Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OSTATNÉAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Myslím si, že, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa fotografie – úvahy o príležitosti Rally starých automobilov MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 August 2015VÝSTAVY, FLASH, OSTATNÉ, TECHNOLÓGIEAndrzej Malyszko

Atraktívne akcie ťahať davy, mnohí z nich majú fotografické vybavenie. Poďme si o tom pohovoriť, ako fotografovať tieto udalosti, že materiál má hodnotu reportáže, a on bol nielen “Nedeľa” suvenír…

Reportáž je tímová hra – veľmi dobrá správa môže pozostávať z aspoň dobré fotky, skvelý jednu fotografiu nerobí, so zbierkou obrazov v priemere dávajú dobré pokrytie, a jeden zlý obraz je schopný zničiť dobrou celok.

Feature tento príbeh – Tam musí byť nejaký príbeh. Samozrejme, že príbeh, viac či menej. Pokrytie akcia je príbeh menej, Mala by však byť prijaté dramatická skica. Ak je to otvorenie umenie, Môžete povedať, podľa dátumu: prichádzajú prví hostia, otvorí – niektorí “reč” a prezentácie autorov, návštevníci vidieť výstavu, Skupinovej diskusie, scény, Niektoré Vystavená umelecké diela (ale bez preháňania, nie do Katalógu). Môžete sa zamerať na umelcov, a to, čo sa deje okolo neho; alebo rozdelené do kapitol: umelci a úradníci, diváci sledujú výstavu, Shutter morálne a Trivia… Existuje mnoho možností, nemusíte vedieť, kedy sa rozhodnete, poďme bohatý materiál, ktorý neskôr mať z čoho vyberať.
Robenie snímok z koncertu, hrdina je zvyčajne tím, a on sa venovať najviac pozornosti – Pamätajte však,, ľahko nudiť mnohých obrazy jedného tímu, často z jedného miesta. Nechajte sa o rôznych plánov, fotografujmy publikum, zaujímavé postavy a správanie. A ak sa vám podarí ísť do zákulisia po show, máme šancu zachytiť “zákulisia”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz tento vonkajší stretnutie starých a nových automobilov. Udalosť priťahuje davy návštevníkov – nakoniec sme všetci milujú motorizmus. Myslím si, že, že najväčšou chybou by bolo, aby strieľať iba vozidlá, bez ohľadu na to, ako staré alebo luxus, ktorý im. Ak sa chceme ukázať aj tie, galérie by byť stovky a takmer nikto obejrzałby ich všetky. Samozrejme fotografujmy exponáty, a to v hojnej miere, ale poďme sa snažiť konkurovať photography kariérou – nemáme šancu fotiť reklamy. Pokúsme sa nájsť vlastnú cestu rozprávania, Štandardné uznanie Vyplňte podrobnosti, neobvyklý pohľad, operujmy hĺbka ostrosti, Pozorovací uhol. Nevyhýbajte sztafażu, Často menia image.
Ale tiež fotografujmy ľudí, niektoré zaujímavé postavy, scény. Niekedy je to niekto zvedavo oblečená, inokedy frontu pre nápoje alebo dieťa v smiešny póze. Nebojte sa kontaktovať fotografoval – niekedy si nevšimnete, oni sú fotografoval, Inokedy skwitują úsmevom (dôležitý, nebyť napätá, by mal úsmev ako prvý), a niekedy môže trvať hru, zapozują, Hovoria alebo požiadať o šírenie snímok. Musíte byť otvorený… Ak niekto nechce – to nemá zmysel, aby sa zasadila, Ospravedlňujeme sa a rezignovať (ibaže tematické hodnote hriechu, potom budete musieť pokúsiť, však, sa odfotiť, ale diskrétne, bitka míňala účinkom). Pre taký veľký a široký udalosť by mala dvakrát oslavovať, Prvým z nich je nie je všetko upozornenie, a navyše možno single bypass vykonané s jedným optikou (štandardný zoom – v mojom prípade Tamron 17-50 2.8), a jeden od druhého (a – Samyang 8mm f3 5 ae rybie oko pre zmenu značky Pentax 135 2.5), čo šetrí konštantný šošovky Vymeňte.
MOTOCLASSIC udalosť, ako by tam nie je naozaj chronológia – veľa vecí sa deje súčasne na mnohých miestach, bez ohľadu na to, keď príde – Vidíte takmer všetko. No lineárne rozprávanie, Takže budete musieť hľadať iné kľúč k rozprávaniu. To môže stavať Správa sekcie (starých áut, nový, publikum, Ďalšie zaujímavosti…), a môžete kombinovať témy, tak, že sa striedajú s? Voľba nie je vždy ľahké.

Výťažok je bohatá, tak sa určite skontrolovať, a zahodiť čo najviac, v prvom rade obrázkov neúspešných – ohnisko, zle zarámovaných (skúste orezať vo fáze zhotovenia fotografie, rámovanie vo finále, dokonca s vysokým rozlíšením by mal byť posledná možnosť, nie až po máme niekoľko objektívov, Potom niečo orezať), či takéto vŕtanie, Nikdy som sa používať – príliš intímne, fotografoval v rozhodne nevýhodných podmienok; nie sme paparazzi. To tiež odstraňuje duplicitné fotografie, aj keď všetci vyzerali skvele, Tieto odísť, čo sa zdá byť najlepší – iní nikdy užitočné. A tak bude veľa fotiek.

Ďalším krokom je výber scenár a predbežný výber fotografií pre spracovanie. Tlačené správy obsahujú niekoľko – viac fotografií. Na internete, takže nie je potrebné obmedziť – ako siete a sledovanie vydržať viac. Ale vždy pamätať, že suma neznamená, že kvalitu a dokonca aj najlepšie fotografie vo veľkom množstve únavy – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, to môže byť rozdelený do niekoľkých častí, np. každá časť trochu niečo iné.
Publikácie na internete, najmä tých Hlásenie, On nevyžaduje liečbu sú katalógy alebo výstavy. Nemá zmysel, aby vystaviť v plnom rozlíšení – Nestačí, že ťažko niekto bude v pozorovaní, je to stále vystavujú pirátstva a zneužívania nášho duševného vlastníctva, napríklad prostredníctvom použitia publikácií bez nášho súhlasu. S veľkosťou dnešných monitorov 1024 pixely dlhá strana dosť. Okrem zmeny veľkosti, musíme napraviť – kde sú mierne preexponované alebo podexponované (ťažšie opraviť podexponovaniu) jas, vyváženie bielej a ďalšie drobné nedostatky. Snímky s veľkými chybami sme už nemajú – Hodili sme ich skôr.
Väčšina programov rozvoja / spracovanie digitálnych obrazov má potenciál pre týchto úprav a dávkové úlohy (dávka) – alebo viac fotografií naraz.

Vždy som fotografovať vo formáte RAW, vôľa, Najskôr som dosť veľká pamäťová karta, a na druhom mieste RAW poskytuje úplné možnosti spracovania. Nie je problém ani sledovanie alebo predvýber, alebo aj jednoduchá príprava – voľný program IrfanView + pluginy podporuje prakticky všetky obrazové formáty.

Po predbežnom výbere a usporiadanie obrazov v poradí vybraného scenára postupu pre výber znova. Pozrime sa materiál, sa snaží vyzerať z pohľadu čítačky. Poďme odstrániť snímky, ako je, Nie je celkom zodpovedajúce, odchyľuje technicky alebo klímu, ktorý môže porušovať je niekto jasne dobrý. To nestojí za publikovanie fotografií “reklama” – nakoniec nikto nebudeme platiť za to. Skorygujmy objednávka, takže naša myseľ bola jasná a čitateľná. A nakoniec (Všeobecne zbožné želanie) prosme názor niekto, koho poznám.

A teraz niekoľko príkladov MOTOCLASSIC hradu Topacz:

Organizácia Obsah

Vozidlá – rôzne zábery (celý, podrobnosti, perspektíva…)

scény, hostesky…

atrakcje towarzyszące

Viac fotografií tu (a nečakajte, že všetko, čo som napísal vyššie, je použiteľná v mojom spravodajstvo – to je ľahká manipulácia…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Máj 2015VÝSTAVY, FLASH, OSTATNÉAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Máj 2015ART, FLASH, OSTATNÉAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

V rokoch 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Máj 2015OSTATNÉAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OSTATNÉAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”