Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, KITARobertas Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Manau, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa fotografija – svarstymai dėl iš senų automobilių MOTOCLASSIC pilies Topacz ralio proga

19 August 2015PARODOS, FLASH, KITA, TECHNOLOGIJARobertas Malyszko

Patrauklios įvykiai vilkite minios, daugelis iš jų turi fotografijos įrangą. Pakalbėkime apie tai, Kaip fotografuoti šiuos įvykius, kad medžiaga turi vertę reportažo, ir jis buvo ne tik “Sekmadienis” suvenyras…

Reportažas yra komandinis žaidimas – labai geras pranešimas gali būti sudarytas iš ne mažiau kaip gerų nuotraukų, puikus viena nuotrauka netampa, su nuotraukomis vidutiniškai kolekcijos suteikia gerą aprėptį, ir vienas blogas vaizdas gali sugadinti gerą visumą.

Žanras šią istoriją – Turi būti tam tikras istorija. Žinoma istorija daugiau ar mažiau. Duomenys apie renginį istorija mažiau, Tačiau turėtų būti priimtos dramos eskizas. Jei tai menas atidarymas, Galite pasakyti pagal datą: ateiti pirmuosius svečius, atsidaro – keletas “kalbos” ir pateikimas autorių, lankytojai gali pamatyti parodą, Grupės Diskusijos, scenos, kai eksponuojami meno kūriniai (bet be jokių išimčių, kad nie katalogas). Galite sutelkti dėmesį į menininko, ir tai, kas vyksta aplink jį; arba padalintas į skyrius: menininkai ir pareigūnai, žiūrovams žiūrėti parodą, Užrakto moralinę ir smulkmenos… Yra daug galimybių, Jums nereikia žinoti, kada jūs pasirinkti, tegul gausu medžiaga vėliau yra daug pasirinkti iš.
Fotografavimas iš koncerto, herojus paprastai yra komanda, ir jis skiria daugiausia dėmesio – Tačiau atminkite,, lengvai nuobodu daug nuotraukų vienoje komandoje, dažnai iš vienos vietos. Leiskite sužinoti apie įvairių planų, fotografujmy auditorija, Įdomios simbolių ir elgsenos. Ir jei pavyks eiti užkulisiuose po pasirodymo, mes turime galimybę įamžinti “užkulisinis”.

MOTOCLASSIC pilis Topacz tai lauko rinkimas senų ir naujų automobilių. Renginys pritraukia minias lankytojų – galų gale mes visi mėgsta automobilininkų. Manau, kad didžiausia klaida būtų šaudyti tik tos transporto priemonės, nesvarbu, kaip senas ar prabangos, kad jie. Jei norime parodyti net labiausiai, Galerija būtų šimtai ir vargu ar kas nors juos visus obejrzałby. Žinoma fotografujmy eksponatai, ir daug juo, bet tegul nebando konkuruoti su fotografijos karjerą – mes neturime galimybės fotografuoti reklamai. Leiskite mums pamėginti rasti savo būdą pasakojimo, Standartinė pripažinimas Užpildykite informaciją, neįprasta perspektyva, operujmy gylio, matymo kampas. Negalima išvengti sztafażu, Ji dažnai keičia įvaizdį.
Bet taip pat fotografujmy žmones, keletas įdomių simbolių, scenos. Kartais tai kažkas keista apsirengęs, kitu laiku gėrimų eilė arba juokinga kelti vaikų. Nebijokite susisiekti fotografavo – kartais nepastebi, jie yra fotografuojami, kitu metu skwitują šypsena (svarbus, negali būti įtempta, turėtų šypsotis pirmas), o kartais imtis žaidimą, zapozują, Jie kalba arba prašyti vaizdus plinta. Turite būti atvira… Jei kas nors nenori – nėra prasmės stumti, Mes atsiprašyti ir atsistatydinti (nebent temą vertės nuodėmės, tada jūs turite, tačiau pabandyti, jei norite fotografuoti, bet nepastebimai, bartis prasmės). Juk tokie dideli ir platus renginys turėtų švęsti jį du kartus, Pirmasis yra ne viskas pranešimas, ir, be to, mes gali vieno šuntavimo padaryta su vienu optika (standartinis priartinimas – mano atveju Tamron 17-50 2.8), ir vienas nuo kito (ir – Samyang 8mm F3 5 AE žuvies akis už iš Pentax kaita 135 2.5), kuris taupo nuolatinės kaitos lęšius.
MOTOCLASSIC įvykis, kaip ten yra tikrai ne chronologija – daug dalykų vyksta tuo pačiu metu daugelyje vietų, nesvarbu, kada tu atėjai – Jūs matote beveik viską. Ne linijinis pasakojimas, Taigi, jūs turite ieškoti kito rakto į pasakojimo. Jis gali sukurti ataskaitą skyrių (senus automobilius, Naujas, auditorija, Lankytini objektai…), ir galite maišyti pranešimų, kad jie yra trumpo? Pasirinkimas yra ne visada lengva.

Derlius yra gausus, todėl įsitikinkite, kad jį peržiūrėti ir išmesti, kiek įmanoma, pirmoje eilėje nuotraukų nesėkmingų – fokusas, blogai suformuotas (pabandyti apkarpyti ne iš fotografavimo etape, suformulavimas, galutinis, net aukštos raiškos turėtų būti paskutinė išeitis, ne, kai mes turime keletą lęšius, Tada kažkas apdaila), ar toks nuobodi, Aš niekada naudoti – per intymus, fotografuotas neabejotinai nepalankių sąlygų; mes ne Paparazzi. Ji taip pat pašalina pasikartojančius nuotraukų, net jei jie visi atrodė puikus, Tai palikti, kuris, atrodo, geriausiai – kiti niekada Naudingos. Ir taip bus daug nuotraukų.

Kitas žingsnis yra pasirinkti scenarijų ir iš anksto pasirinkti nuotraukas perdirbimo. Spausdintos ataskaitos yra kelios – keletas nuotraukos. Dėl interneto, todėl nereikia apriboti – tiek tinklo ir žiūrėti ištverti daugiau. Bet visada prisiminti, kad suma netampa kokybę ir net geriausias nuotraukas dideliais kiekiais nuovargis – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, jis gali būti suskirstyti į keletą dalių, NP. kiekviena dalis šiek tiek kažkas.
Leidiniai internete, ypač tiems Ataskaitos, Jie nereikalauja gydymo kaip katalogai ar parodos. Nėra jokios prasmės atskleisti visu rezoliucijos – nepakanka, kad vargu ar kas nors bus į stebėjimo, jis vis dar apsiginti nuo piratavimo ir piktnaudžiavimo mūsų intelektinės nuosavybės, Pavyzdžiui, per publikacijas naudoti be mūsų sutikimo. Su šiandienos monitorių dydžio 1024 pikselių ilgio pusė gana pakankamai. Be to, dydžio keitimas, turime informacija – kur jie yra šiek tiek overexposed arba buvo nepakankamai (sunkiau ištaisyti nepakankamo) ryškumas, baltos spalvos balansas ir kiti smulkūs trūkumai. Vaizdai su dideliais defektais mes nebeturi – Mes išmetė juos anksčiau.
Dauguma programų plėtoti / skaitmeninių vaizdų apdorojimo turi tokių patikslinimų ir partijų darbo vietų potencialą (partija) – ar kelias nuotraukas vienu metu.

Aš visada fotografuoti RAW, valia, Pirma aš pakankamai didelis atminties kortelė, ir antra tik RAW suteikia visas perdirbimo pajėgumus. Nėra problemų arba peržiūrėti arba pirminės atrankos, ar net paprastas paruošimas – nemokama programa IrfanView + įskiepių palaiko beveik visus vaizdo formatus.

Po išankstinės atrankos ir išdėstymo vaizdus pasirinkto scenarijaus metodo parinkimo tvarka vėl. Leiskite mums peržiūrėti medžiagą, bando surasti iš skaitytuvo požiūriu. Leiskite ištrinti nuotraukas, kaip, ne viso atitikimo, nukrypsta techniškai ar klimatas, kurie gali pažeisti kažkas yra aiškiai geras. Tai nėra verta publikuoti nuotraukas “reklaminis” – pabaigoje niekas mums nereikia mokėti už jį. Skorygujmy kad, kad mūsų protas buvo aiškus ir įskaitomas,. Ir, galiausiai (Paprastai tai pageidautinas) prašykime, kad kažkas nuomonę aš žinau.

O dabar keletas pavyzdžių MOTOCLASSIC pilies Topacz:

organizavimas Turinys

transporto priemonės – Įvairios nuotraukos (visa, detalės, perspektyva…)

scenos, palydovai…

atrakcje towarzyszące

Daugiau nuotraukų čia (ir nereikia tikėtis,, kad viskas parašiau aukščiau yra taikomas mano atskaitomybės – ji yra lengva valdyti…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 May 2015PARODOS, FLASH, KITARobertas Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 May 2015ART, FLASH, KITARobertas Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Tais metais 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 May 2015KITARobertas Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, KITARobertas Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”