Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 desembre 2015FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Crec, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Fotografia Reportażowa – reflexions amb motiu del Ral·li de cotxes antics MotoClassic Castell Topacz

19 Agost 2015EXPOSICIONS, FLASH, OTHER, TECHNOLOGYAndrzej Malyszko

Esdeveniments atractius arrosseguen a les multituds, molts d'ells tenen equip fotogràfic. Anem a parlar-ne, com fotografiar aquests esdeveniments, que el material té un valor de reportatge, i ell no només era “Diumenge” record…

Reportatge és un joc d'equip – molt bon informe pot consistir en almenys bones fotos, estupenda foto no fa, amb una col·lecció d'imatges de mitjana donar una bona cobertura, i una imatge dolenta és capaç d'arruïnar un bon conjunt.

Característica d'aquesta història – Hi ha d'haver alguna història. Per descomptat, la història més o menys. Cobertura de l'esdeveniment és la història menys, No obstant això, un esbós dramàtic s'ha d'adoptar. Si es tracta de l'obertura de l'art, Es pot dir per data: arribat primers hostes, obre – alguns “discurs” i presentació dels autors, els visitants veure l'exposició, Les discussions de grup, escenes, algunes obres exposades d'art (però sense exagerar, a katalog nie). Vostè pot centrar-se en l'artista, i el que està succeint al seu voltant; o dividit en capítols: artistes i funcionaris, espectadors veient l'exposició, Shutter moral i curiositats… Hi ha moltes possibilitats, vostè no necessita saber quan vostè tria, anem a abundant material per després té molt d'on escollir.
Fer fotos del concert, l'heroi és en general l'equip, i es dediqui més atenció – No obstant això, recordeu, fàcilment avorrit per moltes fotos d'un equip, freqüentment des d'una ubicació. Anem a terme sobre els diferents plans, fotografujmy audiència, personatges interessants i comportaments. I si t'ho fas per anar darrere de l'escenari després de l'espectacle, tenim l'oportunitat de capturar “entre bastidors”.

MotoClassic Castell Topacz aquesta reunió a l'aire lliure dels cotxes vells i nous. L'esdeveniment atrau multitud de visitants – al final a tots ens agrada l'automobilisme. Crec, que el major error seria disparar únics vehicles, no importa l'edat o de luxe que. Si volem mostrar fins al més, Galeria seria centenars i gairebé ningú a tots obejrzałby. Exposicions suposat fotografujmy, i molta d'ella, però no tractarem de competir amb la fotografia de carrera – no tenim l'oportunitat de fer fotos de la publicitat. Tractem de trobar el seu propi camí de la narració, Reconeixement Estàndard Completeu els detalls, perspectiva inusual, profunditat operujmy de camp, Angle de visió. No eviti sztafażu, Sovint varia la imatge.
Però també fotografujmy persones, alguns personatges interessants, escenes. De vegades es tracta d'algú amb curiositat vestit, en altres ocasions la cua per a les begudes o un nen en un posat divertida. No tingueu por de posar-se en contacte amb fotografiats – de vegades no s'adonen, que són fotografiats, en altres ocasions skwitują somriure (important, de no estar tens, ha de somriure primer), i de vegades portar el joc, zapozują, Ells parlen o pregunten per difondre imatges. Vostè ha d'estar obert… Si algú no vol – no té sentit per empènyer, Demanem disculpes i resignem (a menys que un tema digne del pecat, llavors vostè ha de tractar, però, per prendre una imatge, però discretament, baralla no serveixen per a res). Per a tal esdeveniment gran i àmplia de celebrar dues vegades, el primer no és tot el previ avís, i, a més, podem sola derivació fet amb una òptica (un zoom estàndard – en el meu cas Tamron 17-50 2.8), i un d'un altre (i – Samyang 8mm f3 5 ae ull de peix per a un canvi de Pentax 135 2.5), el que estalvia lents de canvi constants.
MotoClassic esdeveniment com realment no hi ha cronologia – un munt de coses succeint al mateix temps en molts llocs, no importa quan s'arriba – Vostè veu gairebé tot. No narrativa lineal, Així que cal buscar una altra clau de la narrativa. Es pot construir secció d'informe (cotxes vells, nou, audiència, Altres llocs d'interès…), i pot barrejar temes, de manera que s'intercalen amb? L'elecció no sempre és fàcil.

El rendiment és abundant, així que assegureu-vos de revisar i tirar tant com sigui possible, a la primera fila de les imatges sense èxit – focus, mal emmarcat (tractar de retallar en l'etapa de fer una foto, emmarcant a la final, fins i tot una alta resolució ha de ser l'últim recurs, No després que tinguem diverses lents, Llavors alguna cosa per retallar), si tal avorrit, Mai utilitzaré – massa íntim, fotografiat en un termes decididament desfavorables; no estem Paparazzi. També elimina les fotos duplicades, encara que tot semblava genial, Aquests deixen, que sembla ser el millor – altres mai útils. I també una gran quantitat de fotos.

El següent pas és seleccionar un escenari i pre-selecció de fotos per al processament. Els informes impresos contenen diversos – diverses fotos. A Internet, de manera que no hi ha necessitat de limitar – tant a la xarxa i veient ser millor. Però recordeu sempre, que la quantitat no fa la qualitat i fins i tot les millors fotos en gran fatiga quantitats – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, es pot dividir en diverses parts, np. cada part una mica d'alguna cosa més.
Publicacions a Internet, especialment els informes, No requereixen tractament com catàlegs o l'exposició. No té sentit per exposar a la màxima resolució – no és suficient, que gairebé ningú estarà en l'observació, encara està s'exposen a la pirateria i l'ús indegut de la nostra propietat intel·lectual, per exemple, mitjançant l'ús de les publicacions sense el nostre consentiment. Amb la mida dels monitors d'avui 1024 píxels costat llarg bastant suficients. A més de canviar la mida hem d'ajustar – on són lleugerament sobreexposades o subexpuestas (més difícil de corregir la subexposició) brillantor, balanç de blancs i altres defectes menors. Les imatges amb grans defectes que ja no tenim – Les tirem anterior.
La majoria dels programes per al desenvolupament / processament d'imatges digitals tenen el potencial d'aquest tipus d'ajustos i treballs per lots (lot) – o diverses fotos alhora.

Sempre em fotografio en RAW, voluntat, en primer lloc em gran targeta de memòria suficient, i en segon lloc només RAW dóna capacitats de processament complet. No hi ha preselecció problema tampoc visualització o, o fins i tot una preparació senzilla – un programa gratuït IrfanView + connectors suporta pràcticament tots els formats d'imatge.

Després d'una pre-selecció i disposició de les imatges en l'ordre de l'enfocament escenari seleccionat per a la selecció de nou. Revisem el material, tractant de mirar des de la perspectiva del lector. Anem a esborrar foto com, no coincident totals, desviar-se ni tècnica ni el clima, que pugui violar a algú és clarament bo. No val la pena publicar fotos “publicitat” – al final ningú no paguem per ella. Per Skorygujmy, perquè la nostra ment era clara i llegible. I finalment (En general, les il·lusions) demanem l'opinió d'algú que conec.

I ara alguns exemples de MotoClassic Castell Topacz:

organització de continguts

vehicles – diversos trets (tot, detalls, perspectiva…)

escenes, hostesses…

atrakcje towarzyszące

Més fotos aquí (i no esperar, que tot el que vaig escriure anteriorment és aplicable en la meva presentació d'informes – és fàcil de manejar…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 maig 2015EXPOSICIONS, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopec ha mort.

13 maig 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

Siódmego maja zmarł nasz kolega, Rysiu Kopeć. Człowiek – historia naszego Stowarzyszenia.

Rycha poznałem chyba w czasach studenckich – od kilku lat pasjonowałem się fotografią, i dojrzałem do jakiejś aktywności zorganizowanej. Nie pamiętam jak (internetu wtedy nie było) znalazłem w okolicy klub fotograficzny przy spółdzielni mieszkaniowej. Poszedłem i tak się zaczęło.

Luzak, żartowniś, świetny kompan i facet z dużym talentem – fotografował jakby od niechcenia, nonszalancko… a zdjęcia były świetne. Był duszą towarzystwa, mimo kilku lat różnicy (w moim wieku to mogło mieć znaczenie, byłem szczawem) nie tylko, że nie było dystansu, ale szybko się zaprzyjaźniliśmy. On wciągnął mnie do WTF (teraz DSAFiTA), wyjazdy na plenery – w tym słynne Plenery Aktu. Jego niesamowite diaporamy robione wraz z Kaziem Kwiatkowskim, trochę dla towarzystwa (spotkania w Lubinie), i od razu wygrywające liczne konkursy. Grupa portretowa operująca w Oleśnicy u Artura Balińskiego. Dzięki Niemu poznałem masę świetnych ludzi, fotografów i modelek.

Król szybkostrzelności – potrafił wystrzelać rolkę filmu w kilka sekund, nie przerywając opowiadania kolejnej anegdoty.

Wspólnie używaliśmy jego pracowni w piwnicy bloku w którym mieszkał. Robiliśmy czarno-białe powiększenia i nie udawało się osiągnąć odpowiedniego kontrastu. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Obaj mieliśmy już sporo doświadczenia i żadnego pomysłu w czym przyczyna. Któregoś dnia, nie pamiętam z jakiego powodu, wymieniliśmy obiektyw w powiększalniku i wtedy zauważyliśmy, że soczewki się rozkleiły i to powodowało efekt rozmycia… Takie przygody łączą mężczyzn.

En anys 1982-1985 Ryszard Kopeć pełnił funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia (wówczas Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego). Był aktywny i kreatywny.

Do zobaczenia Rysiu…

Andreu Malyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 maig 2015OTHERAndrzej Malyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 Abril 2015ART, FLASH, OTHERAndrzej Malyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”