Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego

21 Decembar 2015FLASH, OSTALIAndrew Małyszko

Lubisz fotografować – nie rozstawaj się aparatem. Fotografuj wszystko co cię ciekawi, ale nie daj się ponieść. Sprzęt cyfrowy jest cierpliwy i pozwala wykonać setki i tysiące fotografii, jednak tak jak nie warto klepać jęzorem bez potrzeby, nie trzeba naciskać spustu migawki, tylko dlatego, że jest to możliwe. Nie oznacza to, że warto robić tylko zdjęcia wybitne – wielu z nas zdjęć wybitnych nie robi i robić nie będzie, zresztą co to znaczy “wybitne”, czy to te, za które agencja zapłaci grube pieniądze, a możne reklamowe, studyjne, streetowe, reportaż wojenny? Mislim, że ważne jest, abyśmy po prostu dokonywali wyborów, poczekali na ciekawą scenę, sytuację. I dotyczy to zarówno wielkich wydarzeń jak i rodzinnego spaceru. Oto taki przykład fotografii zacisznej, z dosyć kameralnej imprezy. Przy okazji takich reportaży uczymy się kontaktu z ludźmi, tak aby ich nie stresować aparatem, możemy dowiedzieć się czegoś ciekawego, bo przecież nie tylko zdjęcia robimy, ale także warto porozmawiać…

Krótki wypad na Saksońsko-Dolnośląski Jarmark Bożonarodzeniowy wokół Zamku Leśnickiego zaowocował zakupami wyrobów regionalnych, a także kilkoma fotografiami dokumentującymi co tam się działo.

Reportażowa Photography – razmišljanja o povodom Rally starih automobila MOTOCLASSIC Castle Topacz

19 Avgust 2015IZLOŽBE, FLASH, OSTALI, TEHNOLOGIJAAndrew Małyszko

Atraktivnih događaja povucite gužve, mnogi od njih imaju fotografske opreme. Hajde da razgovaramo o tome, Kako fotografisati ove događaje, da je materijal ima vrijednost reportaže, a on je bio ne samo “Nedjelja” suvenir…

Reportaža je timska igra – vrlo dobar izvještaj može se sastojati od najmanje dobre slike, veliki jednoj fotografiji ne čine, sa zbirkom slika prosječnog daju dobre pokrivenosti, i jedna loša slika je u stanju da uništi dobar cjelini.

Imaju ovu priču – Mora postojati neka priča. Naravno, priča više ili manje. Pokrivenost događaja je priča manje, Međutim, dramatičan skica treba usvojiti. Ako je otvaranje umjetnost, Možete reći po datumu: dolaze prvi gosti, otvara – neki “govor” i predstavljanje autora, posjetiteljima da vide izložbu, Rasprave Group, scene, neki izložena umjetnička djela (ali bez pretjerivanja, da nie katalog). Možete se fokusirati na umjetnik, a ono što se događa oko njega; ili podijeljena u poglavlja: umjetnika i službenici, gledaoci gledanje izložbe, Shutter moralne i trivijalnost… Postoji mnogo mogućnosti, ne treba da znate kad vam odabrati, hajde da obilna materijal kasnije imamo dosta za izabrati iz.
Snimanje slika sa koncerta, junak je obično tim, i on posvetiti najviše pažnje – Međutim, sjećam, lako dosadno po mnogo slika od jednog tima, često iz jedne lokacije. Neka se o različitim planovima, fotografujmy publiku, zanimljivim likovima i ponašanja. A ako ste uspjeli ići u backstageu nakon predstave, imamo šanse za hvatanje “iza bine”.

MOTOCLASSIC Castle Topacz ovaj vanjski okupljanje starih i novih automobila. Ovaj događaj privlači gomile posjetitelja – na kraju smo svi volimo automobilizma. Mislim, da je najveća greška bi bila da se pucati samo vozila, bez obzira koliko stari ili luksuz da su. Ako želimo pokazati čak i, galerija će biti na stotine i teško ih sve bilo koga obejrzałby. Naravno fotografujmy eksponata, i to puno, ali nemojmo pokušati da se natječu s fotografijom u karijeri – nemamo nikakve šanse da se slikaju oglašavanja. Neka nas pokušati pronaći svoj način naracije, Standard priznanje Popunite detalje, neobične perspektive, operujmy dubinu polja, kut gledanja. Ne izbegavajte sztafażu, Često se razlikuje sliku.
Ali isto tako fotografujmy ljudi, nekih zanimljivih likova, scene. Ponekad je to neko radoznalo obučen, na drugi puta red na piće ili dijete na zabavan pozi. Nemojte se bojati da se obratite fotografisao – ponekad ne primijetiti, oni su fotografisali, na drugi puta skwitują osmijeh (važno, ne budu napeti, prvo treba smile), a ponekad uzeti igre, zapozują, Oni govore ili pitati za širenje slike. Morate biti otvoreni… Ako netko ne želi da se – nema smisla gurati, Ispričavamo se i podnese ostavku (osim ako je vrijedan grijeha temu, onda morate međutim, da pokušaju, da se slika, ali diskretno, tuča ničemu ne služe). Za tako veliki i široki događaj trebalo je slaviti dvaput, prvi nije sve najave, i pored toga možemo izdvojiti obilaznice radi sa jednim optikom (standardni zoom – u mom slučaju Tamron 17-50 2.8), a jedan od drugog (i – Samyang 8mm f3 5 ae Fish Eye za promjenu iz Pentax 135 2.5), koja štedi konstanta promjena objektiva.
MOTOCLASSIC događaj kao da nije baš hronologiju – dosta stvari koje se dešavaju istovremeno u mnogim mjestima, bez obzira na to kad dođete – Vidiš skoro sve. No linearna narativni, Tako da ćete morati tražiti drugu tipku za narativ. To može graditi sekcija izvještaj (starih automobila, novi, publika, Dodatne znamenitosti…), i mogu miješati teme, tako da su protkan? Izbor nije uvijek lako.

Prinos je u izobilju, pa budite sigurni da ga pregleda i bacite što je više moguće, u prvom redu slika neuspješne – fokus, loše uokviren (pokušati da izrezali u fazi snimanja fotografije, uokviruje u finalu, čak i visoke rezolucije bi trebao biti u krajnjoj nuždi, Ne nakon što smo nekoliko objektiva, Onda nešto na trim), da li je takav dosadan, Ja nikada neće koristiti – suviše intiman, fotografisana u izrazito nepovoljnim uslovima; nećemo paparazzi. Također uklanja duple slike, čak i ako su sve izgledalo sjajno, Ove ostaviti, koji izgleda najbolje – drugi nikada korisno. I tako će puno fotografija.

Sljedeći korak je da odaberete scenario i pred-odabir fotografije za obradu. Tiskani izvještaji sadrže nekoliko – nekoliko slika. Na internetu, tako da nema potrebe da se ograniči – i mreža i gleda duže izdržao. Ali uvijek sjećati, da se iznos ne čini kvalitetu pa čak i najbolje fotografije u velikim količinama umor – jeśli materiał jest obszerny i wart pokazania, može se podijeliti na nekoliko dijelova, np. svaki dio malo nešto drugo.
Publikacije na internetu, posebno onih koji prijavljuju, Oni ne zahtijevaju liječenje kao kataloge ili izložbe. Nema smisla da se razotkrije u punoj rezoluciji – premalo, da malo ko će biti u gledanje, to je ipak izlažu piratstvo i zloupotrebe našeg intelektualnog vlasništva, na primjer, kroz korištenje publikacija bez našeg pristanka. S veličinom današnjih monitora 1024 piksela dužoj strani sasvim dovoljno. Pored promjena veličine, moramo ispraviti – gdje su se malo previše eksponiran ili podeksponiran (teže ispraviti podekspozicije) svjetlost, balans bijele i drugih manjih nedostataka. Slike sa velikim defektima više nemamo – Ih bacili smo ranije.
Većina programa za razvoj / obradu digitalnih slika ima potencijal za takve prilagodbe i serije radna mjesta (serija) – ili više fotografija odjednom.

Ja uvijek slikam u RAW, volja, prvo sam dovoljno velika memorijska kartica, a drugi samo RAW daje punu mogućnosti obrade. Nema problema ni gledanje ili pred-izbor, ili čak jednostavnom pripremom – besplatan program IrfanView + plugin podržava gotovo sve formate slika.

Nakon pred-izbor i raspored slika u cilju pristupa odabranih scenarija za izbor ponovo. Neka nam komentar materijal, Pokušavam gledati iz perspektive čitača. Hajde da izbrišete slike kao, ne ukupno matching, odstupaju tehnički ili klime, koje mogu narušiti neko očigledno dobro. To ne vrijedi objavljivanje slika “oglašavanje” – na kraju niko mi ne plaćaju za to. Skorygujmy poredak, tako da je naš um je jasan i čitak. I na kraju (Općenito se puste želje) pitajmo mišljenje nekoga znam.

A sada nekoliko primjera MOTOCLASSIC Castle Topacz:

organizacija Sadržaj

vozila – razne snimke (čitav, detalji, perspektiva…)

scene, hostese…

atrakcje towarzyszące

Više fotografija ovdje (i ne očekujem, da je sve što sam gore napisao je primjenjivo u mom izvještavanja – to je jednostavan za rukovanje…): http://gallblogonim.blogspot.com/2015/08/motoclassic-zamek-topacz-wrocaw-15.html

Polsko-Niemieckie Dni Mediów w Szczecinie 21-22.05.2015

31 Maj 2015IZLOŽBE, FLASH, OSTALIAndrew Małyszko

W dniach 21-22.05.2015, tym razem w Szczecinie, obyły się kolejne Polsko-Niemieckie Dni Mediów. To ważna, przeznaczona dla profesjonalistów cykliczna impreza, której celem jest wielowymiarowa analiza roli mediów we wspólczesnym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem sąsiedzkich relacji polsko-niemieckich.

Obowiązki gospodarza pełniła znana dziennikarka TV, specjalizująca się w problematyce – w szerokim rozumieniu – rosyjskiej, autorka cyklu świetnych reportaży “Szerokie tory”, Barbara Włodarczyk. Przemówienie inauguracyjne wygłosił Adam Bodnar a “Impulsy” Jerzy Margański, Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie i Rolf Nikel, Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie.

Następnie odbyła się dyskusja pt. „Nauki z kryzysu wokół Ukrainy. Jak Polska i Niemcy mogą w przyszłości współdziałać na wschodzie Europy?” Moderacja: Andrzej Grajewski, szef działu Świat, „Gość Niedzielny”
Uczestnicy: Piotr Andrusieczko, korespondent „Gazety Wyborczej” m.in. ze wschodniej Ukrainy, Viola von Cramon, posłanka do niemieckiego Bundestagu z ramienia Partii Zielonych, Moritz Gathmann, „Der Spiegel”, Paweł Kowal, adiunkt Instytutu Studiów Politycznych PAN, Paweł Pieniążek, freelancer, relacjonował wydarzenia na Majdanie i konflikt zbrojny we wschodniej Ukrainie.

Dyskusja pokazała, że poza jednym wspólnym poglądem, iż konflikt ukraiński stanowi poważne zagrożenie ładu europejskiego, mamy do czynienia z różnorodnymi stanowiskami. Dziennikarze bezpośrednio relacjonujący wydarzenia na Ukrainie wykazali się powściągliwością w ocenach, mnie zaciekawiło stanowisko Pawła Kowala (mimo iż daleki jestem od jego preferencji politycznych), który zwrócił uwagę na rzeczy, jakie przy okazji konfliktu umykają lub są celowo są pomijane: niejednoznaczna postawa samej Ukrainy, niestabilność polityczna, oligarchizacja, wyczekująca postawa Europy i Polski i – co może mieć konsekwencje dla całej Unii – rywalizacja organów UE o dominację, skutkująca osłabianiem Parlamentu Europejskiego na rzecz Komisji Europejskiej, czyli w konsekwencji proces osłabiania pozycji obywateli Unii wobec jej administracji.

Kolejnym punktem programu były warsztaty – wcześniej należało się zapisać na jeden z wybranych tematów:

Warsztat 1: Rola „armii europejskiej” w polityce bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej.

Warsztat 2: Nowe wyzwania Pogranicza.

Warsztat 3: Jak nowe media zmieniają wymagania stawiane przed dziennikarzem.

Pan Warsztat 4: Zarządzanie mediami w czasach kryzysu – warsztat dla szefów mediów i redaktorów naczelnych.

Warsztat 5: Pojęcie „Polskie obozy koncentracyjne” i jego odbiór w mediach zagranicznych.

Wieczorem odbyła się uroczystość wręczenia Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusz Mazowiecki 2015.
Pierwsze miejsce w kategorii Prasa zdobyła Magdalena Grzebałkowska za reportaż „Śpiewać, hitlerówy!”, który ukazał się w „Dużym Formacie”. W kategorii Radio zwyciężyła audycja trzech autorów: Tomasza Sikory, Romana Nucka i Tomáša Kopeckýego pt. „Dowodiczek Osobisticzek, czyli Nowy Realizm Graniczny”. Reportaż telewizyjny „Mama arbeitet im Westen – Eine Kindheit in Polen“ Åse Svenheim Drivenes wyemitowany w MDR, wygrał w kategorii Telewizja. Po raz drugi przyznano nagrodę specjalną „Dziennikarstwo na pograniczu“, ufundowaną tym razem przez Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. Nagrodę otrzymali Joanna i Krzysztof Skonieczni za audycję „Mała Polka ze Staffelde“, wyemitowaną przez Polskie Radio Szczecin. Zwycięzcy konkursu otrzymali nagrody finansowe – po 5000 euro.[http://www.polsko-niemiecka-nagroda-dziennikarska.pl/c296,zwyciezcy_2015.html]

Następnego dnia druga sesja warsztatów, dzięki czemu można było wziąć udział w dwóch warsztatach, a po obiedzie w Restauracji Zamkowej w renesansowym Zamku Książąt Pomorskich odbyliśmy rejs statkiem Odra / Peene Quenn po szczecińskim porcie.

Muszę podkreślić, że zarówno część merytoryczna jak i “kulturalna” stały na wysokim poziomie, przedsięwzięcie organizacyjnie bardzo udane. Była to także okazja poznać trochę bliżej Szczecin, przez który do tej pory jedynie przejeżdżałem.

Dzień pierwszy, część pierwsza:

[wptf id=”8″]

Dzień pierwszy, część druga:

[wptf id=”9″]

Dzień drugi:

[wptf id=”10″]

Ryszard Kopec je mrtav.

13 Maj 2015ART, FLASH, OSTALIAndrew Małyszko

7. maja, naš prijatelj je umro, Rysiu Kopec. Čoveče – istorijat našeg Udruženja.

Mislim da sam upoznala Rycha kad sam bila student – Već nekoliko godina se bavim fotografijom, i bio sam spreman za neku organizovanu aktivnost. Ne sećam se kako (tada nije bilo interneta) Pronašao sam fotografski klub u blizini stambene zadruge. Otišao sam i tako je počelo.

Luzak, joker, odlično društvo i momak sa puno talenta – fotografisao je opušteno, nonšalantan… i fotografije su bile odlične. On je bio život stranke, uprkos razlici od nekoliko godina (u mojim godinama je to moglo biti važno, Bio sam ljut) ne samo, da nije bilo udaljenosti, ali smo se brzo sprijateljili. Ubacio me je u WTF (sada DSAFiTA), izleti na otvorenom – uključujući i poznati Open Air Nude. Njegove nevjerovatne dijaporame napravljene zajedno sa Kazi Kwiatkowskim, malo za društvo (sastanke u Lubinu), i odmah pobijedio na brojnim takmičenjima. Grupa portreta koja djeluje u Oleśnici s Arturom Balińskim. Zahvaljujući njemu, upoznao sam mnogo sjajnih ljudi, fotografi i modeli.

Kralj brzine vatre – mogao je snimiti rolu filma za nekoliko sekundi, bez zaustavljanja da ispriča još jednu anegdotu.

Zajedno smo koristili njegov studio u podrumu bloka u kojem je on živio. Radili smo crno-bijela povećanja i nismo mogli postići pravi kontrast. Uprkos kontrastnim papirima, fotografije su ispale blage – Podešavanje kondenzatora nije pomoglo, zamena sijalice u povećalu. Sumnja je pala na električni grejač, emituje blagi crveni sjaj, međutim, isključivanje nije pomoglo. Oboje smo imali puno iskustva i nismo imali pojma šta je uzrok tome. Jednog dana, Ne sjećam se zašto, zamenili smo sočivo na uvećaču i onda smo primetili, da su se sočiva raspala i to je izazvalo efekat zamućenja… Takve avanture zbližavaju muškarce.

U godinama 1982-1985 Ryszard Kopeć je bio predsjednik našeg Udruženja (zatim Vroclavsko fotografsko društvo). Bio je aktivan i kreativan.

Vidimo se kasnije, Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek na “planie” remontu siedziby Stowarzyszenia

Ryszard Kopeć, Mariusz Przygoda i Miłka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopeć, Wójtowice 2012.

Kilka zdjęć z pogrzebu (fot. Mariusz Przygoda)

Wystawa Jubileuszowa „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata” w Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich (relacja)

13 Maj 2015OSTALIAndrew Małyszko

8 maja w Galerii Publicznej Bibliotece Miejskiej w Piekarach Śląskich otworzyliśmy Wystawę Jubileuszową „Pięć Lat Organizacji Światowego Konkursu – Wiary i Wierni Tego Świata”

Selfie – Autoportret współczesnego człowieka

25 April 2015ART, FLASH, OSTALIAndrew Małyszko

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”