Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Cred că, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Fotografie – reflecții cu ocazia Raliului de mașini vechi MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 August 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Evenimente atractive trageți mulțimile, mulți dintre ei au echipament fotografic. Hai sa vorbim despre ea, cum de a fotografia aceste evenimente, că materialul are o valoare de reportaj, și el a fost nu numai “Duminică” suvenir…

Știre este un joc de echipa – raport foarte bun poate consta din imagini cel puțin bune, mare o fotografie nu face, cu o colecție de poze cu medii da o bună acoperire, și o imagine proasta este capabil de a distruge un întreg bun.

Dispun de această poveste – Trebuie să fie o poveste. Desigur povestea mai mult sau mai puțin. Gradul de acoperire a evenimentului este povestea mai puțin, Cu toate acestea, ar trebui adoptată o schiță dramatic. Dacă e de deschidere de arta, Vă pot spune pe dată: sunt pe primul vizitatori, deschide – unele “discurs” și prezentarea autorilor, vizitatori pentru a vedea expoziția, Discuții de grup, scene, unele lucrări expuse de arta (dar fără exagerare, la katalog nie). Vă puteți concentra pe artist, și ceea ce se întâmplă în jurul lui; sau împărțit în capitole: artiști și oficiali, telespectatorii uitam de expoziție, Shutter morală și trivia… Există mai multe posibilități, nu aveți nevoie să știți atunci când vă alegeți, Să materiale abundente de a avea mai târziu o multime de a alege de la.
Fotografierea de la concert, eroul este, de obicei echipa, și el dedica cea mai mare atenție – Cu toate acestea, amintiți-vă, ușor plictisit de multe imagini de o echipă, frecvent de la o singură locație. Să despre planuri diferite, audiență fotografujmy, personaje interesante și comportamente. Și dacă reușești să duci în culise după spectacol, avem o șansă de a captura “în culise”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz această adunare în aer liber de mașini vechi și noi. Evenimentul atrage mulțimi de vizitatori – în cele din urmă cu toții iubim automobilism. Cred că, că cea mai mare greseala ar fi pentru a trage doar vehicule, indiferent cât de vechi sau de lux pe care le. Dacă vrem să arătăm chiar mai mult, galerie ar fi sute și aproape nimeni nu le obejrzałby. Exponate desigur fotografujmy, și o mulțime de ea, dar să nu încercați să concureze cu cariera de fotografie – nu avem nici o șansă de a face fotografii de publicitate. Să încercăm să găsească propria cale de narațiune, Recunoaștere Standard Completați detaliile, perspectivă neobișnuită, profunzime operujmy câmpului, unghi de vizualizare. Nu evita sztafażu, Aceasta variază de multe ori imaginea.
Dar, de asemenea fotografujmy oameni, unele personaje interesante, scene. Uneori e cineva imbracat curios, alteori coada pentru băuturi sau un copil într-o postură amuzant. Nu vă fie teamă să lua legatura cu fotografiat – uneori nu se observa, ele sunt fotografiate, la zâmbet alteori skwitują (important, să nu fie tensionate, ar trebui să zâmbet în primul rând), și, uneori, să ia jocul, zapozują, Ei vorbesc sau cere răspândirea imagini. Trebuie să fie deschise… Dacă cineva nu vrea să – nu are sens pentru a împinge, Ne cerem scuze și să demisioneze (cu excepția cazului în valoare subiect de păcat, atunci va trebui să încercați, cu toate acestea, pentru a lua o fotografie, dar discret, certa servi nici unui scop). Pentru o astfel de eveniment de mare și largă ar trebui să sărbătorim de două ori, primul nu este o notificare totul, și, în plus, putem singur by-pass face cu o optica (un zoom standard – în cazul meu Tamron 17-50 2.8), și unul din altul (și – Samyang 8mm F3 5 ae ochi de pește pentru o schimbare de la Pentax 135 2.5), care salvează lentile permanentă schimbare.
Eveniment MOTOCLASSIC ca acolo nu este cu adevărat cronologie – o mulțime de lucruri se întâmplă simultan în mai multe locuri, indiferent când ai venit – Veți vedea aproape totul. Nici narațiune lineară, Deci, va trebui să caute o altă cheie pentru a narațiunii. Se poate construi sectiunea raport (mașini vechi, nou, audiență, Atractii suplimentare…), si se poate amesteca subiectele, astfel încât acestea sunt intercalate cu? Alegerea nu este întotdeauna ușor.

Randamentul este abundent, astfel încât să fie sigur de a revizui și aruncați-l cât mai mult posibil, în primul rând de imagini nereușite – concentra, prost încadrată (încercați pentru a decupa în etapa de a lua o fotografie, încadrarea în finala, chiar și o rezoluție înaltă ar trebui să fie în ultimă instanță, nu după ce am mai multe lentile, Apoi ceva să tăiați), dacă astfel de plictisitor, Eu nu va folosi – prea intim, fotografiat într-un punct de vedere incontestabil nefavorabile; nu suntem de paparazzi. Se elimină, de asemenea, fotografii duplicat, chiar dacă acestea toate păreau mare, Acestea părăsi, care pare a fi cel mai bun – alții nu utile. Și așa va o mulțime de fotografii.

Următorul pas este de a selecta un scenariu și de pre-selecție de fotografii de prelucrare. Rapoartele tipărite conține mai multe – mai multe imagini. Pe Internet, deci nu este nevoie să se limiteze – atât în rețeaua de și vizionarea a indura mai mult. Dar amintiți-vă mereu, că suma nu face calitatea și chiar cele mai bune fotografii în cantități mari oboseală – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, acesta poate fi împărțită în mai multe părți, np. fiecare parte un pic de altceva.
Publicații pe Internet, în special a celor de raportare, Ei nu au nevoie de tratament ca cataloage sau expoziția. Nu are niciun sens pentru a expune la rezoluție maximă – nu suficient, că aproape nimeni va fi în vizionarea, este încă se expun la piraterie și abuz de proprietatea noastră intelectuală, de exemplu, prin utilizarea de publicații fără acordul nostru. Cu dimensiunea de monitoare de astăzi 1024 pixeli latura lungă destul de suficiente. În plus față de redimensionarea, trebuie să corecteze – în cazul în care acestea sunt ușor supraexpuse sau subexpuse (mai greu pentru a corecta subexpunere) strălucire, balansul de alb și alte defecte minore. Imagini cu defecte mari nu mai au – Le-am aruncat mai devreme.
Cele mai multe programe de dezvoltare / prelucrare a imaginilor digitale are potentialul de astfel de ajustări și de locuri de muncă lot (lot) – sau fotografii multiple simultan.

Am fotografia mereu în RAW, voi, carte în primul rând am mare de memorie suficient, și în al doilea rând numai RAW oferă capabilități de procesare complete. Nu este nici o problemă, fie de vizualizare sau pre-selecție, sau chiar un preparat simplu – un program gratuit IrfanView + plugin-uri suporta aproape toate formatele de imagine.

După o preselecție și dispunerea de imagini în ordinea abordării scenariului selectat pentru selecția din nou. Să ne revizuire a materialului, încercând să se uite din perspectiva cititorului. Să ștergeți imagini, cum ar fi, nu de potrivire totală, abate de vedere tehnic sau climatice, care poate viola cineva e clar bun. Nu este în valoare de publicare imagini “reclamă” – în cele din urmă nimeni nu noi nu plăti pentru asta. Skorygujmy comanda, astfel încât mintea noastră a fost clară și lizibilă. Și în final (În general, o iluzie) să cerem opinia cuiva știu.

Și acum câteva exemple de MOTOCLASSIC Castle Topacz:

organizarea de Cuprins

Vehicule – diverse fotografii (întreg, detalii, perspectivă…)

scene, hostess…

atrakcje towarzyszące

Mai multe fotografii aici (și nu te aștepta, că tot ceea ce am scris mai sus se aplică în raportarea mea – este ușor de manevrat…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 May 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 May 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

W latach 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 May 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”