Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Ik denk, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Fotografie – reflecties op ter gelegenheid van de Rally van oude auto's MOTOCLASSIC Kasteel Topacz

19 augustus 2015TENTOONSTELLINGEN, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Aantrekkelijke evenementen sleept de drukte, velen van hen hebben fotoapparatuur. Laten we erover praten, hoe deze gebeurtenissen te fotograferen, dat het materiaal een waarde reportage, en hij was niet alleen “Zondag” souvenir…

Reportage is een team spel – zeer goede beoordeling kan bestaan uit ten minste een goede foto's, geweldige één foto niet maken, met een verzameling van foto's van de gemiddelde geven goede dekking, en een slechte foto kan een goede geheel ruïneren.

Voorzien van dit verhaal – Er moet een verhaal. Natuurlijk is het verhaal min of meer. Dekking van het evenement is het verhaal minder, Er moet echter een dramatische schets worden vastgesteld. Als het de kunst opening, U kunt zien op datum: komen op de eerste gasten, opent – sommige “spraak” en de presentatie van de auteurs, bezoekers van de tentoonstelling te zien, Groepsdiscussies, scènes, aantal tentoongestelde kunstwerken (maar zonder overdrijving, om nie katalog). U kunt zich richten op de kunstenaar, en wat er gebeurt om hem heen; of verdeeld in hoofdstukken: kunstenaars en ambtenaren, kijkers kijken naar de beurs, Sluitertijd morele en trivia… Er zijn vele mogelijkheden, je hoeft niet te weten wanneer je kiest, laten we overvloedige materiaal om later hebben genoeg om uit te kiezen.
Nemen van foto's van het concert, de held is meestal het team, Hij besteedt de meeste aandacht – Vergeet echter niet, snel verveeld met veel foto's van een team, vaak van de ene locatie. Laat uit over de verschillende plannen, fotografujmy publiek, interessante personages en gedragingen. En als het je lukt om backstage te gaan na de show, We hebben een kans om vast te leggen “achter de coulissen”.

MOTOCLASSIC Kasteel Topacz dit outdoor verzamelen van oude en nieuwe auto's. Het evenement trekt veel bezoekers – in het einde we houden allemaal autorijden. Ik denk, dat de grootste fout zou zijn om alleen voertuigen schieten, het maakt niet uit hoe oud of luxe dat ze. Als we willen zelfs de meest tonen, galerij zou honderden en bijna niemand ze allemaal obejrzałby. Natuurlijk fotografujmy tentoonstellingen, en veel, maar laten we niet proberen te concurreren met fotografie carrière – we hebben geen kans om foto's te nemen van de reclame. Laten we proberen om hun eigen manier van vertelling vinden, Standard erkenning Vul de gegevens, ongebruikelijk perspectief, operujmy scherptediepte, kijkhoek. Heeft sztafażu niet voorkomen, Het varieert vaak het beeld.
Maar ook fotografujmy mensen, enkele interessante personages, scènes. Soms is het iemand merkwaardig gekleed, op andere momenten de wachtrij voor een drankje of een kind in een grappige pose. Wees niet bang om contact gefotografeerd worden – soms moet je niet in de gaten, ze worden gefotografeerd, op andere tijden skwitują glimlach (belangrijk, niet gespannen te zijn, moet eerst smile), en soms het spel te nemen, zapozują, Ze praten of vragen voor het verspreiden van beelden. Je moet open zijn… Als iemand niet wil – het heeft geen zin om te duwen, We verontschuldigen ons en ontslag (tenzij een onderwerp ter waarde van sin, dan moet je proberen, echter, om een foto te maken, maar discreet, brawl dienen geen enkel doel). Voor zo'n groot en breed evenement twee keer zou moeten vieren, de eerste is niet alles kennisgeving, en daarnaast kunnen we enkele bypass gedaan met een optiek (een standaard zoom – in mijn geval Tamron 17-50 2.8), en van elkaar (en – Samyang 8mm f3 5 ae fish eye voor een verandering van Pentax 135 2.5), die bespaart constante verandering lenzen.
MOTOCLASSIC evenement als er niet echt chronologie – een heleboel dingen gaande tegelijkertijd op vele plaatsen, het maakt niet uit wanneer je komt – Je ziet bijna alles. Geen lineair verhaal, Dus je moet op zoek naar een andere toets om het verhaal. Kan het rapport sectie bouwen (oude auto's, nieuw, toehoorders, Bezienswaardigheden in…), en kunt mixen onderwerpen, zodat ze afgewisseld? De keuze is niet altijd gemakkelijk.

De opbrengst is overvloedig, dus zorg ervoor om het te herzien en weg te gooien zo veel mogelijk, in de eerste rij van foto mislukte – focus, slecht omlijst (proberen te snijden in het stadium van het nemen van een foto, framing in de finale, zelfs een hoge resolutie moet een laatste redmiddel, niet nadat we hebben meerdere lenzen, Dan is er iets te trimmen), of dergelijke boring, Ik nooit zal gebruiken – te intiem, gefotografeerd in een uitgesproken ongunstige voorwaarden; we zijn niet paparazzi. Het verwijdert ook dubbele foto's, zelfs als ze leken allemaal geweldig, Deze vertrekken, die lijkt te zijn de beste – anderen nooit nuttig. En zo zal veel foto's.

De volgende stap is een scenario en voorselectie van's selecteren voor verwerking. Gedrukte rapporten bevatten een aantal – meerdere foto's. Op het internet, dus geen noodzaak om te beperken – zowel het netwerk en het kijken naar verduren meer. Maar onthoud altijd, dat het bedrag dat de kwaliteit en zelfs de beste foto's in grote hoeveelheden vermoeidheid niet maken – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, kan worden verdeeld in verschillende delen, np. elk deel een beetje van iets anders.
Publicaties op internet, vooral die Rapportage, Ze hebben geen behandeling zoals catalogi of de tentoonstelling vereisen. Het heeft geen zin om bloot te leggen bij volledige resolutie – onvoldoende, dat bijna niemand zal zijn in het spotten, het is zelf nog steeds bloot aan piraterij en misbruik van onze intellectuele eigendom, bijvoorbeeld door middel van publicaties zonder toestemming. De omvang van de huidige beeldschermen 1024 pixels lange zijde genoeg. Naast het vergroten of verkleinen, moeten we corrigeren – waar ze iets over- of onderbelicht (moeilijker om onderbelichting te corrigeren) helderheid, witbalans en andere kleine foutjes. Afbeeldingen met grote gebreken we niet langer – We gooiden ze eerder.
De meeste programma's voor het ontwikkelen / verwerking van digitale beelden heeft het potentieel voor dergelijke aanpassingen en batch jobs (partij) – of meerdere foto's tegelijk.

Ik heb altijd fotograferen in RAW, wil, allereerst wil ik groot genoeg geheugenkaart, en de tweede alleen RAW geeft volledige verwerkingsmogelijkheden. Er is geen probleem bekijken of pre-selectie, of zelfs een eenvoudige voorbereiding – een gratis programma IrfanView + plugins ondersteunt vrijwel alle beeldformaten.

Na een pre-selectie en rangschikking van beelden in de volgorde van de geselecteerde scenario aanpak voor de selectie weer. Laten we het materiaal beoordelen, proberen te kijken vanuit de lezer. Laten we foto's zoals te verwijderen, niet totaal matching, afwijkende technisch of klimaat, die in strijd iemand is duidelijk goed. Het is niet de moeite waard te publiceren foto's “adverteren” – uiteindelijk niemand we niet betalen voor het. Skorygujmy orde, zodat onze geest was duidelijk en leesbaar. En tenslotte (over het algemeen wishful thinking) Laten we vragen het advies van iemand die ik ken.

En nu een paar voorbeelden van MOTOCLASSIC Kasteel Topacz:

organisatie van de Inhoud

voertuigen – verschillende shots (geheel, Gegevens, perspectief…)

scènes, gastvrouwen…

atrakcje towarzyszące

Meer foto's hier (en verwacht niet, dat alles wat ik hierboven schreef in mijn rapportage van toepassing – Het is gemakkelijk te hanteren…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Kunnen 2015TENTOONSTELLINGEN, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Kunnen 2015KUNST, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

In de jaren 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Kunnen 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 april 2015KUNST, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”