Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 December 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Dut uste, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Argazkia – Auto zaharra MOTOCLASSIC gaztelua Topacz Rallya dela eta hausnarketak

19 August 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Erakargarria ekitaldiak arrastatu Jendetza, horietako asko argazki ekipoen dute. Horretaz hitz egin dezagun, gertakari horiek nola argazkiak ateratzea, material hori erreportajean balio du, eta ez bakarrik izan zen “Igandea” oroigarri…

Erreportajean taldeak joko bat da – Baliteke txostena oso ona pictures gutxienez ona osatuta, argazki handi ez da egin, Batez beste Oso argazki bilduma bat estaldura ona eman, eta txarra argazki bat, oro har ona hondatu ahal da.

Istorio honen ezaugarria – Ez dago istorio bat izan behar,. Jakina istorioa, gehiago edo gutxiago. Gertaera estaldura da istorioa gutxiago, Hala eta guztiz ere, sketch dramatiko bat onartu behar da. Art inaugurazio bada, Dataren arabera: Ba al dakizu: zatoz lehen gonbidatuak, irekitzen – batzuk “hitzaldian” eta egileen aurkezpen, bisitariek erakusketa ikusteko, Taldeko eztabaidak, eszenak, artelanak erakusgai batzuk (baina gehiegi gabe, nie katalog den). Artistaren dezakezu arreta, eta zer da bere inguruan gertatzen; edo ataletan banatuta: artista eta funtzionarioek, ikusleek erakusketa ikustea, Shutter moral eta bitxikeriak… Badira aukera asko, ez duzu jakin aukeratzen ez duzu, dezagun material ugaria geroago ugari aukeran dute.
Kontzertu batetik argazkiak ateratzen, Heroi taldeak izan ohi da, eta buru-belarri jardun zuen arreta gehien – Hala ere, gogoratu, erraz sakon irudi asko aspertu, Maiz kokapen batetik. Let egindako hainbat planak buruz, fotografujmy audientzia, pertsonaiak eta jokabide interesgarria. Eta backstage joan ikuskizunaren ondoren kudeatzen baduzu, harrapatzeko aukera izan dugu “backstage”.

MOTOCLASSIC gaztelua Topacz kanporako auto zaharrak eta berriak topaketa hau. Ekitaldia bisitari jendetza erakartzen – azkenean denok motorraren maite. Dut uste, Akats handiena duten ibilgailuentzat bakarrik tiro litzateke, Ez du axola nola luxuzko edo zahar dutela. Nahiz eta gehien erakutsi nahi badugu, galeria ehunka litzateke, eta ia inork obejrzałby horiek guztiak. Jakina fotografujmy erakusketak, eta asko, baina ez dezagun saiatu argazkigintza karrera batera lehiatuko dira – publizitate irudiak hartzeko aukerarik ez daukagu. Dezagun bere narrazioa modu propioa aurkitu saiatu gurekin, Aitorpen Standard Xehetasun Osatu, ezohiko ikuspuntu, eremu sakonera operujmy, begiratzen angelu. Ez sztafażu saihesteko, Askotan irudia aldatu egiten da.
Baina, era berean, fotografujmy pertsona, karaktere interesgarri batzuk, eszenak. Batzuetan nik norbait bitxia bada jantzita, beste batzuetan, aldiz edariak ilaran edo dibertigarria pose batean haur bat. Ez izan beldurrik argazkiz kontaktuan jartzeko – Batzuetan ez duzu nabarituko, argazkia atera dira, beste batzuetan, aldiz skwitują irribarre at (garrantzitsua, ez aditz izan nahi du, lehen irribarrea behar), eta batzuetan partida hartu, zapozują, Hitz egin dute edo irudiak zabaltzeko eskatu. Irekita egon behar duzu… Norbaitek ez badu nahi – ez duela zentzurik bultza, Barkatu eta izendapenerako (Gai sin merezi ezean, gero, saiatu ordea, irudi bat hartu behar duzu, baina zuhurki, brawl helburua betetzen ez). Besteak beste, ekitaldi handi eta zabal bat bi aldiz ospatu behar, Lehena ez da dena oharra, eta gainera ditugu optika batekin egin ahal saihesbidea bakar (zoom estandar bat – Nire kasuan Tamron ere 17-50 2.8), eta beste bat (eta – Samyang 8mm f3 5 ae arrain Pentax aldaketa begi 135 2.5), bertan aldaketa konstante lenteak aurrezten.
MOTOCLASSIC ez bezala gertaera ez da benetan kronologia – gauza asko aldi berean doa leku askotan, berdin dio noiz etorriko duzu – Ia dena ikusten duzu. Ez kontakizun lineal, Beraz narrazioari giltza bat bilatzeko behar duzu. Txostenean eraiki ahal izango da, (Auto zaharra, berria, Ikusleek, Erakargarri adicional…), eta gaiak nahastu daiteke, horrela dute tartekatzen dira? Aukera ez da beti erraza.

Etekin ugari, beraz, ziurtatu ikuskatzea eta bota ahalik eta gehien, argazkiak arrakastarik lehen ilara batean – foku, gaizki banatutako (saiatu argazkia atera fasean moztu, finalean framing, nahiz eta bereizmen handiko bat, azken finean bat izan behar du, hainbat lenteak dugun ez ondoren, Ondoren, zerbait moztu), hala nola aspergarria ala, Inoiz ez dut egingo erabili – too intimista, Termino decidedly kaltegarriak argazkiak; ez gara Paparazzi. Halaber argazkiak bikoiztuak kentzen, denek ere handia zirudien, nahiz, Hauek utzi, horrek badirudi onena izan da – beste batzuk inoiz erabilgarria. Eta, beraz, argazki asko.

Hurrengo pausoa da prozesatzeko argazkiak eszenatokia eta lehen hautaketa hautatzeko. Txostenak inprimatuta eduki hainbat – Hainbat argazki. Interneten, beraz, ez mugatu beharrik On – bai sarean eta jasan behaketa gehiago. Baina beti gogoratzen, Kopuru hori ez duela kalitatea eta are kantitate handiak nekea argazki onenak egiteko – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, bertan hainbat zatitan bana daiteke, np. zati bakoitza beste zerbait pixka bat.
Interneten Argitalpenak, batez ere oharpena horiek, Ez dute tratamendu katalogoak edo erakusketa gisa eskatzen. Ez du zentzurik to bereizmen osoa busti – Ez da nahikoa, ia inork ez duela egingo behaketa ez agertzea, nik burua busti oraindik pirateria eta erabiltzea gure jabetza intelektualaren gaineko den, adibidez, argitalpen erabilera gure baimenik gabe bitartez. Gaur egungo monitore tamaina 1024 pixel albo luze aski. Tamaina aldaketa gain, zuzendu egin behar dugu – non apur dira overexposed edo gutxiko (esposizio zuzentzeko gogorragoa) Distira, zurien balantzea eta beste akats txikiak. Handietan akatsak ez dute jada duten irudiak – Horiek lehenago bota dugu.
Garatzen / irudi digitalak prozesatzeko programak gehienak Aldaketa horiek eta batch-potentziala du (batch) – aldi berean edo hainbat argazki.

Beti RAW argazkiak I, will, lehenik eta behin, I big nahikoa memoria txartela, eta RAW bigarren bakarrik prozesatzeko osoa gaitasunak ematen. Ez dago arazo bai viewing edo aurrehautaketa, edo are prestaketa sinple bat – Programa hau doakoa IrfanView bat + plugins ia guztiak irudi formatuak onartzen ditu.

A pre-aukeraketa eta moldaketa irudiak hautatutako eszenatoki aukeraketa planteamendua ordenaren arabera ondoren berriro. Let materiala berrikusi gurekin, irakurlearen ikuspuntutik begiratzen saiatzen. Dezagun ezabatu bezalako irudiak, Ez guztira matching, teknikoki edo klima desbideratzen, betetzea, norbait hori argi eta garbi ona. Ez du merezi argazkiak argitaratzeko “publizitatea” – azkenean, inork ez dugu ez dela ordaindu. Skorygujmy ordena, beraz, gure burua argi eta irakurgarria izan zen. Eta azkenik, (Oro har, wishful pentsamendu hura) utzi norbait iritziz dakit galdetu gurekin.

Eta MOTOCLASSIC gaztelua Topacz adibide orain gutxi barru:

Edukien antolakuntza

ibilgailu – hainbat plano (osoak, Xehetasun, Ikuspuntu…)

eszenak, azafatak…

atrakcje towarzyszące

Argazki gehiago hemen (eta ez da espero, Dena dela, batez ere idatzi dut nire berri ematen du, aplikagarri – kudeatzeko erraza da…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 May 2015EXHIBITIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopeć nie żyje.

13 May 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

Urteotan 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 May 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joana Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”