Saxon-Lower Silesia jólamarkaði í kringum Castle Leśnickiego

21 Desember 2015FLASH, ANNAÐAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Ég held, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photography – hugleiðingar í tilefni af Rally gamla bíla MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 Ágúst 2015SÝNINGAR, FLASH, ANNAÐ, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Aðlaðandi viðburðir draga fólkið, margir þeirra hafa ljósmynda búnaðar. Við skulum tala um það, hvernig á að mynda þessa atburði, að efni hefur gildi reportage, og hann var ekki aðeins “Sunnudagur” minja…

Reportage er liðið leikur – Mjög góð skýrsla kann að vera að minnsta kosti góðum myndum, mikill einn mynd er ekki að gera, með safn af myndum af meðaltali gefa góða umfjöllun, og einn slæmur mynd er fær um að eyðileggja góða heild.

Lögun þessa sögu – Það verður að vera einhver saga. Auðvitað er sagan meira eða minna. Umfjöllun um atburði er sagan minna, Hins vegar stórkostlegar skissa skulu samþykktar. Ef það er opnun list, Þú getur sagt eftir dagsetningu: koma fyrstu gestum, opnar – sumir “tal” og kynning á höfundum, gesti til að sjá sýninguna, Umræður Group, tjöldin, sumir sýndu listaverk (en án þess að ýkjur, að nie Skrá). Þú getur einbeitt á listamanninn, og hvað er að gerast í kringum hann; eða skipt í kafla: listamenn og embættismenn, áhorfendur að horfa á sýninguna, Shutter siðferðilegum og spurninga… Það eru margir möguleikar, þú þarft ekki að vita þegar þú velur, skulum nóg efni til seinna hafa nóg að velja úr.
Taka myndir af tónleikunum, hetja er yfirleitt liðið, og hann verja mest athygli – Hins vegar mundu, auðveldlega leiðindi af mörgum myndum af einu liði, oft frá einum stað. Láta út um mismunandi áætlanir, fotografujmy áhorfendur, áhugaverðum persónum og hegðun. Og ef þú stjórna til að fara baksviðs eftir sýninguna, við höfum tækifæri til að handtaka “baksviðs”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz þetta úti samkoma af gömlu og nýjum bílum. Ef dregur mannfjöldi ferðamanna – í lok við elskum öll bifreiðaeigenda. Ég held, að stærstu mistök væri að skjóta aðeins ökutæki, sama hversu gamall eða munaður sem þeir. Ef við viljum sýna jafnvel, gallerí væri hundruð og varla nokkur obejrzałby þá alla. Auðvitað fotografujmy sýnir, og fullt af henni, en við skulum ekki reyna að keppa við ljósmyndun feril – við höfum enga möguleika á að taka myndir af auglýsingum. Leyfðu okkur að reyna að finna sína leið í frásögn, Standard viðurkenningu Ljúktu upplýsingar, óvenjulegt sjónarhorn, operujmy dýptarskerpa, útsýni horn. Ekki forðast sztafażu, Það er mismunandi oft myndina.
En einnig fotografujmy fólk, nokkrar áhugaverðar persónur, tjöldin. Stundum er einhver forvitinn klædd, á öðrum tímum biðröð fyrir drykki eða barn í skemmtileg sitja. Ekki vera hræddur við að hafa samband ljósmyndari – stundum þú tekur ekki, þeir eru ljósmyndaðir, Á öðrum tímum skwitują bros (mikilvægt, ekki að vera spenntur, ætti að brosa fyrst), og stundum taka leikinn, zapozują, Þeir tala eða biðja um að dreifa myndum. Þú verður að vera opinn… Ef einhver vill ekki að – það gerir ekkert vit í að ýta, Við biðjumst velvirðingar og segja (nema spjallþráð virði syndarinnar, þá verður þú að reyna þó að taka mynd, en kyrrþey, brawl þjóna engum tilgangi). Fyrir svo stór og breiður atburður ætti að fagna því tvisvar, Í fyrsta lagi er ekki allt tilkynning, og auk þess getum við einn framhjá gert með einum ljósfræði (staðlað zoom – að mínu tilfelli Tamron 17-50 2.8), og einn frá öðrum (og – Samyang 8mm f3 5 AE fiskur auga fyrir breytingu frá Pentax 135 2.5), sem sparar stöðugum breytingum linsur.
MOTOCLASSIC atburður eins og það er í raun ekki tímaröð – a einhver fjöldi af hlutur að fara á samtímis á mörgum stöðum, Sama þegar þú kemur – Þú sérð nánast allt. Engin línuleg frásögn, Svo þú ert að leita að öðru lykill að frásögn. Það er hægt að byggja skýrslu kafla (gamla bíla, Ný, áhorfendur, Áhugaverðir staðir…), og getur blandað efni, þannig að þeir eru interspersed með? The val er ekki alltaf auðvelt.

The ávöxtun er nóg, svo vertu viss um að fara yfir það og henda eins mikið og mögulegt er, í fyrstu röðinni myndum misheppnaður – áhersla, illa ramma (reyna að klippa á stigi að taka mynd, grind í úrslitaleik, jafnvel hár einbeitni ætti að vera síðasta úrræði, ekki eftir að við höfum nokkrar linsur, Þá eitthvað til að klippa), hvort slík leiðinlegt, Ég mun aldrei nota – of náinn, ljósmyndari í decidedly óhagstæðum kjörum; við erum ekki paparazzi. Það fjarlægir einnig afrit myndir, jafnvel þótt þeir virtust mikill, Þetta leyfi, sem virðist vera besta – Aðrir aldrei gagnlegur. Og svo mun mikið af myndum.

Næsta skref er að velja atburðarás og fast forval mynda til vinnslu. Prentuðum skýrslum innihalda nokkrar – nokkrar myndir. Á Netinu, þannig að ekki þarf að takmarka – bæði net og horfa þola meira. En alltaf muna, að fjárhæð ekki gera gæði og jafnvel bestu myndir í miklu magni þreytu – ef efnið er umfangsmikið og þess virði að sýna, það er hægt að skipta í nokkra hluta, np. hver hluti svolítið um eitthvað annað.
Rit á Netinu, sérstaklega þeim Skýrslur, Þeir þurfa ekki að fá meðferð sem bæklingum eða sýningu. Það gerir ekkert vit í að fletta ofan í fullri upplausn – ekki nóg, sem varla einhver vilja vera í horfa, það er enn að afhjúpa sig við sjóræningjastarfsemi og misnotkun hugverka okkar, til dæmis, með því að nota rit án samþykkis okkar. Við stærð fylgist dag 1024 pixlar langhlið alveg nóg. Auk þess að breyta stærð, verðum við að leiðrétta – þar sem þeir eru örlítið yfirlýst eða undirlýst (erfiðara að leiðrétta ófullnægjandi) birta, hvítur litur jafnvægi og aðrar minniháttar gallar. Myndir með stórum galla við höfum ekki lengur – Við kastaði þeim fyrr.
Flest forrit til að þróa / vinnslu stafrænna mynda hefur möguleika á slíkum breytingum og störf hópur (hópur) – eða margar myndir í einu.

Ég mynda alltaf í RAW, mun, í fyrsta lagi að ég nógu stór minniskort, og annað aðeins RAW gefur fullt vinnsla hæfileiki. Það er ekkert vandamál heldur skoða eða fast forval, eða jafnvel einföld undirbúningur – ókeypis forrit IrfanView + viðbætur styður nánast öll ímynd snið.

Eftir forval og fyrirkomulag myndir í röð valið atburðarás nálgun við val á ný. Leyfðu okkur að endurskoða efni, reyna að líta frá sjónarhóli lesanda. Við skulum eyða myndum eins, ekki alls samsvörun, vikið tæknilega eða loftslag, sem kunna að brjóta í bága einhver er greinilega gott. Það er ekki þess virði að birta myndir “auglýsingar” – í lok enginn við borgum ekki fyrir það. Skorygujmy röð, svo að hugur okkar var skýr og læsileg. Og að lokum (Almennt óskhyggju) við skulum spyrja álits einhverjum sem ég veit.

Og nú nokkur dæmi um MOTOCLASSIC Castle Topacz:

skipulag Efnisyfirlit

ökutæki – ýmsar myndir (heild, upplýsingar, sjónarhorni…)

tjöldin, hostesses…

Meðfylgjandi staðir

Fleiri myndir hér (og ekki búast við, að allt sem ég skrifaði hér að ofan gildir í skýrslugerð mínu – það er auðvelt að höndla…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Pólsk-þýska Media Days í Szczecin 21-22.05.2015

31 Maí 2015SÝNINGAR, FLASH, ANNAÐAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, Part One:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 Maí 2015ART, FLASH, ANNAÐAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Í ár 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Maí 2015ANNAÐAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 Apríl 2015ART, FLASH, ANNAÐAndrzej Malyszko

"Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”