Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Detsember 2015FLASH, MUUAndrew Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Ma arvan,, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Fotograafia – mõtteid korral Rally vanade autode MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 August 2015NÄITUSED, FLASH, MUU, TECHNOLOGYAndrew Małyszko

Atraktiivne sündmuste lohistada rahvahulgaga, paljud neist on fotovarustus. Räägime siis, Kuidas pildistada neid sündmusi, et materjal on väärtus reportaažid, ja ta oli mitte ainult “Pühapäev” suveniir…

Reportaaž on meeskonnamäng – väga hea raporti võib koosneda vähemalt head pildid, suur üks foto ei tee, mille kogumiseks pilte keskmine anda hea katvus, ja üks halb pilt on võimalik rikkuda hea kogu.

Fookuses see lugu – Seal peab olema mingi lugu. Muidugi lugu enam-vähem. Katvuse korral on lugu väiksem, Kuid dramaatiline eskiis tuleks vastu. Kui see on kunst avamine, Võite öelda kuupäeva järgi: esikohal külalist, Avaneb – mõned “kõne” ja esitlemise autorid, külastajad näha näitust, Group Arutelu, stseene, mõned eksponeeritud kunstiteosed (kuid ilma liialdamata, to nie Katalog). Võite keskenduda kunstnik, ja mis toimub tema ümber; või jagatud peatükkideks: kunstnikud ja ametnikud, vaatajad vaadates näitus, Shutter moraalne ja tühiasi… Seal on palju võimalusi, sa ei pea teadma, kui te otsustate, olgem rikkaliku materjali hiljem on palju valida.
Pildistamine kontserdilt, kangelane on tavaliselt võistkonna, ja ta pühendab suurema tähelepanu – Kuid pidage meeles,, lihtsalt igav palju pilte ühe võistkonna, sageli ühest kohast. Anna teada erinevaid plaane, fotografujmy publikut, huvitav tähemärki ja käitumist. Ja kui õnnestub minna backstage pärast näidata, meil on võimalus jäädvustada “backstage”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz see väljas kogumine vanad ja uued autod. Juhul meelitab tõrjub külastajaid – lõpuks me kõik armastame mootorratas. Ma arvan,, et suurim viga oleks tulistada ainult sõidukite, ükskõik kui vana või luksus, mida nad. Kui me tahame näidata ka kõige, galerii oleks sadu ja vaevalt keegi obejrzałby neid kõiki. Muidugi fotografujmy eksponaate, ja palju see, Kuid ärgem proovida konkureerida fotograafia karjääri – meil ei ole mingit võimalust pildistada reklaami. Püüame leida oma viis jutu, Standard tunnustamise Täida üksikasjad, ebatavaline perspektiiv, operujmy teravussügavuse, Vaatenurk. Ärge vältida sztafażu, Sageli muutub pilt.
Aga ka fotografujmy inimesed, mõned huvitavad tähemärki, stseene. Vahel on keegi imelikult riides, muul ajal järjekorda jooke või lapse naljakas poosis. Ärge kartke võtta ühendust pildistanud – Mõnikord sa ei märka, nad on pildistanud, muul ajal skwitują naeratus (oluline, mitte olla pinges, peaks naeratama esimene), ja mõnikord mängu, zapozują, Nad räägivad või küsida levib pildid. Pead olema avatud… Kui keegi ei taha – ei ole mõtet suruda, Vabandame ja tagasi astuma (kui ei ole teema väärib patu, siis sa pead proovima, aga pildistamiseks, kuid diskreetselt, lõugama ei ole otstarvet). Selliste suur ja lai juhul peaks tähistama seda kaks korda, Esimene ei ole kõik teate, ja lisaks saame ühe bypass teha ühe optika (standard zoom – minu puhul Tamron 17-50 2.8), ja üksteisest (ja – Samyang 8mm F3 5 ae kala silm muutus Pentax 135 2.5), mis säästab pidevas muutumises objektiivid.
MOTOCLASSIC sündmus nagu ei ole tõesti kronoloogia – palju asju toimub samaaegselt paljudes kohtades, Pole tähtis, kui sa tuled – Näete peaaegu kõike. No lineaarne narratiiv, Nii et sa pead otsima teise võti narratiivi. See võib ehitada aruande osa (vanad autod, uus, publik, Täiendav vaatamisväärsused…), ja ei sega teemasid, nii et need pikitud? Valik ei ole alati lihtne.

Saak on rikkalik, seda kindlasti vaadata ja visata nii palju kui võimalik, esimese rea pilte ebaõnnestunud – fookus, halvasti raamitud (proovige kärpida etapil pildistamist, raamimine viimases, isegi kõrge resolutsiooniga peaks olema viimane abinõu, mitte pärast on meil mitu läätsed, Siis midagi kärpida), kas selline igav, Ma kunagi kasutage – liiga intiimne, pildistatud vägagi ebasoodsate tingimuste; me ei Paparazzi. Samuti eemaldab eksemplaris fotod, isegi kui nad kõik tundus väga, Need lahkuda, mis tundub olevat parim – teised kunagi kasulik. Ja nii on palju pilte.

Järgmine samm on valida stsenaarium ja eelvaliku fotod töötlemine. Trükitud aruanded sisaldavad mitut – mitu pilti. On Internet, seega pole vaja piirata – nii võrk vaadates muutuda vastupidavamaks. Aga alati meeles, et summa ei tee kvaliteedi ja isegi parimad fotod suurtes kogustes väsimus – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, see võib olla jagatud mitmeks osaks, np. Iga osa natuke midagi muud.
Väljaanded internetis, eriti aruandlus, Nad ei vaja ravi kataloogides või näitusel. Ei ole mõtet paljastada täiseraldusvõimega – ei piisa, et vaevalt keegi toimub vaadates, see on ikka seada end piraatluse ja väärkasutuse meie intellektuaalomandi, Näiteks abil väljaandeid meie nõusolekuta. Mis suurus tänapäeva monitorid 1024 pikselit pool täiesti piisav. Lisaks saneerimist, peame parandama – kus nad on veidi üle- või alasäris (raskem parandada alavalgustus) heledus, valge tasakaalu ja muid väiksemaid vigu. Piltide suur defekte ei ole meil enam – Me viskasid neid varem.
Enamik programme arendada / töötlemine digitaalseid pilte on võimalik sellise korrigeerimise ja partii töökohti (partii) – või mitu fotot korraga.

Olen alati pildistada RAW, tahe, Esiteks ma piisavalt suur mälukaart, ja teine ainult RAW annab täieliku töötlemise võimalusi. Ei ole probleem kas vaatamise või eelvaliku, või isegi lihtsalt valmistatud – tasuta programmi IrfanView + pluginad toetab peaaegu kõik pildivormingud.

Pärast eelvaliku ja paigutus pilte järjekorras valitud stsenaariumil valikut uuesti. Olgem vaadata materjali, üritab otsida vaatenurgast lugeja. Olgem kustutada pilte nagu, ei kogu sobitamise, kalduvad tehniliselt või kliima, mis võivad rikkuda kellegi selgelt hea. Ta ei ole väärt avaldades pilte “reklaam” – lõpuks keegi me ei maksa selle eest. Skorygujmy et, nii et meie arvates oli selge ja loetav. Ja lõpuks (Üldiselt soovunelm) Küsigem arvamust tuttava.

Ja nüüd mõned näited MOTOCLASSIC Castle Topacz:

korralduse sisu

sõidukite – erinevate võtete (kogu, detailid, perspektiiv…)

stseene, hostesses…

atrakcje towarzyszące

Rohkem pilte siin (ja ei oota, et kõik, mis ma kirjutasin eespool kohaldatakse minu aruandlus – see on lihtne käsitseda…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Saksa-Poola meedia päevad Szczecin 21-22.05.2015

31 Mai 2015NÄITUSED, FLASH, MUUAndrew Małyszko

Pärit 21-22.05.2015, seekord Szczecin, obyły teise Saksa-Poola Meedia päeva. See on oluline, mõeldud spetsialistidele tsükliline sündmus, mille eesmärk on mitmemõõtmeline analüüs meedia roll tänapäeva maailmas, pöörates erilist tähelepanu naaberriikide Poola-Saksa suhted.

Kohustused vastuvõtva ta oli tuntud TV ajakirjanik, spetsialiseerunud küsimused – laiemas tähenduses – Vene, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Richard Kopec on surnud.

13 Mai 2015ART, FLASH, MUUAndrew Małyszko

Seitsmes suri mais kolleegi, Rysiu Kopec. Mees – ajalugu meie Association.

Jericho ilmselt täidetud üliõpilane – mitu aastat kirg fotograafia, ja ma olen kasvanud mõne organiseeritud tegevus. Ma ei mäleta, (siis ei olnud internetis) Leidsin kohaliku klubi konkurentsis korteriühistu. Ma läksin ja nii see algas.

Venitus, jokker, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

In aastat 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Mai 2015MUUAndrew Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – kaasaegse mehe autoportree

25 Aprill 2015ART, FLASH, MUUAndrew Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”