Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 დეკემბერი 2015FLASH, სხვაანდრია Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? მე ვფიქრობ, რომ, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa ფოტოგრაფია – მოსაზრებები დღესთან დაკავშირებით აქცია ძველი მანქანები MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 აგვისტო 2015გამოფენები, FLASH, სხვა, TECHNOLOGYანდრია Małyszko

მიმზიდველი მოვლენების გადაიტანეთ ხალხი, ბევრი მათგანი ფოტოგრაფიული აღჭურვილობა. მოდით ვისაუბროთ ეს, როგორ ფოტოსურათის ამ მოვლენების, რომ მასალა აქვს მნიშვნელობა რეპორტაჟი, და ის არ იყო მხოლოდ “კვირა” სუვენირების…

რეპორტაჟი არის გუნდური თამაში – ძალიან კარგი ანგარიში შეიძლება შედგებოდეს მინიმუმ კარგი სურათები, დიდი ფოტო არ მიიღოს, კრებული სურათები საშუალო მისცეს კარგი დაფარვის, და ერთი ცუდი სურათი შეუძლია ჩაშლის კარგი მთელი.

მხატვრული ეს ამბავი – უნდა იყოს რაღაც ამბავი. რა თქმა უნდა, ეს ამბავი მეტ-ნაკლებად. დაფარვის ღონისძიების ამბავი ნაკლები, თუმცა, დრამატული ესკიზის უნდა იყოს მიღებული. თუ ეს ხელოვნების გახსნა, თქვენ შეგიძლიათ თქვათ, თარიღი: მოდის პირველი სტუმარი, ხსნის – ზოგიერთი “სიტყვის” და პრეზენტაცია ავტორები, სია იხილეთ გამოფენა, ჯგუფი დისკუსიები, სცენები, ზოგიერთი გამოფენილი ნამუშევრები (მაგრამ ყოველგვარი გაზვიადების გარეშე, რომ nie ის კატალოგი). თქვენ შეგიძლიათ ფოკუსირება მხატვარი, და რა ხდება მის გარშემო; ან დაყოფილია თავები: მხატვრები და თანამდებობის პირები, მაყურებელი თვალს გამოფენა, Shutter მორალური და trivia… არსებობს უამრავი შესაძლებლობები, თქვენ არ უნდა იცოდეს, როდესაც თქვენ აირჩიონ, მოდით უხვი მასალა მოგვიანებით გაქვთ უამრავი არჩევანი.
იმის სურათები კონცერტიდან, გმირი არის, როგორც წესი, გუნდი, და მან უკვე ყველაზე მეტი ყურადღება – თუმცა გახსოვდეთ,, ადვილად შეწუხებული ბევრი სურათები ერთი გუნდი, ხშირად ერთ ადგილას. მოდით სხვადასხვა გეგმები, fotografujmy აუდიტორია, საინტერესო პერსონაჟები და ქცევა. და თუ მოახერხებს წასვლა კულუარული შემდეგ შოუ, ჩვენ გვაქვს შანსი ხელში “კულუარული”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz ამ გარე შეკრება ძველი და ახალი მანქანები. ღონისძიება იზიდავს ბრბო სია – საბოლოოდ, ჩვენ ყველა მიყვარს აუტომობილების. მე ვფიქრობ, რომ, რომ ყველაზე დიდი შეცდომა იქნება გადაღება მხოლოდ მანქანები, არ აქვს მნიშვნელობა, რამდენი წლის და ფუფუნება, რომ ისინი. თუ ჩვენ გვინდა, რომ ნახოთ კი ყველაზე, გალერეა იქნება ასობით და ძნელად ვინმეს obejrzałby მათ ყველა. რა თქმა უნდა, fotografujmy ექსპონატები, და უამრავი იგი, მაგრამ მოდით არ ცდილობენ კონკურენციას ფოტოგრაფია კარიერა – ჩვენ არ გვაქვს შანსი ვახდენთ სარეკლამო. მოდით ცდილობენ იპოვოს საკუთარი გზა თხრობის, სტანდარტული აღიარება შეავსოთ დეტალები, უჩვეულო პერსპექტივა, operujmy სიღრმეზე, კუთხე. ნუ თავიდან აცილების sztafażu, ეს ხშირად მერყეობს სურათი.
მაგრამ ასევე fotografujmy ადამიანი, რამდენიმე საინტერესო პერსონაჟი, სცენები. ზოგჯერ ის ვინმე საინტერესოა ჩაცმული, სხვა დროს მდგომ სასმელების ან ბავშვის სასაცილო უქმნის. არ შეგეშინდეთ დავუკავშირდეთ გადაიღო – ზოგჯერ თქვენ არ შეამჩნია, ისინი გადაიღო, სხვა დროს skwitują ღიმილი (მნიშვნელოვანი, არ უნდა იყოს დაძაბული, უნდა ღიმილი პირველი), და ზოგჯერ თამაში, zapozują, ისინი საუბრობენ ან ითხოვენ გავრცელების სურათები. თქვენ უნდა იყოს ღია… თუ ვინმეს არ სურს – აზრი არ აქვს, დააყენებს, ბოდიშს და გადადგეს (თუ თემის ღირს ცოდვა, მაშინ თქვენ უნდა ვეცადოთ, თუმცა, მიიღოს სურათი, მაგრამ გონივრულად, brawl არანაირ მიზანს არ ემსახურება). ასეთი დიდი და ფართო ღონისძიება უნდა აღვნიშნოთ, რომ ორჯერ, პირველი არ არის ყველაფერი ცნობა, და გარდა ამისა, ჩვენ შეგვიძლია ერთ შემოვლითი კეთდება ერთი ოპტიკა (სტანდარტული zoom – ჩემს შემთხვევაში Tamron 17-50 2.8), და ერთი სხვა (და – Samyang 8mm f3 5 ae თევზის თვალის ცვლილება Pentax 135 2.5), რომელიც ზოგავს მუდმივი ცვლილება ლინზები.
MOTOCLASSIC ღონისძიება, როგორიცაა ნამდვილად არ არის ქრონოლოგია – ბევრი რამ ხდება ერთდროულად ბევრგან, არ აქვს მნიშვნელობა, როდესაც თქვენ მოვიდა – ხედავთ თითქმის ყველაფერი. არარის ხაზოვანი თხრობის, ასე, რომ თქვენ უნდა ვეძებოთ სხვა საკვანძო თხრობითი. მას შეუძლია ააშენოს ანგარიში განყოფილებიანი (ძველი მანქანები, ახალი, აუდიტორია, დამატებითი ატრაქციონები…), და შეგიძლიათ ავურიოთ თემა, ისე, რომ ისინი interspersed ერთად? არჩევანი ყოველთვის არ არის ადვილი.

სარგებელი არის უხვი, ასე რომ, რა თქმა უნდა განიხილოს იგი და გადაყარეთ მაქსიმალურად, პირველ რიგში სურათები წარუმატებელი – ყურადღება, ცუდად კარკასის მდგომარეობაში (ცდილობენ, რომ მოსავლის ეტაპზე აღების ფოტო, განსაკუთრებით საბოლოო, თუნდაც მაღალი რეზოლუციის უნდა იყოს უკიდურესი, არა შემდეგ ჩვენ გვაქვს რამდენიმე ლინზები, შემდეგ რაღაც მორთვა), თუ არა ასეთი მოსაწყენი, მე არასოდეს გამოიყენებს – ძალიან ინტიმური, გადაიღო აშკარად არახელსაყრელი პირობებით; ჩვენ არ პაპარაცი. იგი ასევე შლის დუბლიკატი ფოტო, მაშინაც კი, თუ ისინი, როგორც ჩანს დიდი, ეს დატოვოს, რომელიც, როგორც ჩანს, რომ იყოს საუკეთესო – სხვები არასოდეს სასარგებლო. და ასე იქნება ბევრი ფოტო.

შემდეგი ნაბიჯი არის ასარჩევად სცენარი და წინასწარ ფოტოების შერჩევა დამუშავება. ნაბეჭდი ანგარიშების შეიცავდეს რამდენიმე – რამდენიმე სურათები. ინტერნეტში, ასე არ უნდა შეიზღუდოს – როგორც ქსელის და თვალს სიმტკიცის მეტი. მაგრამ ყოველთვის გახსოვდეთ,, რომ თანხა არ მიიღოს ხარისხის და კიდევ საუკეთესო ფოტოები დიდი რაოდენობით დაღლილობის – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, ეს შეიძლება რამდენიმე ნაწილად გაიყო, np. თითოეული ნაწილი ცოტა რაღაც.
პუბლიკაციები ინტერნეტში, განსაკუთრებით მათ, ანგარიშის, არ საჭიროებს მკურნალობას, კატალოგები და გამოფენა. ეს აზრი არ გამოამჟღავნონ სრული გარჩევადობა – არ არის საკმარისი, რომ ძნელად ვინმეს იქნება ყურება, ის ჯერ კიდევ გამოვლენა თავად მეკობრეობა და ბოროტად გამოყენების ჩვენი ინტელექტუალური საკუთრების, მაგალითად, გამოყენების პუბლიკაციები ჩვენი თანხმობის გარეშე. ზომა დღევანდელ მონიტორები 1024 pixels ხანგრძლივი მხარეს არის საკმარისი. გარდა ამისა, resizing, ჩვენ უნდა გამოსწორდეს – სადაც ისინი ოდნავ overexposed ან underexposed (რთული გამოსწორების underexposure) სიკაშკაშე, თეთრი ბალანსი და სხვა უმნიშვნელო ხარვეზები. სურათები დიდი დეფექტების ჩვენ აღარ გვაქვს – ჩვენ დაუშინეს მათ ადრე.
ყველაზე პროგრამების შემუშავების / დამუშავების ციფრული აქვს პოტენციალი ასეთი კორექტირებას და სურათების სამუშაოები (სურათების) – ან მრავალჯერადი ფოტო ერთდროულად.

მე ყოველთვის ფოტოსურათის RAW, იქნება, პირველ რიგში მე დიდი საკმარისი მეხსიერების ბარათი, და მეორე მხოლოდ RAW იძლევა სრულ დამუშავების შესაძლებლობები. პრობლემა არ არის არც ნახულობენ ან წინასწარი შერჩევა, ან თუნდაც უბრალო მომზადება – უფასო პროგრამა, IrfanView + plugins მხარს უჭერს პრაქტიკულად ყველა ფორმატის.

მას შემდეგ, რაც წინასწარ შერჩევა და მოწყობა გამოსახულებები მიზნით შერჩეული სცენარი მიდგომა შერჩევა ერთხელ. მოდით განიხილავს მასალა, ცდილობს გამოიყურებოდეს პერსპექტივა მკითხველს. მოდით წაშლა სურათები მოსწონს, არა სულ შესაბამისი, უხვევს ტექნიკურად და კლიმატი, რომ დაირღვეს ვინმე აშკარად კარგი. არ ღირს გამოქვეყნების სურათები “სარეკლამო” – საბოლოოდ არავინ ჩვენ არ გადაიხადოს ეს. Skorygujmy მიზნით, ასე რომ, ჩვენი აზრით, იყო ნათელი და legible. და ბოლოს (საერთოდ, ეს ილუზია) მოდით ვკითხოთ აზრი ვინმე ვიცი.

ახლა რამდენიმე მაგალითი MOTOCLASSIC Castle Topacz:

ორგანიზაცია შინაარსი

სატრანსპორტო საშუალებების – სხვადასხვა კადრები (მთელი, დეტალები, პერსპექტივა…)

სცენები, hostesses…

atrakcje towarzyszące

სხვა ფოტოები აქ (და არ ველით, რომ ყველაფერი დავწერე ზემოთ არის მოქმედი ჩემი ანგარიშგების – ეს არ არის ადვილი გაუმკლავდეს…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

გერმანული-პოლონური მედია დღეები Szczecin 21-22.05.2015

31 მაისი 2015გამოფენები, FLASH, სხვაანდრია Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 მაისი 2015ART, FLASH, სხვაანდრია Małyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

W latach 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 მაისი 2015სხვაანდრია Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 აპრილი 2015ART, FLASH, სხვაანდრია Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”