Mayın 7-də dostumuz dünyasını dəyişdi, Rysiu Kopec. Adam – Assosiasiyamızın tarixi.

Düşünürəm ki, Riçlə tələbə olanda tanış olmuşam – Bir neçə ildir ki, fotoqrafiyaya həvəsim var, və mən bəzi mütəşəkkil fəaliyyətə hazır idim. Necə olduğunu xatırlamıram (o vaxt internet yox idi) Mənzil kooperativinin yanında foto klub tapdım. Getdim və belə başladı.

Bəy, zarafatcıl, böyük şirkət və çox istedadlı bir oğlan – təsadüfən fotolar çəkdirdi, diqqətsizcəsinə… və şəkillər əla idi. O, partiyanın həyatı idi, bir neçə il fərqinə baxmayaraq (mənim yaşımda bunun əhəmiyyəti ola bilərdi, Mən əsəbləşdim) təkcə yox, ki, heç bir məsafə yox idi, amma tez dost olduq. Məni WTF-yə cəlb etdi (indi DSAFiTA), açıq səfərlər – o cümlədən məşhur Open Air Nude. Onun heyrətamiz diaporamaları Kazi Kviatkovski ilə birlikdə düzəldilib, şirkət üçün bir az (Lubində görüşlər), və dərhal çoxsaylı yarışlarda qalib gəlir. Artur Balinski ilə Oleśnicada fəaliyyət göstərən portret qrupu. Onun sayəsində çox gözəl insanlarla tanış oldum, fotoqraflar və modellər.

Atəş dərəcəsi kralı – o, bir neçə saniyə ərzində bir rulon film çəkə bilərdi, daha bir lətifə danışmağa dayanmadan.

Biz birlikdə onun yaşadığı blokun zirzəmisindəki studiyasından istifadə etdik. Biz ağ-qara böyütmələr edirdik və düzgün kontrastı əldə edə bilmirdik. Mimo kontrastowych papierów zdjęcia wychodziły mdłe – nie pomagało justowanie kondensora, wymiana żarówki w powiększalniku. Podejrzenie padło na grzejnik elektryczny, emitujący lekką czerwoną poświatę, jednak wyłączenie go nic nie dało. Hər ikimiz də çox təcrübəyə malik idik və buna nəyin səbəb olduğunu bilmirdik. Bir gün, Niyəsini xatırlamıram, böyüdücüdəki linzanı əvəz etdik və sonra fərq etdik, linzaların qopduğunu və bunun bulanıq effektə səbəb olduğunu… Belə macəralar kişiləri bir araya gətirir.

W latach 1982-1985 Ryszard Kopeć Assosiasiyamızın prezidenti vəzifəsində çalışıb (sonra Wroclaw Fotoqrafiya Cəmiyyəti). O, fəal və yaradıcı idi.

Tezliklə görüşərik, Rysiu…

Andrzej Małyszko

Rysiek davam edir “plan” Assosiasiyanın qərargahının təmiri

Ryszard Kopec, Mariusz Przygoda və Milka Kamieńska, Wójtowice 2012.

Ryszard Kopec, Wójtowice 2012.

Dəfn mərasimindən bir neçə foto (fot. Mariusz macərası)

„Selfie” to moda na robienie sobie samemu zdjęcia za pomocą telefonu komórkowego trzymanego w wyciągniętej dłoni, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia go na serwisach społecznościowych. Taka forma portretu ma wielu zwolenników, ale też spotykane są negatywne opinie na ten temat.

Sama sztuka portretu ma bardzo bogatą historię, sięgającą czasów starożytnych. Przez wiele wieków portret rozwijał się w różnych formach, jednakże najbardziej popularny stał się wraz z upowszechnieniem sztuki fotograficznej. Obecnie portrety fotograficzne spotykamy niemal na każdym kroku: od albumów rodzinnych, poprzez uliczne billboardy reklamowe, aż do „selfie”. Skąd wzięła się ta popularność robienia sobie portretu? Portretujemy się z chęci uwiecznienia naszej osoby, na pamiątkę, w ważnych dla nas chwilach lub całkiem przypadkowych momentach… Ponadto mogą one być wykonywane niemal wszędzie: na wolnym powietrzu, w domu, kawiarni, czy w atelier.
Dlatego „Selfie” to też dokument, swoiste świadectwo współczesnego życia. Tego, jak jesteśmy ubrani, uczesani, jak się czujemy. Także naszego dystansu i sarkazmu. Świadectwem bycia w łóżku, w kuchni, w toalecie, w windzie. W skrajnych przypadkach sposób fotografowania się ze wszystkim, co się rusza lub ze wszystkimi, których się spotyka. Czyli naturalna reakcja na czasy, w których żyjemy.

Robiąc dziś swój autoportret, nie musimy starać się maskować faktu, że to my sami trzymamy aparat. Często podkreślenie tej samodzielności sprawia, że zdjęcie jest bardziej szczere. Technika także nie jest najważniejsza. Przy robieniu „selfie” raczej staje się ważniejsza strategia, jakimi ludzie chcą pokazać się światu, jakie otaczają ich rekwizyty (podkreślą w ten sposób stosunek do życia) oraz wymowa tła zdjęcia.

Po drugiej stronie lustra (obiektywu)

Jesteśmy świadkami przekraczania granicy miedzy tradycyjną formą robienia zdjęć, zarezerwowaną dla profesjonalnych fotografów, a łatwością i szybkością ukazania swojego zewnętrznego obrazu, a czasem też cech osobowości. To, co było zarezerwowane dla wybranych, dziś jest powszechnie dostępne. Po trosze więc wszyscy jesteśmy artystami. Są osoby, które codziennie na nowo stwarzają samego siebie, a my, mając konto na portalach społecznościowych, jesteśmy dopuszczeni do ich świata, przyglądając się kulisom ich życia. W sposób masowy dostępujemy tajemnicy: z bliska oglądamy ścianki, wystudiowane uśmiechy i zastygłe pozy, otoczenie, rodziny i znajomych, fałdki, zmarszczki, kurze łapki, aż wreszcie – sytuacje życiowe, w których znaleźli się autorzy „selfie”.

Fenomen „selfie” wpisuje się w nurt, który daje poczucie wolności, samodzielności: sami się leczymy, sami najlepiej wszystko wiemy, sami kreujemy swoją osobę i sami robimy sobie autoportret, bo chcemy poczuć się dobrze sami ze sobą. Jest to atrakcyjne dla osób, które dążą do samowystarczalności. W „selfie” jesteśmy wszyscy artystami i celebrytami na miarę swojego życia.

Joanna Motylska Komsta

Autorka zdjęć: Joanna Motylska-Komsta, „fotoreporter ulotnych chwil i emocji” – tak siebie określa, z wykształcenia socjolog, autorka wielu wystaw indywidualnych,liczne udziały w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych, członkini Dolnośląskiego Stowarzyszenia Artystów Fotografików i Twórców Audiowizualnych ( DSAFiTA), stały współpracownik magazynu fotograficznego „OBSCURA”

W fotografii, którą jest jej pasją, zwykłe przedmioty zamienia w nowe byty, wyzwalając w ten sposób kreatywność odbiorcy. Prezentowane fotografie pozwalają odbiorcy ujrzeć nieoczekiwane konteksty tego wszystkiego, co niezauważalne i nieistotne.

O autorce Zbigniew Stokłosa – redaktor naczelny „OBSCURA”