Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Desember 2015FLASH, LAINNYAAndrew Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Saya pikir, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Fotografi – refleksi pada kesempatan Reli mobil tua MOTOCLASSIC Puri Topacz

19 Agustus 2015PAMERAN, FLASH, LAINNYA, TEKNOLOGIAndrew Małyszko

Peristiwa menarik menyeret orang banyak, banyak dari mereka memiliki peralatan fotografi. Mari kita bicara tentang hal itu, bagaimana memotret peristiwa ini, bahwa materi memiliki nilai reportase, dan ia tidak hanya “Minggu” suvenir…

Reportase adalah permainan tim – Laporan yang sangat baik dapat terdiri dari gambar setidaknya baik, besar satu foto tidak membuat, dengan koleksi gambar dari rata-rata memberikan cakupan yang baik, dan satu gambar yang buruk dapat merusak seluruh baik.

Menampilkan kisah ini – Harus ada beberapa cerita. Tentu saja cerita yang kurang lebih. Cakupan acara ini cerita kurang, Namun, sketsa dramatis harus diadopsi. Jika itu pembukaan seni, Anda dapat memberitahu oleh tanggal: datang tamu pertama, membuka – beberapa “pidato” dan penyajian penulis, pengunjung untuk melihat pameran, Kelompok Diskusi, adegan, beberapa karya seni dipamerkan (tapi tanpa berlebihan, untuk Katalog nie). Anda dapat fokus pada artis, dan apa yang terjadi di sekelilingnya; atau dibagi menjadi beberapa bab: artis dan pejabat, pemirsa menonton pameran, Shutter moral dan trivia… Ada banyak kemungkinan, Anda tidak perlu tahu kapan Anda memilih, mari materi berlimpah untuk kemudian memiliki banyak untuk memilih dari.
Mengambil gambar dari konser, pahlawan biasanya tim, dan ia mencurahkan perhatian – Namun, ingat, mudah bosan dengan banyak gambar dari satu tim, sering dari satu lokasi. Biarkan tahu tentang rencana yang berbeda, penonton fotografujmy, karakter yang menarik dan perilaku. Dan jika Anda berhasil pergi ke belakang panggung setelah pertunjukan, kami memiliki kesempatan untuk menangkap “di belakang layar”.

MOTOCLASSIC Puri Topacz pertemuan luar ruangan ini mobil lama dan baru. Acara ini menarik banyak pengunjung – pada akhirnya kita semua cinta otomotif. Saya pikir, bahwa kesalahan terbesar akan menembak hanya kendaraan, tidak peduli berapa lama atau mewah yang mereka. Jika kita ingin menunjukkan bahkan yang paling, galeri akan ada ratusan dan hampir tidak ada obejrzałby mereka semua. Tentu saja fotografujmy pameran, dan banyak itu, tapi jangan mencoba untuk bersaing dengan karir fotografi – kita tidak memiliki kesempatan untuk mengambil gambar dari iklan. Mari kita mencoba untuk menemukan jalan mereka sendiri dari narasi, Pengakuan standar Lengkapi rincian, perspektif yang tidak biasa, kedalaman operujmy lapangan, sudut pandang. Jangan menghindari sztafażu, Ini sering bervariasi gambar.
Tapi juga fotografujmy orang, beberapa karakter yang menarik, adegan. Kadang-kadang itu seseorang ingin tahu berpakaian, di lain waktu antrian untuk minuman atau anak dalam pose lucu. Jangan takut untuk hubungi difoto – kadang-kadang Anda tidak melihat, mereka difoto, di lain waktu skwitują senyum (penting, tidak menjadi tegang, harus tersenyum pertama), dan kadang-kadang mengambil permainan, zapozują, Mereka berbicara atau meminta menyebarkan gambar. Anda harus terbuka… Jika seseorang tidak ingin – tidak masuk akal untuk mendorong, Kami mohon maaf dan mengundurkan diri (kecuali senilai topik dosa, maka Anda harus mencoba, namun, untuk mengambil gambar, tapi diam-diam, perkelahian tidak ada gunanya). Untuk seperti acara besar dan lebar harus merayakan dua kali, yang pertama adalah tidak semuanya pemberitahuan, dan di samping itu kita bisa memotong tunggal dilakukan dengan satu optik (zoom standar – dalam kasus saya Tamron 17-50 2.8), dan satu dari yang lain (dan – Samyang 8mm f3 5 ae ikan mata untuk perubahan dari Pentax 135 2.5), yang menyimpan lensa perubahan konstan.
Acara MOTOCLASSIC seperti ada tidak benar-benar kronologi – banyak hal yang terjadi secara bersamaan di banyak tempat, tidak peduli ketika Anda datang – Anda lihat hampir semua. Tidak ada narasi linier, Jadi, Anda harus mencari kunci lain untuk narasi. Hal ini dapat membangun bagian laporan (mobil tua, baru, para penonton, Menarik lainnya…), dan dapat mencampur topik, sehingga mereka diselingi dengan? Pilihan tidak selalu mudah.

Hasil panen berlimpah, jadi pastikan untuk meninjau dan membuang sebanyak mungkin, pada baris pertama dari gambar berhasil – fokus, buruk dibingkai (mencoba untuk memotong pada tahap mengambil foto, membingkai di final, bahkan resolusi tinggi harus menjadi pilihan terakhir, tidak setelah kami memiliki beberapa lensa, Kemudian sesuatu untuk memangkas), apakah membosankan seperti, Aku tidak akan pernah menggunakan – terlalu intim, difoto dalam hal jelas tidak menguntungkan; kita tidak paparazzi. Ini juga menghilangkan duplikat foto, bahkan jika mereka semua tampak besar, Meninggalkan ini, yang tampaknya menjadi yang terbaik – orang lain tidak pernah berguna. Dan sehingga akan banyak foto.

Langkah berikutnya adalah memilih skenario dan pra-pilihan foto untuk pengolahan. Laporan dicetak berisi beberapa – beberapa gambar. Di Internet, sehingga tidak perlu untuk membatasi – baik jaringan dan menonton bertahan lebih. Tapi selalu ingat, yang jumlahnya tidak membuat kualitas dan bahkan foto terbaik dalam jumlah besar kelelahan – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, itu dapat dibagi menjadi beberapa bagian, np. setiap bagian sedikit sesuatu yang lain.
Publikasi di Internet, terutama mereka Pelaporan, Mereka tidak memerlukan pengobatan seperti katalog atau pameran. Tidak masuk akal untuk mengekspos pada resolusi penuh – tidak cukup, bahwa hampir tidak ada akan di menonton yang, itu masih mengekspos diri untuk pembajakan dan penyalahgunaan kekayaan intelektual kami, misalnya, melalui penggunaan publikasi tanpa persetujuan kami. Dengan ukuran monitor saat ini 1024 piksel sisi panjang cukup. Selain mengubah ukuran, kita harus benar – di mana mereka sedikit overexposed atau kurang terang (sulit untuk memperbaiki underexposure) kecerahan, white balance dan kesalahan kecil lainnya. Gambar dengan cacat besar kita tidak lagi memiliki – Kami melemparkan mereka sebelumnya.
Kebanyakan program untuk mengembangkan / pengolahan gambar digital memiliki potensi untuk penyesuaian tersebut dan pekerjaan batch (setumpuk) – atau beberapa foto sekaligus.

Saya selalu memotret di RAW, akan, kartu memori yang cukup besar pertama saya, dan kedua hanya RAW memberikan kemampuan pemrosesan penuh. Tidak ada masalah baik melihat atau pra-seleksi, atau bahkan persiapan sederhana – program IrfanView gratis + plugin mendukung hampir semua format gambar.

Setelah pra-pemilihan dan penataan gambar dalam urutan pendekatan skenario yang dipilih untuk seleksi lagi. Mari kita meninjau materi, mencoba untuk melihat dari perspektif pembaca. Mari kita menghapus gambar seperti, tidak Total pencocokan, menyimpang teknis atau iklim, yang mungkin melanggar seseorang jelas baik. Hal ini tidak layak menerbitkan gambar “pengiklanan” – pada akhirnya tidak ada yang kita tidak membayar untuk itu. Agar Skorygujmy, sehingga pikiran kita jelas dan terbaca. Dan akhirnya (Umumnya angan-angan) mari kita meminta pendapat dari seseorang yang saya tahu.

Dan sekarang beberapa contoh MOTOCLASSIC Puri Topacz:

organisasi Isi

kendaraan – berbagai tembakan (seluruh, Rincian, perspektif…)

adegan, hostes…

atrakcje towarzyszące

Foto sini (dan tidak mengharapkan, bahwa segala sesuatu yang saya tulis di atas berlaku dalam pelaporan saya – mudah untuk menangani…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Mei 2015PAMERAN, FLASH, LAINNYAAndrew Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Richard Kopec mati.

13 Mei 2015ART, FLASH, LAINNYAAndrew Małyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Dalam tahun 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Mei 2015LAINNYAAndrew Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie - Self-potret manusia modern

25 April 2015ART, FLASH, LAINNYAAndrew Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”