Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Jeg tror, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photography – refleksjoner i anledning av Rally av gamle biler MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 August 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Attraktive arrangementer drar publikum, mange av dem har fotografisk utstyr. La oss snakke om det, hvordan å fotografere disse hendelsene, at materialet har en verdi på reportasjer, og han var ikke bare “Søndag” souvenir…

Reportasje er et lagspill – veldig god rapport kan bestå av minst gode bilder, flott ett bilde ikke gjør, med en samling av bilder av gjennomsnittlig gi god dekning, og ett dårlig bilde er i stand til å ødelegge en god helhet.

Har denne historien – Det må være noen historie. Selvfølgelig historien mer eller mindre. Dekning av hendelsen er historien mindre, Imidlertid bør en dramatisk skisse vedtas. Hvis det er kunst åpning, Du kan fortelle etter dato: kommer første gjester, åpner – noen “tale” og presentasjon av forfattere, besøkende til å se utstillingen, Gruppediskusjoner, scener, noen utstilte kunstverk (men uten overdrivelse, til nie katalog). Du kan fokusere på artist, og hva som skjer rundt ham; eller delt inn i kapitler: artister og tjenestemenn, seere se utstillingen, Shutter moralsk og trivia… Det er mange muligheter, du trenger ikke å vite når du velger, la oss rikelig materiale for å senere har nok å velge mellom.
Ta bilder fra konserten, helten er vanligvis laget, og han vie mest oppmerksomhet – Men husk, lett lei av mange bilder av ett lag, ofte fra ett sted. La ut om ulike planer, fotografujmy publikum, interessante karakterer og atferd. Og hvis du klarer å gå backstage etter showet, har vi en sjanse til å fange “backstage”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz denne utendørs samling av gamle og nye biler. Arrangementet tiltrekker seg mange besøkende – i slutten vi alle elsker bilkjøring. Jeg tror, at den største feilen ville være å skyte eneste kjøretøy, uansett hvor gammel eller luksus at de. Hvis vi ønsker å vise selv de mest, Galleriet vil være hundrevis og knapt noen obejrzałby dem alle. Selvfølgelig fotografujmy utstillinger, og mye av det, men la oss ikke prøve å konkurrere med fotografering karriere – har vi ingen mulighet til å ta bilder av reklame. La oss prøve å finne sin egen måte å forteller, Standard anerkjennelse Fullfør detaljer, uvanlig perspektiv, operujmy dybdeskarphet, visningsvinkel. Ikke unngå sztafażu, Det varierer ofte bildet.
Men også fotografujmy mennesker, noen interessante karakterer, scener. Noen ganger er det noen merkelig kledd, andre ganger køen for drinker eller et barn i en morsom positur. Ikke vær redd for å kontakte fotografert – noen ganger du ikke merker, de blir fotografert, andre ganger skwitują smil (viktig, ikke å være anspent, skulle smile først), og noen ganger ta spillet, zapozują, De snakker, eller be om å spre bilder. Du må være åpen… Hvis noen ikke ønsker å – det gir ingen mening å skyve, Vi beklager og trekke seg (med mindre et emne verdt syndens, så du må prøve, men å ta et bilde, men diskret, slagsmål tjener ingen hensikt). For et så stort og bredt arrangement bør feire den to ganger, den første er ikke alt varsel, og i tillegg kan vi enkelt bypass gjort med en optikk (en standard zoom – i mitt tilfelle Tamron 17-50 2.8), og fra hverandre (og – Samyang 8mm f3 5 ae fish eye for en endring fra Pentax 135 2.5), som sparer konstant forandring linser.
MOTOCLASSIC hendelse som det ikke er virkelig kronologi – mange ting som skjer samtidig i mange steder, uansett når du kommer – Du ser nesten alt. Ingen lineær fortelling, Så du må se etter en annen nøkkel til fortellingen. Det kan bygge rapport seksjon (gamle biler, ny, publikum, Andre severdigheter…), og kan blande temaer, slik at de er ispedd? Valget er ikke alltid lett.

Yielden er rikelig, så pass på å gå gjennom det og kaste bort så mye som mulig, i den første raden av bilder mislykkede – fokus, dårlig innrammet (prøve å beskjære på scenen for å ta et bilde, framing i finalen, selv en høy oppløsning bør være en siste utvei, ikke etter at vi har flere objektiver, Så noe å trimme), om en slik kjedelig, Jeg vil aldri bruke – for intimt, fotografert i en desidert ugunstige vilkår; vi er ikke paparazzi. Det fjerner også like bilder, selv om de alle virket bra, Disse forlate, som synes å være den beste – andre aldri nyttige. Og så vil mange bilder.

Det neste trinnet er å velge et scenario og pre-utvalg av bilder for behandling. Trykte rapporter inneholder flere – flere bilder. På Internett, så ingen trenger å begrense – både nettverket og ser tåle mere. Men husk alltid, at beløpet ikke gjøre kvaliteten og selv de beste bildene i store mengder tretthet – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, det kan deles opp i flere deler, np. hver del en liten bit av noe annet.
Publikasjoner på internett, spesielt de Rapportering, De krever ikke behandling som kataloger eller utstillingen. Det gir ingen mening å utsette på full oppløsning – ikke nok, som knapt noen vil være i titting, det er fortsatt utsetter seg for piratkopiering og misbruk av vår intellektuelle eiendom, for eksempel gjennom bruk av publikasjoner uten vårt samtykke. Med størrelsen av dagens skjermer 1024 piksler langsiden ganske nok. I tillegg til endring av størrelse, må vi korrigere – hvor de er litt overeksponert eller undereksponert (vanskeligere å korrigere undereksponering) lysstyrke, hvitbalanse og andre mindre feil. Bilder med store mangler vi ikke lenger har – Vi kastet dem tidligere.
De fleste programmer for utvikling / behandling av digitale bilder har potensial for slike justeringer og batch jobber (parti) – eller flere bilder samtidig.

Jeg har alltid fotografere i RAW, vil, det første jeg stort nok minnekort, og andre bare RAW gir fullstendige behandling evner. Det er heller ikke noe problem å vise eller forhåndsvalg, eller til og med en enkel tilberedelse – et gratis program IrfanView + plugins støtter nesten alle bildeformater.

Etter en pre-utvalg og ordning av bilder i størrelsesorden det valgte scenario tilnærming til valg igjen. La oss se på materialet, prøver å se ut fra perspektivet til leseren. La oss slette bilder som, ikke total samsvar, avvik teknisk eller klima, som kan krenke noens klart god. Det er ikke verdt publisering av bilder “annonsering” – til slutt ingen som vi ikke betaler for det. Skorygujmy rekkefølge, slik at vårt sinn var klar og leselig. Og endelig (det generelt ønsketenkning) la oss spørre den oppfatning av noen jeg kjenner.

Og nå noen eksempler på MOTOCLASSIC Castle Topacz:

organisering av Innhold

kjøretøyer – ulike skudd (hel, detaljer, perspektiv…)

scener, vertinner…

atrakcje towarzyszące

Flere bilder her (og ikke forvent, at alt jeg skrev ovenfor er aktuelt i min rapportering – det er lett å håndtere…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 May 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 May 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

I år 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 May 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”