajaba urang bisa bypass single dipigawé ku hiji élmu optik (a zoom standar – di na hal Tamron 17-50 2.8), jeung hiji ti nu lian (jeung – Samyang 8mm f3 5 Pasrah lauk panon pikeun parobahan ti Pentax 135 2.5), nu ngaheéat lenses parobahan konstan.
Kajadian MOTOCLASSIC mah aya teu bener kronologi – loba hal jalan sakaligus dina loba tempat, euweuh urusan lamun datang – Nu katingali ku ampir sadayana. No naratif linear, Jadi anjeun kudu néangan konci séjén pikeun narasi. Bisa ngawangun bagian laporan (mobil heubeul, anyar, nu haladir, Atraksi tambahan…), sarta bisa campur jejer, ambéh maranéhanana anu interspersed jeung? Pilihan téh henteu salawasna gampang.

Ngahasilkeun nyaeta loba pisan, jadi, pastikeun pikeun nempoan deui jeung buang jauh salaku loba nu jéntré, di baris kahiji gambar gagal – fokus, parah dipiguraan (nyoba motong di panggung nyandak poto, framing di final, komo resolusi luhur kudu Resort pamungkas, teu sanggeus urang boga sababaraha lenses, Saterusna hiji hal ka motong), naha boring saperti, Kuring teu kungsi bakal make – teuing intim, difoto dina watesan decidedly nguntungkeun; urang geus teu paparazzi. Ogé ngaluarkeun panulisan poto, sanajan maranéhanana kabéh seemed gede, Ninggalkeun ieu, nu jigana jadi anu pangalusna – batur kungsi dipake. Jeung saterusna bakal loba poto.

Lengkah saterusna nyaeta pikeun milih hiji skenario jeung pre-pilihan poto pikeun ngolah. Laporan dicitak ngandung sababaraha – sababaraha gambar. Dina Internet, jadi teu kudu ngawates – boh jaringan jeung ningali endure leuwih. Tapi sok inget, nu jumlah teu make kualitas komo poto pangalusna dina jumlah badag kacapean – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, bisa dibagi kana sababaraha bagian, np. unggal bagian saeutik saeutik tina hal sejenna.
Publikasi di Internét, utamana maranéhanana Ngalaporkeun, Maranéhanana teu merlukeun perlakuan salaku katalog atawa pameran. Ayeuna damel moal aya rasa ka ngalaan di resolusi full – teu cukup, nu boro saha bakal di ningali nu, ayeuna teh masih ngalaan diri ka piracy jeung nyalahgunakeun intelektual urang, contona, ngaliwatan pamakéan publikasi tanpa idin urang. Jeung ukuran dina monitor dinten ieu 1024 piksel bisi panjang cukup cukup. Salian pangaturan ukuran jadi, urang kudu ngabenerkeun – tempat nu rada overexposed atawa caang teuing (harder pikeun ngabenerkeun underexposure) kacaangan, imbangan bodas jeung flaws minor séjén. Gambar jeung defects badag we henteu deui boga – Urang threw eta saméméhna.
Paling program pikeun ngamekarkeun / ngolah gambar digital boga potensi pikeun pangaluyuan saperti jeung jobs angkatan (angkatan) – atawa multiple poto sakaligus.

Kuring sok photograph di atah, kahayang, kartu memori cukup firstly I big, jeung kadua ngan atah méré kamampuhan processing full. Aya masalah boh nempoan atawa pre-pilihan, atawa komo préparasi basajan – a program IrfanView bébas + plugins ngarojong ampir sakabéh format gambar.

Sanggeus pre-pilihan jeung susunan gambar dina urutan pendekatan skenario nu dipilih seleksi deui. Marilah urang nempoan bahan, nyoba kasampak ti perspektif maca. Hayu urang mupus gambar kawas, teu total cocog, deviating téhnisna atawa iklim, nu bisa ngalanggar batur nu jelas alus. Teu patut medarkeun gambar “perkara reklameu” – di ahir saurang we teu mayar eta. Order Skorygujmy, ku kituna pikiran urang ieu jelas jeung kabaca. Sarta pamustunganana (umumna eta pamikiran wishful) hayu urang ménta pamadegan batur mah nyaho.

Jeung ayeuna sababaraha conto MOTOCLASSIC Castle Topacz:

organisasi eusi

kandaraan – rupa nembak (sakabeh, wincikan, perspektip…)

pamandangan, hostesses…

atrakcje towarzyszące

Poto More dieu (jeung teu nyangka, nu sadayana mah wrote luhur nyaeta lumaku di ngalaporkeun mah – eta gampang pikeun nanganan…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 May 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 May 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Dina taun 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 May 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”