Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Decembris 2015FLASH, CITIAndrew Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Es domāju, ka, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photography – pārdomas par godu rallija veco auto MOTOCLASSIC pils Topacz

19 Augusts 2015IZSTĀDES, FLASH, CITI, TECHNOLOGYAndrew Małyszko

Pievilcīgas notikumi velciet pūļus, daudzi no viņiem ir fotogrāfiskās iekārtas. Parunāsim par to, Kā nofotografēt šo notikumu, ka materiāls ir vērtība reportāža, un viņš bija ne tikai “Svētdiena” suvenīrs…

Reportāža ir komandas spēle – ļoti labs ziņojums var būt vismaz labas bildes, liels vienu foto nepadara, ar savākšanas bildes vidējais dot labu pārklājumu, un viens slikts attēls spēj sagraut labu veselumu.

Iezīme šo stāstu – Ir jābūt daži stāsts. Protams stāsts vairāk vai mazāk. Pārklājums pasākuma ir stāsts mazāk, Tomēr dramatisks skice jāpieņem. Ja tā ir māksla atklāšana, Jūs varat pateikt pēc datuma: nākt pirmos viesus, Atveras – daži “runa” un prezentācija autoru, apmeklētājiem apskatīt izstādi, Grupas diskusijas, ainas, daži izstādīti mākslas darbi (bet bez pārspīlējumiem, līdz nie Katalog). Jūs varat koncentrēties uz mākslinieka, un to, kas notiek ap viņu; vai sadalīts nodaļās: mākslinieki un ierēdņi, skatītājiem skatoties izstādi, Shutter morāles un nieki… Ir daudzas iespējas, Jums nav nepieciešams zināt, kad jūs izvēlaties, pieņemsim bagātīgs materiāls vēlāk ir daudz, no kuriem izvēlēties.
Ņemot bildes no koncerta, varonis ir parasti komanda, un viņš veltīt vislielāko uzmanību – Tomēr atcerieties, viegli garlaicīgi ar daudziem attēliem vienas komandas, bieži no vienas vietas. Izpļāpāt par dažādiem plāniem, fotografujmy auditorija, interesanti rakstzīmes un uzvedība. Un, ja jums izdodas iet aizkulisēs pēc izrādes, mums ir iespēja, lai attēlotu “aizkulišu”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz šis ārā vākšana veco un jauno automašīnu. Pasākums piesaista pūļus apmeklētāju – galu galā mēs visi mīlam braukšanu. Es domāju, ka, ka lielākā kļūda būtu šaut tikai transportlīdzekļus, nav svarīgi, cik vecs vai luksus ka tie. Ja mēs vēlamies parādīt pat visvairāk, galerija varētu būt simtiem un diez vai kāds obejrzałby tos visus. Protams fotografujmy eksponāti, un daudz no tā, bet pieņemsim nav mēģināt konkurēt ar fotogrāfiju karjeru – mums nav iespēju veikt bildes no reklāmas. Ļaujiet mums mēģināt atrast savu ceļu no stāstījuma, Standard atzīšana Pabeigt informāciju, neparasts perspektīva, operujmy asuma dziļums, skatīšanās leņķis. Neizvairījās sztafażu, Tā bieži mainās attēlu.
Bet arī fotografujmy cilvēkus, daži interesanti rakstzīmes, ainas. Dažreiz tas ir kāds savādi ģērbies, citreiz rindā uz dzērieniem vai bērnu smieklīgi pozā. Nebaidieties sazināties fotografēja – Dažreiz jums nav paziņojums, viņi fotografēja, citreiz skwitują smaidu (svarīgs, nebūt saspringta, būtu smaids vispirms), un reizēm ņem spēli, zapozują, Viņi runā vai lūgt izplatīt attēlus. Jums ir jābūt atvērtiem… Ja kāds nevēlas – nav jēgas virzīt, Mēs atvainojamies un atkāpties no amata (ja tematiskais vērtu grēka, tad jums ir izmēģināt, tomēr, lai fotografētu, bet diskrēti, kautiņš nekādas nozīmes). Par šāda liela un plaša notikumu vajadzētu svinēt divreiz, Pirmais nav viss paziņojums, un turklāt mēs varam single apvedceļš izdarīt ar vienu optiku (standarta tālummaiņas – manā gadījumā Tamron 17-50 2.8), un viens no otra (un – Samyang 8mm f3 5 ae zivs acs par izmaiņām no Pentax 135 2.5), kas ietaupa nepārtraukti mainās lēcas.
MOTOCLASSIC notikums, piemēram, tur nav īsti hronoloģija – daudzas lietas notiek vienlaicīgi daudzās vietās, neatkarīgi no tā, kad jūs nākt – Redzi gandrīz viss. Nē lineārā stāstījuma, Tātad jums ir meklēt citu atslēgu stāstījuma. To var veidot atskaites sadaļu (veci automobiļi, jauns, audience, Vēl atrakcijas…), un var sajaukt tēmas, lai tie mijas ar? Izvēle ne vienmēr ir viegli.

Raža ir bagātīgs, tāpēc pārliecinieties, lai pārskatītu, un mest prom, cik vien iespējams, pirmajā rindā bildes neveiksmīgo – fokuss, slikti rāmjiem (mēģināt apgriezt stadijā ņemot foto, kadrēšanas finālā, pat augstas izšķirtspējas būtu pēdējais līdzeklis, ne pēc mums ir vairāki lēcas, Tad kaut apdares), vai šāda boring, Es nekad izmantot – pārāk intīms, fotografēja visnotaļ nelabvēlīgiem nosacījumiem; mēs neesam paparaci. Tas arī novērš dublēt fotogrāfijas, pat tad, ja viņi visi šķita lieliski, Tie atstāj, kas, šķiet, ir labākais – citi nekad noderīgas. Un tā būs daudz fotogrāfiju.

Nākamais solis ir izvēlēties scenāriju un iepriekšēju izvēli fotogrāfiju apstrādei. Printed ziņojumi satur vairākas – vairākas bildes. Par internetu, tāpēc nav nepieciešams ierobežot – gan tīkla un skatoties izturēt vairāk. Taču vienmēr atcerieties, ka summa nepadara kvalitāti un pat labākās fotogrāfijas lielos daudzumos nogurumu – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, tas var tikt sadalīta vairākās daļās, np. katra daļa mazliet kaut ko citu.
Publikācijas internetā, jo īpaši tiem Ziņojumi, Tām nav nepieciešama ārstēšana, katalogiem vai izstādē. Nav jēgas pakļaut ar pilnu izšķirtspēju – Nepietiek, ka diez vai kāds būs vērošana, tas joprojām pakļauj sevi pirātismu un nelikumīgu izmantošanu mūsu intelektuālā īpašuma, piemēram, izmantojot publikācijas bez mūsu piekrišanas. Ar izmēru šodienas monitoru 1024 pikseļi ilgi sānu pilnīgi pietiekami. Papildus izmēru maiņas, mums ir jālabo – ja tie ir nedaudz izteikti vai nepietiekami (grūtāk labot nepietiekamas ekspozīcijas) spilgtums, baltā balanss un citas nelielas kļūdas. Attēlus ar lieliem defektiem mums vairs nav – Mēs iemeta tos agrāk.
Lielākā daļa programmas izstrādē / digitālo attēlu apstrādes ir potenciāls šādu korekciju un partijas darbu (partijas) – vai vairākas fotogrāfijas uzreiz.

Es vienmēr fotografēt RAW, griba, pietiekami pirmkārt, es lielas atmiņas kartes, un otrais tikai RAW dod pilnu apstrādes iespējas. Nav problēmu nu skatīšanās vai sākotnēju atlasi, vai pat vienkāršu preparāts – bezmaksas programma Irfanview + plugins atbalsta gandrīz visas attēlu formātus.

Pēc iepriekšējas atlases un izkārtojuma attēlus no izvēlētā scenārija pieejas atlases kārtībā atkal. Ļaujiet mums pārskatīt materiāls, mēģina meklēt no viedokļa lasītājs. Pieņemsim dzēst attēlus, piemēram,, nav pilnīgs saskaņošana, novirzes tehniski vai klimata, ka var pārkāpt kāds ir skaidri labs. Tas nav vērts publicēt attēlus “reklāma” – jo galu galā neviens mums nav jāmaksā par to. Skorygujmy pasūtījums, tā ka mūsu prāts bija skaidrs un salasāms. Un visbeidzot (Parasti tas karojošs domāšanu) Lūgsim viedokli kāds es zinu.

Un tagad daži piemēri, MOTOCLASSIC pils Topacz:

organizēšana Saturs

transportlīdzekļi – dažādas šāvienu (viss, detaļas, perspektīva…)

ainas, saimnieces…

atrakcje towarzyszące

Fotogalerija šeit (un negaida, ka viss, ko es rakstīju iepriekš, ir piemērojams manā ziņošanu – tas ir viegli rīkoties…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Maijs 2015IZSTĀDES, FLASH, CITIAndrew Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeušs Mazoveckis 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Richard Kopec ir miris.

13 Maijs 2015ART, FLASH, CITIAndrew Małyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

W latach 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Maijs 2015CITIAndrew Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 Aprīlis 2015ART, FLASH, CITIAndrew Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”