Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Dhjetor 2015FLASH, TË TJERAAndrew Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Unë mendoj se, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Fotografi – Reflektime mbi rastin e Rally e makinave të vjetra MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 Gusht 2015Ekspozita, FLASH, TË TJERA, TEKNOLOGJIAAndrew Małyszko

Ngjarje atraktiv drag turmat, shumë prej tyre kanë pajisje fotografike. Le të flasim në lidhje me të, Si për të fotografuar këto ngjarje, se materiali ka një vlerë prej reportazhe, dhe ai nuk ishte vetëm “E diel” suvenir…

Reportazh është një lojë ekip – raport shumë të mirë mund të përbëhet nga fotografitë të paktën të mira, madhe një fotografi nuk ka të bëjë, me një koleksion të fotografive të mesatare të japin mbulim të mirë, dhe një foto e keqe është në gjendje të shkatërrojnë një tërësi të mirë.

Funksion këtë histori – Nuk duhet të jetë një histori. Sigurisht histori pak a shumë. Mbulimi i ngjarjes është historia më pak, Megjithatë, një skemë dramatike duhet të miratohet. Nëse kjo është hapja art, Ju mund të them sipas datës: vijnë mysafirët e parë, hap – disa “fjalim” dhe prezantimi i autorëve, vizitorët për të parë ekspozitën, Diskutimet në grup, skena, disa vepra të ekspozuara e artit (por pa ekzagjerim, në Katalog nie). Ju mund të përqëndrohen në të artistit, dhe atë që po ndodh rreth tij; ose e ndarë në kapituj: artistë dhe zyrtarë, shikuesit shikuar ekspozitën, Shutter moral dhe vogëlsira… Ka shumë mundësi, ju nuk keni nevojë të dini kur ju do të zgjidhni, materiale të bollshme le të më duhet shumë për të zgjedhur nga.
Marrë fotografi nga koncerti, heroi është zakonisht ekipi, dhe ai kushtojnë më shumë vëmendje – Megjithatë, mbani mend, mërzitur lehtë nga shumë fotografitë e një ekipi, shpesh nga një vend. Le jashtë rreth planeve të ndryshme, fotografujmy audiencë, karaktere interesante dhe sjelljet. Dhe në qoftë se keni arritur të shkoni në prapaskenë pas shfaqjes, ne kemi një shans për të kapur “në prapaskenë”.

MOTOCLASSIC Kalaja Topacz kjo mbledhje në natyrë e makinave të vjetra dhe të reja. Ngjarja tërheq turmat e vizitorëve – në fund, ne të gjithë duam automobilistike. Unë mendoj se, se gabimi më i madh do të jetë për të xhiruar vetëm automjetet, pa marrë parasysh se sa e vjetër apo luks që ata. Në qoftë se ne duam të tregojmë edhe më, galeri do të jetë qindra dhe vështirë se dikush obejrzałby të gjithë. Ekspozitave natyrisht fotografujmy, dhe shumë prej tij, por le të mos të përpiqet për të konkurruar me karrierën e fotografisë – ne nuk kemi asnjë shans për të marrë fotografitë e reklamave. Le të përpiqen për të gjetur mënyrën e tyre të transmetimit, Njohja Standard Plotësoni detajet, Perspektiva e pazakontë, thellësi operujmy e fushës, kënd shikimin. Mos të shmangur sztafażu, Ajo shpesh ndryshon imazhin.
Por gjithashtu fotografujmy njerëzit, disa karaktere interesante, skena. Ndonjëherë ajo është dikush veshur interesant, në raste të tjera radhë për pije ose një fëmijë në një qëndrim qesharake. Mos kini frikë për të kontaktuar fotografuar – ndonjëherë ju nuk e vërejnë, ata janë fotografuar, në raste të tjera skwitują buzëqeshje (i rëndësishëm, mos të jenë të tensionuara, duhet të buzëqeshje e parë), dhe nganjëherë të marrë në lojë, zapozują, Ata flasin ose kërkoni për përhapjen e imazheve. Ju duhet të jenë të hapura… Në qoftë se dikush nuk dëshiron të – kjo nuk ka kuptim për të nxitur, Ne kërkojmë ndjesë dhe të japë dorëheqjen (përveçse një vlerë temën e mëkatit, atëherë ju duhet të provoni, megjithatë, për të marrë një foto, por diskrete, përleshje të shërbejë asnjë qëllimi). Për të tillë një ngjarje e madhe dhe e gjerë duhet festuar atë dy herë, e para nuk është njoftim gjithçka, dhe përveç kësaj ne mund të anashkalojë vetme bëhet me një optikë (një zmadhim standarde – në rastin tim Tamron 17-50 2.8), dhe nga njëri-tjetri (dhe – Samyang 8mm F3 5 AE syri peshk për një ndryshim nga Pentax 135 2.5), e cila kursen lente të vazhdueshme të ndryshimit.
Ngjarja MOTOCLASSIC sikur nuk është me të vërtetë kronologji – shumë gjëra në vazhdim e sipër në të njëjtën kohë në shumë vende, nuk ka rëndësi se kur ju vijnë – Ju shikoni pothuajse çdo gjë. Asnjë narrative lineare, Kështu që ju duhet të shikoni për një tjetër çelës për të rrëfimit. Ajo mund të ndërtojë raportin seksion (makina të vjetra, i ri, audiencë, Tërheqjet shtesë…), dhe mund të përzierje tema, në mënyrë që ata janë të kombinohen me? Zgjedhja nuk është gjithmonë e lehtë.

Japin është e bollshme, kështu që të jetë i sigurt për të shqyrtuar atë dhe hedhin larg sa më shumë të jetë e mundur, në rreshtin e parë të fotografive të pasuksesshme – fokus, i përshtatur keq (të përpiqet të shfaqem në fazën e marrjes së një foto, inkuadrim në finale, edhe një rezolucion të lartë duhet të jetë një masë e fundit, Nuk pasi ne kemi disa lente, Pastaj diçka të shkurtojë), nëse mërzitshëm të tillë, Unë kurrë nuk do të përdorë – shumë intime, fotografuar në një drejtim vendosmërisht pafavorshme; ne nuk jemi Paparazzi. Ajo gjithashtu heq kopjuar foto, edhe në qoftë se ata të gjithë dukeshin të madh, Këto të largohet, e cila duket të jetë më e mirë – të tjerët kurrë të dobishme. Dhe kështu do një shumë të fotografive.

Hapi i ardhshëm është që të zgjidhni një skenar dhe para-përzgjedhje e fotografive për përpunim. Raportet Shtypur përmbajnë disa – disa fotografi. Në internet, kështu që nuk ka nevojë për të kufizuar – si rrjeti dhe shikuar durojnë më shumë. Por gjithmonë mos harroni, se shuma nuk e bën cilësinë dhe edhe më të mirë fotot në sasi të mëdha lodhje – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, ajo mund të ndahet në disa pjesë, np. çdo pjesë pak e diçka tjetër.
Publikime në internet, sidomos ato Raportimi, Ata nuk kërkojnë trajtim si katalogjet apo ekspozitë. Kjo nuk ka kuptim për të ekspozuar në rezolucion të plotë – nuk mjafton, që vështirë se dikush do të jetë në shikuar, është ende e vë veten në piraterisë dhe keqpërdorimin e pronën tonë intelektuale, për shembull, përmes përdorimit të botimeve pa pëlqimin tonë. Me madhësinë e vëzhguesve sotme 1024 pixels anë të gjatë mjaft e mjaftueshme. Përveç ndryshuar, ne duhet korrigjuar – ku ata janë overexposed pak ose larë (më e vështirë për të korrigjuar underexposure) shkëlqim, white balance dhe difekte të tjera të vogla. Images me defekte të mëdha ne kemi më – Ne hodhëm më parë.
Shumica e programeve për zhvillimin / përpunimin e imazheve dixhitale ka potencial për rregullime të tilla dhe punët grumbull (grumbull) – ose shumta fotografi në të njëjtën kohë.

Unë gjithmonë fotografoj në RAW, do të, kartë mjaft së pari unë e madhe kujtesa, dhe e dyta vetëm RAW jep aftësitë e plotë të përpunimit. Nuk ka asnjë problem as shikimin ose para-përzgjedhjes, apo edhe një përgatitje të thjeshtë – një IrfanView pa program + plugins mbështet pothuajse të gjitha formatet e imazhit.

Pas një para-zgjedhjen dhe rregullimin e imazheve në mënyrë të qasjes zgjedhur skenar për zgjedhjen përsëri. Le të shqyrtojë materialin, duke u përpjekur për të parë nga këndvështrimi i lexuesit. Le të fshini fotografi si, nuk totale përputhen, devijon teknikisht ose klimës, që mund të shkelë dikush është në mënyrë të qartë e mirë. Kjo nuk është me vlerë botuese fotografi “reklamat” – në fund askush nuk paguajnë për atë. Mënyrë Skorygujmy, në mënyrë që mendja jonë ishte e qartë dhe të lexueshme. Dhe në fund (Në përgjithësi ajo mendim i dëshiruar) le të kërkojë mendimin e dikujt unë e di.

Dhe tani disa shembuj të MOTOCLASSIC Castle Topacz:

organizimi i Përmbajtjes

automjetet – shtëna të ndryshme (e tërë, detalet, perspektivë…)

skena, hostesses…

atrakcje towarzyszące

Më shumë foto këtu (dhe nuk presin, se çdo gjë që kam shkruar më lart është i aplikueshëm në raportimin e mia – ajo është e lehtë për të trajtuar…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Maj 2015Ekspozita, FLASH, TË TJERAAndrew Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Maj 2015ART, FLASH, TË TJERAAndrew Małyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Në vitet e 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Maj 2015TË TJERAAndrew Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie - Vetë-portret i njeriut modern

25 Prill 2015ART, FLASH, TË TJERAAndrew Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”