Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 decembro 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Coido, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Fotografía reportażowa – reflexións sobre a ocasión do Rally de coches antigos MOTOCLASSIC Castelo Topacz

19 August 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Eventos atractivo arrastrar as multitudes, moitos deles teñen equipo fotográfico. Imos falar sobre iso, como fotografía estes eventos, que o material ten un valor de reportaxe, e non só era “Domingo” souvenir…

Reportaxe é un xogo de equipo – moi bo informe pode consistir, polo menos, boas fotos, gran unha foto non fai, cunha colección de imaxes de media dar unha boa cobertura, e unha imaxe malo é capaz de arruinar un bo conxunto.

Presentan esta historia – Debe haber algunha historia. Claro que a historia máis ou menos. Cobertura do evento é a historia menos, Con todo, un esbozo dramático deben adoptarse. Se é apertura de arte, Pode dicir por data: veñen primeiros hóspedes, abre – algúns “discurso” e presentación de autores, visitantes para ver a exposición, Conversas de grupo, escenas, algunhas obras expostas artístico (pero sen esaxerar, para katalog nie). Pode concentrarse sobre o artista, eo que está a ocorrer ao seu redor; ou dividida en capítulos: artistas e funcionarios, espectadores asistir a exposición, Shutter moral e trivia… Hai moitas posibilidades, non precisa saber cando escoller, imos material abundante para máis tarde teñen moito por onde escoller.
Facer fotos do concerto, o heroe é xeralmente o equipo, e dedicar máis atención – Con todo, Lembre, facilmente aburrido con moitas fotos de un equipo, frecuentemente dun lugar. Deixe-se sobre diferentes plans, público fotografujmy, caracteres e comportamentos interesantes. E se conseguir ir ao backstage tras o concerto, temos a oportunidade de capturar “nos bastidores”.

MOTOCLASSIC Castelo Topacz esta reunión ao aire libre de coches antigos e novos. O evento atrae multitudes de visitantes – ao final, todos nos gusta automoción. Coido, que o maior erro sería a tirar só vehículos, non importa o quão vello ou de luxo que. Se queremos mostrar mesmo o máis, galería sería centos e case ninguén obejrzałby-los todos. Exposicións suposto fotografujmy, e os lotes del, pero non imos intentar competir con carreira de fotógrafo – nós non temos ningunha oportunidade de facer fotos de publicidade. Imos tentar atopar a súa propia forma de narración, Recoñecemento estándar Completa os detalles, perspectiva inusual, operujmy profundidade de campo, ángulo de visión. Non evite sztafażu, Xeralmente varía a imaxe.
Pero tamén fotografujmy persoas, algúns personaxes interesantes, escenas. Ás veces é alguén curiosamente vestida, noutras ocasións a cola para bebidas ou un neno nunha pose divertido. Non teña medo de contacto fotografado – ás veces non entende, son fotografados, noutros momentos skwitują sorriso (importante, non estar tenso, debe sorrir primeiro), e, por veces, levar o xogo, zapozują, Eles falan ou solicitar a espallar imaxes. Ten que ser aberto… Se alguén non quere – non ten sentido para empurrar, Pedimos desculpas e dimitir se (a non ser que unha pena tema do pecado, entón ten que tentar, con todo, para sacar unha foto, pero discretamente, Brawl non serven de nada). Para tal evento grande e ancho debe celebralo lo dúas veces, o primeiro non é todo previo aviso, e, ademais, podemos único desvío feito cun sistema óptico (un zoom estándar – no meu caso Tamron 17-50 2.8), e uns dos outros (e – Samyang 8 milímetros F3 5 ae ollo de peixe para un cambio da Pentax 135 2.5), o que aforrar lentes constante cambio.
Evento MOTOCLASSIC como non hai realmente cronoloxía – unha morea de cousas a suceder ó mesmo tempo en moitos lugares, non importa cando vén – Ve case todo. Ningunha narrativa lineal, Entón tes que mirar para outra clave para a narrativa. Pode construír sección de informe (coches antigos, novo, público, Outras atraccións…), e pode mesturar temas, de xeito que xa son intercaladas con? A elección non sempre é doado.

O rendemento é abundante, por que non deixe para analiza-lo e xogar fóra, na medida do posible, en primeira fila de cadros sen éxito – foco, mal enmarcada (tentar cortar na fase de sacar unha foto, enmarcando na final, incluso unha alta resolución debe ser un último recurso, non despois temos varias lentes, Entón algo para aparar), se tal aburrido, Nunca vou usar – moi íntimo, fotografado nun canto decididamente desfavorables; non estamos paparazzi. Tamén elimina fotos duplicadas, aínda que todos eles parecían gran, Estes saen, que parece ser a mellor – outros nunca útiles. E así vai unha chea de fotos.

O seguinte paso é seleccionar un escenario e pre-selección de fotos para seren procesadas. Informes impresos conteñen varios – varias fotos. En Internet, non hai necesidade de limitar – tanto a rede e asistir aguantar máis. Pero lembre sempre, que o importe non fai a calidade e mesmo as mellores fotos en gran fatiga cantidades – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, está dividida en varias partes, np. cada parte un pouco de algo máis.
Publicacións sobre o Internet, especialmente aqueles Informes, Eles non precisan tratamento como catálogos ou a exposición. Non ten sentido para expoñer en resolución total – non o suficiente, que dificilmente alguén vai estar na observación, aínda está se expoñen a piratería ea utilización indebida da nosa propiedade intelectual, por exemplo, mediante a utilización de publicacións sen consentimento. Co tamaño de monitores de hoxe 1024 píxeles lado longo dabondo. Ademais de Adaptación, debemos corrixir – onde son algo superexposta ou subexposta (máis difícil de resolver subexposição) brillo, balance de branco e outras pequenas fallas. Imaxes con grandes defectos que non teñen máis – Xogamos los antes.
A maioría dos programas para o desenvolvemento / procesamento de imaxes dixitais ten o potencial de tales axustes e traballos en solar (fornada) – ou varias fotos dunha soa vez.

Sempre fotografía en RAW, vontade, tarxeta de memoria en primeiro lugar, o suficientemente, e en segundo lugar só RAW dá capacidades de procesamento completos. Non hai ningún problema calquera visualización ou cribaxe, ou un simple preparación – IrfanView un programa gratuíto + plugins soporta practicamente todos os formatos de imaxe.

Despois dunha cribaxe e presentación das imaxes na orde de visión de escenario escollido para a selección de novo. Imos analizar o material, intentando mirar desde a perspectiva do lector. Imos eliminar fotos como, non correspondencia total de, desviando técnica ou clima, que poida violar alguén é claramente bo. Non paga a pena publicar fotos “publicidade” – ao final, ninguén non pagar por iso. Orde Skorygujmy, para que a nosa mente estaba clara e lexible. E finalmente (Xeralmente é wishful thinking) imos pedir a opinión de alguén que coñezo.

E agora algúns exemplos de MOTOCLASSIC Castelo Topacz:

organización de contidos

vehículos – varios tiros (todo, detalles, perspectiva…)

escenas, Hostess…

atrakcje towarzyszące

Máis fotos aquí (e non esperar, que todo o que escribín enriba é aplicable no meu informe – é fácil de manexar…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 maio 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 maio 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

En anos 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 maio 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 abril 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”