Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Hakihea 2015Flash, KEHEAndrew Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Whakaaro ahau, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photography – whakaaro huritao i runga i te take o te Whakawhitiwhiti o waka tawhito MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 August 2015Whakaaturanga, Flash, KEHE, TECHNOLOGYAndrew Małyszko

Toia ngā ātaahua i nga mano, he tokomaha o ratou i taputapu whakaahua. Kia kōrero a pā ana te reira, me pehea ki te whakaahuatia enei ngā, e te rauemi nei he uara o te pūrongo, a ko ia e kore anake “Rātapu” manatunga…

Pūrongo ko te kēmu kapa – Kia ngā pūrongo tino pai o ngā pikitia i te iti rawa te pai, e kore e kotahi whakaahua nui hanga, ki te kohinga o ngā pikitia o tūtohi hoatu pai kapinga, a taea ki te whakangaro i te pai katoa kotahi pikitia kino he.

Ngā teie aamu – Reira me te tahi aamu. O te akoranga te aamu atu iti iho ranei. Ko te kōrero iti kapinga o te hui, Heoi, kia whāngai i te huahua whakaari. Ki te te reira whakatuwheratanga toi, Ka taea e koe te korero ki i te rā: haere mai manuhiri tuatahi, oroko – etahi “kupu” me te whakaaturanga o ngā kaituhi, manuhiri ki te kite i te whakaaturanga, Matapaki Rōpū, scenes, te tahi mau mahi whakaaturia o te toi (engari kahore he faarahiraa, ki te Katalog nie). Ka taea e koe te arotahi ki runga i te toi, a kei te tupu te mea a tawhio noa ia ia; ranei wehea ki pene: kaitoi me rangatira, kaimätakitaki matakitaki i te whakaaturanga, Marumaru morare me rahaki… He maha rave'a, e kore e koutou me ki te mohio, ina e whiriwhiri koe, kia o nui rauemi ki muri i nui ki te whiriwhiri i.
Na ka mau ia pikitia mai i te konohete, te hero ko te nuinga o te kapa, a ka huna rawatia e ia aro te nuinga – Heoi, kia mahara, ngāwari pokaia e maha pikitia o tetahi kapa, pinepine i tetahi wāhi. Kia i roto i pā ana ki ngā mahere rerekē, fotografujmy whakarongo, pūāhua ngā me ngā whanonga. A, ki te whakahaere koe ki te haere ruma i muri i te whakaaturanga, to tatou i te whai wāhi ki te hopu “ruma”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz tenei huihuinga waho o waka tawhito, me te hou. Ko te hui tohoakii mano o manuhiri – i roto i te mutunga e aroha ana tatou katoa Motoring. Whakaaro ahau, e riro te hape nui ki te kopere waka anake, noa'tu te tau papai ranei e ratou. Ki te hiahia tatou ki te whakaatu noa i te tino, e taiwhanga rau, me te whakauaua obejrzałby tangata ratou katoa. Whakaaturanga o te akoranga fotografujmy, me te rota o te reira, engari kia a kore tamata ki te whakataetae ki te whakaahua mahi – to tatou kahore faingamālie ki te tango pikitia o te pānuitanga. Kia tamata tatou ki te kitea to ratou ara ake o te kōrero, Āhukahuka Paerewa Whakaotia te kōrero, tirohanga rerekē, hohonu operujmy o te mara, mātakitaki koki. Kaua e ape i sztafażu, Mea pinepine rerekē te whakapakoko.
Ko fotografujmy iwi hoki, ētahi pūāhua ngā, scenes. I te tahi taime whakairohia ngā tangata taka ana e ia, i te tahi atu mau taime i te rārangi mō inu he tamaiti i roto i te mana- rerekē ranei. Kaua e wehi ki te whakapā atu whakaahuatia – te tahi mau taime e kore koutou e kite, e whakaahuatia ratou, i ataata tahi atu mau taime skwitują (nui, kaua ki te e kukū, kia ataata tuatahi), a te tahi mau taime te tango i te kēmu, zapozują, Kōrero ratou ui mō te horahanga whakapakoko ranei. Whai koe ki te kia tuwhera… Ki te kore e hiahia te tangata ki te – hanga ana e ia e kore tikanga ki te pana, Tatarahapa tatou, ka rihaina (te kore te utu kaupapa o te hara, ka whai koe ki te tamata, Heoi, ki te tango i te pikitia, engari mohio, whawhai mahi kahore whakaaro). Kia hoki taua i te hui nui, me te whānui e rua whakanui te reira, e kore ko te tuatahi nga mea katoa pānui, a roto i te tua e taea karo kotahi mahi matou ki tetahi tuku kōrero (he topa paerewa – i roto i toku take Tamron 17-50 2.8), a tetahi i tetahi (a – Samyang 8mm F3 5 ika kanohi AE mo te huringa i Pentax 135 2.5), e whakaora huringa arotahi tamau.
E kore ko MOTOCLASSIC hui rite reira tino fakahokohoko – te rota o te mea e haere ana i runga i te wā kotahi i roto i nga wahi maha, noa'tu, no te haere mai koe – Kite koe i tata nga mea katoa. Kāore he kōrero rārangi, Na whai koe ki te titiro mo tetahi kī ki te kōrero. Ka taea e hanga te reira i wāhanga pūrongo (waka tawhito, hou, whakarongo, Wae tahi atu…), a taea te uru kaupapa, na e whakauruurutia ratou ki? E kore te mea ohie te kōwhiringa.

Ko te tukua he nui, na kia mohio ki te arotake i te reira, ka maka atu rite ki te nui e taea, i roto i te rarangi tuatahi o te pikitia kāore i – arotahi, kino tatai (tamata ki katohia i te atamira o te tango i te whakaahua, te hanga i roto i te whakamutunga, ara kia tētahi PNG taumira he parepare whakamutunga, e kore i muri i to tatou rave rahi arotahi, Na ki te tahi mea mahi ki te whakapai), ahakoa taua hōhā, Ahau e kore e whakamahi – takahoa rawa, whakaahuatia i roto i te ngā decidedly kino; e kore tatou e paparazzi. Te reira tango ai hoki i ngā whakaahua tārite, ara, ki te whakaaro nui ratou katoa, Enei waiho, e te mea ki te hei i te pai – ētahi atu e kore whai hua. Na ka pera e te rota o te whakaahua.

Ko te taahiraa i muri mai ko te ki te tīpako i te horopaki me te kōwhiringa-mua o te whakaahua mō te tukatuka. Roto e rave rahi pūrongo Printed – e rave rahi pikitia. I te Internet, kia kahore he take ki te fakangatangata – e rua te whatunga me te matakitaki mau atu. Engari kia mahara ki nga wa katoa, e kore e te nui e hanga te kounga, me te ara i te whakaahua pai i roto i nui rohirohi rahinga – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, Ka taea te wehea te reira ki te maha nga wahi, NP. ia wahi he iti moka o te tahi mea atu.
Publications i runga i te Ipurangi, rawa te hunga pūrongo, E kore e ratou e rapu maimoatanga rite putumōhio te whakaaturanga ranei. Hanga reira kahore he tikanga ki te maka atu i taumira tonu – e kore e nui, ka waiho e tapoko o te tangata i roto i te tiaki, ngā fakae'a tonu te reira ia ratou ki te tāhae me te faaino i to tatou taonga hinengaro, hei tauira, i roto i te whakamahi o ngā tānga, kahore to matou whakaaetanga. Ki te rahi o te aroturuki o teie mahana 1024 pika tino nui te taha roa. I tua atu ki te huritanga rahinga, e ti'a ia tatou fakatonutonu – te wahi e paku rehurehu ratou ranei underexposed (uaua ki te whakatika i underexposure) wherikotanga, toenga ma me ētahi atu kohakore iti. Images ki koha nui tatou kore i – Maka matou ratou mua.
Te nuinga o ngā hōtaka mō te whakawhanake i / tukatuka o whakapakoko mamati nei te pūmanawa mō te taua whakatikatika me mahi puranga (puranga) – ranei whakaahua maha i te wā kotahi.

Whakaahuatia tonu ahau i roto i RAW, e, kāri mahara nui tuatahi nui ahau, a ka homai tuarua anake RAW kaha tukatuka tonu. Kahore he raruraru rānei mātakitaki ranei kōwhiringa-mua, ara he teuteu ohie ranei – he IrfanView hōtaka free + tautoko mono tata katoa hōputu image.

I muri i te kōwhiringa i mua i-me te whakaritenga o whakapakoko i roto i te raupapa o te huarahi horopaki tīpakohia mo te tīpakonga ano. Kia arotake tatou i te rauemi, e ngana ana ki te titiro i te tirohanga o te kaipānui. Kia muku pikitia rite o, e kore ōrite katoa, raa'tu tū āhuarangi ranei, te taua te tangata kia ofati mārama pai. Ehara i te mea utu whakaputa pikitia “pānuitanga” – i roto i te mutunga kore tetahi e kore matou e te utu mo te reira. Skorygujmy tikanga, na ko mārama, me te mārama to tatou feruriraa. Na rawa (te tikanga reira bera) kia tatou ui te whakaaro o te tangata e matau ana ahau ki.

Na inaianei te tahi mau hi'oraa o MOTOCLASSIC Castle Topacz:

whakahaere o tirotiro

waka – ngā matā (katoa, taipitopito, tirohanga…)

scenes, hostesses…

atrakcje towarzyszące

Whakaahua atu i konei (e kore e ka e mahara, Ko e hāngai ana i roto i toku pūrongo e nga mea katoa i tuhituhi ahau ki runga ake – e mea ohie ki te hapai i…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Haratua 2015Whakaaturanga, Flash, KEHEAndrew Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Haratua 2015ART, Flash, KEHEAndrew Małyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

I roto i te tau 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Haratua 2015KEHEAndrew Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, Flash, KEHEAndrew Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”